Μάς θεωρούν μία τρύπα στον προϋπολογισμό τους

  Aπό εκεί που το σύνθημα τού κόσμου προς το πολιτικό σύστημα ήταν το «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» περάσαμε στην εποχή όπου η κατηγορία αυτή αντιστράφηκε και τώρα η απαίτηση τού πολιτικο-πωλητικού συστήματος από τον απλό κόσμο είναι «φέρτε εσείς πίσω τα κλεμμένα».

  Από το «μαζί τα φάγαμε» τού Θεόδωρου Πάγκαλου που τον κατέστησε έναν από τούς πιό αντιπαθείς ευτραφείς πολιτικούς, πήγαμε στο «μόνο εσείς τα φάγατε και θα σάς τα πάρω όλα πίσω» τού Αλέξη Τσίπρα που φαίνεται όμως ότι συνεχίζει να είναι δημοφιλής παρά το ότι αυτός δεν μένει μόνο στις διαπιστώσεις.

ταγμένοι στο χρέος

  Ελληνικό χρέος. Ένα δωδεκαψήφιο νούμερο γραμμένο σε μία κόλλα χαρτί για χάρη τoύ οποίου καλείται να εξαθλιωθεί ένας ολόκληρος λαός προκειμένου να εξυπηρετεί τα τοκοχρεωλύσιά του. Ούτε καν δηλαδή το ίδιο το χρέος. Χρέος δημιουργημένο από δανεικά που προορίζονταν για εξυπηρέτηση  αυτού τού ίδιου χρέους και τα οποία δεν υπήρξαν ποτέ ως φυσικό χρήμα που αποκτήθηκε από πραγματική παραγωγή και έτσι, ως ανύπαρκτα δανεικά, δεν πήγαν ποτέ σε ανάπτυξη ή για κάποιον άλλον καλό σκοπό.

  Η δε ακατάσχετη και αγωνιώδης εσχατολογική σωτηριολογία τής Ελλάδας δεν περιλαμβάνει τίποτα άλλο παρά την διευθέτηση τού ελληνικού χρέους. Η ευλογία για αυτήν την χώρα δεν είναι είναι η ευημερία των πολιτών της αλλά η βιωσιμότητα του χρέους, ώστε αυτό να αποπληρώνεται απρόσκοπτα από αυτήν την τωρινή και όλες τις μελλοντικές γενεές.

Γίναμε έξι μνημονιακών ετών. Χρόνια τους πολλά!

  Μάιος 2010 – Μάιος 2016. Έξι χρόνια μνημόνια. Έξι χρόνια συνεχούς σωτηρίας. Είμαστε ο πιο σωσμένος λαός που πέρασε από την παγκόσμια Ιστορία. Γίναμε λοιπόν αισίως έξι μνημονιακών ετών. Δεν θεωρούμαστε πλέον νήπια ...γιούπιιιιιιι. Ώρα να πάμε σχολείο. Πλησιάζει λοιπόν η στιγμή να εγγραφούμε στην Α΄ Δημοτικού  ώστε να εκπαιδευτούμε ακόμα καλύτερα στην υποτέλεια, τον ατομικισμό και την απόλυτη αδιαφορία για το μέλλον των παιδιών αυτής της χώρας. 

  Μέχρι τώρα, αποδεικνύουμε ακατάπαυστα αυτά τα έξι χρόνια ότι είμαστε μία μετάλλαξη εκείνου τού έλληνα που φρόντιζε πάντα να γράφει απελευθερωτική  ιστορία προς οικτρή απογοήτευση των εκάστοτε ξένων κατακτητών και  σε κόντρα όλων των ντόπιων δοσίλογων.  Τίποτα από αυτά που ακολουθούν παρακάτω δεν αποτελεί δικαιολογία για αυτό που επιτρέπουμε να συμβαίνει, διότι αν τελικά αποτελεί, τότε θα πρέπει να κάνουμε σοβαρές σκέψεις για την νοημοσύνη μας.

οι Δεξιότητες τής Αριστεράς

  Αναμφισβήτητα ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας χαρισματικός ηγέτης,  υπό την ετυμολογική ερμηνεία ότι η φράση με την οποία υποδέχεται τραπεζίτες και επενδυτές τής αρπαχτής είναι η «όλα χάρισμά σου». 

  Τώρα, το ότι πριν να γίνει πρωθυπουργός ούρλιαζε για το ότι η χώρα εκποιείται μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, είναι μια άλλη ιστορία. Σίγουρα όμως είναι και χαρισματικός με την συνήθη έννοια τής λέξης διότι κατάφερε να περάσει  πολιτικές τού πλέον ακραίου καπιταλισμού στο όνομα τής «πρώτης φοράς αριστεράς» καταφέρνοντας να κερδίσει δύο εκλογικές αναμετρήσεις μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο. 

  Η ερμηνεία που δίνουν οι ακόμα αρκετοί ένθερμοι οπαδοί τού Αλέξη για το ότι οι προεκλογικές του εξαγγελίες τσαλαπατήθηκαν από την πρώτη κιόλας στιγμή είναι:
«Τι να έκανε το παιδί; Προσπάθησε, αλλά τον πίεσαν οι ευρωπαίοι και δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο»

Είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, ηλίθιε!

  Πλανάται όποιος πιστεύει ότι ψήφισε έστω για μία φορά στη ζωή του ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, Λεβέντη, καμμένο, αυγούλες, ποτάμια, βουνά και λαγκάδια. Αυταπατάται επίσης όποιος πιστεύει στον διαχωρισμό  «Αριστερά»  και «Δεξιά» και σε όλα τα ενδιάμεσα.

  Από την μεταπολίτευση και μετά, μάς κυβερνάει ένα και μοναδικό κόμμα: «Ευρώπη, και ας πεθάνετε όλοι».

  Και αυτό αποτελούσε μέχρι πριν λίγο συνωμοσιολογικό απόφθεγμα, τώρα είναι κάτι που μας το λένε τόσο οι ίδιοι οι κυβερνώντες όσο και οι που υποτίθεται ότι ασκούν αντιπολίτευση στην κυβέρνηση: «πρέπει οπωσδήποτε να κάνουμε το τάδε, διότι διαφορετικά θα κινδυνεύει η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας»

  Περιέργως, για αυτή την ευρωπαϊκή προοπτική έχουμε θυσιάσει όσα μας έλεγαν (εως και ορκίζονταν) ότι θα παθαίναμε αν δεν επιμέναμε σε αυτήν, όπως το …

Η Ελλάδα σε ρόλο ευρωπαϊκής απόχης ανθρώπων

  Το συμπέρασμα με αφορμή το μεταναστευτικό είναι ότι η υποκρισία των πολύ σπουδαίων αυτών φίλων και εταίρων μας φαίνεται ότι έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Η Γερμανία, γνωρίζοντας ότι αποτελεί τον πιο δημοφιλή προορισμό των μεταναστών/προσφύγων έχει βάλει τις χώρες-δορυφόρους της να παίζουν τον ρόλο τού κακού χωροφύλακα με το γκλόπ και η ίδια να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας εκφράζοντας την δυσαρέσκειά της για την σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται οι πρόσφυγες στα σύνορα των χωρών αυτών.

Η προπαγάνδα περί αγροτών που «...έφαγαν τις επιδοτήσεις»

  Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις των αγροτών με αφορμή το (αν)ασφαλιστικό νομοσχέδιο τού Χρυσού, «Αριστερού» Παιδιού, βρήκαν ένα μεγάλο μέρος τής ελληνικής κοινωνίας στο πλευρό τους, αλλά ένα ακόμα μεγαλύτερο μέρος της, ξαναθυμήθηκε τους αφορισμούς για τον αγροτικό πληθυσμό κάνοντας μνεία στις  «…επιδοτήσεις που οι αγρότες τις έφαγαν  και τώρα μιλάνε και από πάνω»  και άλλα πολλά.  Για να εξετάσουμε μία-προς-μία κάποιες από αυτές τις φράσεις εξαιρετικού μένους προς μία από τις λίγες ομάδες πληθυσμού που παράγει χειροπιαστό προϊόν και όχι φούσκες.

«Οι αγρότες δεν πληρώνουν φόρους,  δεν πληρώνουν τίποτα»
  Κατ΄αρχάς, οποιαδήποτε πληρωμή παραδομένου προϊόντος πραγματοποιείται μέσω τραπέζης οπότε γίνεται αυτόματα η νόμιμη παρακράτηση. Επιπλέον, ο

Ένας χρόνος με Πρώτη, Δεύτερη, απολύτως Καμία φορά Αριστερά

  Η «Πρώτη, Δεύτερη, απολύτως Καμία φορά Αριστερά» σβήνει το πρώτο της κεράκι. Συμπλήρωσε μία περιφορά γύρω από τον Ήλιο και μπαίνει αισίως στη δεύτερη. Εδώ και ένα έτος, από τις 25 Ιανουαρίου 2015,  δεχόμαστε την κατά μέτωπο σφοδρή επίθεση τής υποτιθέμενης αριστερής πολιτικής τού Αλέξη, ο οποίος, όπως και όλοι οι προηγούμενοι, εφαρμόζει μία εξοντωτική πολιτική στο όνομα της εσχατολογικής μας σωτηρίας κατά το «Όοοοοοταν το πρόγραμμα θα έχει επιτύχει ….η χώρα θα έχει σωθεί». Από τί άραγε;

selfie με οικονομικούς δολοφόνους

  Την δεκαετία τού ᾿80, τού ᾿90,  αλλά ακόμα και κατά τις αρχές τής νέας χιλιετίας, χαρακτηριζόταν ως φαντασιόπληκτος συνωμοσιολόγος όποιος ισχυριζόταν ότι κάποιοι από το εξωτερικό έρχονται και εκβιάζουν το εγχώριο πολιτικό σύστημα ώστε να εφαρμόζονται εδώ πολιτικές που αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση αλλότριων συμφέροντων σε βάρος τής ευημερίας των ελλήνων πολιτών.

  Πριν κάποια χρόνια, προβλήθηκαν στην τηλεόραση καθώς και κυκλοφόρησαν και στο διαδίκτυο κάποια ντοκιμαντέρ (π.χ. https://www.youtube.com/watch?v=Y8PN_X3AD1s) όπου περίεργοι τύποι που διατείνονταν ότι στο παρελθόν είχαν διατελέσει «οικονομικοί δολοφόνοι» - όπως αυτοαποκαλούνται -  και νυν μεταμεληθέντες για το βλαπτικό τους παρελθόν, ισχυρίζονταν ότι μπαινόβγαινανε στα πρωθυπουργικά γραφεία ηγετών τής Λατινικής Αμερικής καθώς και άλλων υπανάπτυκτων ή αναπτυσσομένων χωρών, υπαγορεύοντάς τους με φοβερούς μάλιστα εκβιασμούς για την ίδια τους την ζωή, να προωθήσουν πολιτικές που εναρμονίζονταν με τα αμερικανικά – κυρίως - συμφέροντα στην περιοχή.  Ακόμα και όταν τα παρακολουθήσαμε υπήρχε μία δυσπιστία για όσα ακούστηκαν και όχι άδικα διότι δεν είναι και ό,τι πιο σοφό να πιστεύουμε ό,τι μας λένε αν δεν έχουμε κάποιο στοιχείο πέρα από μία μαρτυρία.

  Μέχρι που κάποια στιγμή λες και αυτοί οι υποχθόνιοι τύποι ξεπήδησαν από τα βιντεάκια τού youtube όπου τούς βλέπαμε και έφτασαν ως εδώ με σάρκα και οστά.

Star Wars ...ένα πολιτικό θρίλερ σε έναν γαλαξία όχι και πολύ, πολύ μακριά.

  Με την ευκαιρία τής προβολής στις κινηματογραφικές αίθουσες τού έβδομου επεισοδίου τού Star Wars (The Force Awakens, Η Δύναμη ξυπνά) σκέφτηκα να γράψω μία όσο το δυνατόν σύντομη περίληψη των προηγούμενων επεισοδίων ακολουθώντας την σειρά με την οποία αυτά προβλήθηκαν, ξεκινώντας από την πρώτη τριλογία που άρχισε το 1977 και ολοκληρώθηκε το 1983 και συνεχίζοντας με την δεύτερη τριλογία, 1999-2005, που εξιστορεί τα γεγονότα που οδήγησαν στην πρώτη. 

  Πέρα από τα φωτόσπαθα, τα εξαιρετικά εφέ, την πλούσια δράση και το ευφυέστατο χτίσιμο χαρακτήρων, μπορεί κανείς να πεί ότι οι δύο τριλογίες τού StarWars συνιστούν ένα βαθιά πολιτικό έργο. Η δίψα για εξουσία οδηγεί στην κατάστρωση και λεπτομερή εκτέλεση ενός ασύλληπτου σχεδίου κατά το οποίο μία Δημοκρατία μετατρέπεται τελικά σε Δικτατορία εν μέσω μἀλιστα βροντερών χειροκροτημάτων ακριβώς από αυτούς που μόλις πριν λίγο η Δικτατορία καθαίρεσε από κάθε αξίωμα που είχαν. Προκειμένου για αυτό, μηχανισμοί που αρχικά είχαν ως έναν και μόνο σκοπό την περιφρούρηση τής Δημοκρατίας είναι ακριβώς αυτοί που στρέφονται εναντίον της και ακριβώς μάλιστα για αυτόν τον λόγο είχαν εξ’ αρχής κατασκευαστεί. Μία πλεκτάνη σατανικής έμπνευσης που δεν είναι καθόλου φανταστική όσο κανείς νομίζει ξεκινώντας να παρακολουθήσει ένα έργο επιστημονικής φαντασίας.

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ IV (1977) – Μια νέα ελπίδα

  Καθεστώς τυραννικής Αυτοκρατορίας έχει εγκαθιδρυθεί στον Γαλαξία. Οι αντιφρονούντες όμως σε αυτό, έχουν δημιουργήσει επαναστατικούς πυρήνες και έτσι κάποιοι επαναστάτες καταφέρνουν να κλέψουν τα σχέδια τού Ντέθ Σταρ (Death Star), τού υπερόπλου τής Αυτοκρατορίας κατά αυτών των ανταρτών, το οποίο είναι μία τεχνητή σφαιρική διαστημική βάση με διαστάσεις  μικρού πλανήτη.