selfie με οικονομικούς δολοφόνους

  Την δεκαετία τού ᾿80, τού ᾿90,  αλλά ακόμα και κατά τις αρχές τής νέας χιλιετίας, χαρακτηριζόταν ως φαντασιόπληκτος συνωμοσιολόγος όποιος ισχυριζόταν ότι κάποιοι από το εξωτερικό έρχονται και εκβιάζουν το εγχώριο πολιτικό σύστημα ώστε να εφαρμόζονται εδώ πολιτικές που αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση αλλότριων συμφέροντων σε βάρος τής ευημερίας των ελλήνων πολιτών.

  Πριν κάποια χρόνια, προβλήθηκαν στην τηλεόραση καθώς και κυκλοφόρησαν και στο διαδίκτυο κάποια ντοκιμαντέρ (π.χ. https://www.youtube.com/watch?v=Y8PN_X3AD1s) όπου περίεργοι τύποι που διατείνονταν ότι στο παρελθόν είχαν διατελέσει «οικονομικοί δολοφόνοι» - όπως αυτοαποκαλούνται -  και νυν μεταμεληθέντες για το βλαπτικό τους παρελθόν, ισχυρίζονταν ότι μπαινόβγαινανε στα πρωθυπουργικά γραφεία ηγετών τής Λατινικής Αμερικής καθώς και άλλων υπανάπτυκτων ή αναπτυσσομένων χωρών, υπαγορεύοντάς τους με φοβερούς μάλιστα εκβιασμούς για την ίδια τους την ζωή, να προωθήσουν πολιτικές που εναρμονίζονταν με τα αμερικανικά – κυρίως - συμφέροντα στην περιοχή.  Ακόμα και όταν τα παρακολουθήσαμε υπήρχε μία δυσπιστία για όσα ακούστηκαν και όχι άδικα διότι δεν είναι και ό,τι πιο σοφό να πιστεύουμε ό,τι μας λένε αν δεν έχουμε κάποιο στοιχείο πέρα από μία μαρτυρία.

  Μέχρι που κάποια στιγμή λες και αυτοί οι υποχθόνιοι τύποι ξεπήδησαν από τα βιντεάκια τού youtube όπου τούς βλέπαμε και έφτασαν ως εδώ με σάρκα και οστά.



  Στην περίπτωση όμως τής Ελλάδας δεν επισκέπτονται τούς υπουργούς στα κρυφά αλλά σε δημόσια θέα, με τους καμεραμανατζήδες και τούς φωτογράφους να τρέχουν από πίσω τους.

  Είναι οι πρώην τροϊκανοί υπάλληλοι και νυν αναβαθμισμένοι από την αριστεροφανή κυβέρνηση τού ΣΥΡΙΖΑ, σε «εκπροσώπους των θεσμών» που καταφτάνουν πια με τις λιμουζίνες ως τα υπουργεία όπου μόλις ο σοφέρ τούς ανοίξει την πόρτα και πατήσουν το πόδι τους κάτω, οι σκύλοι στο πεζοδρόμιο δεν σταματάνε να τούς γαβγίζουν. Βλέπεις, οι σκύλοι καταλαβαίνουν πολύ καλά περί τί ανθρώπων πρόκειται. Δυστυχώς, αυτοί που δεν το καταλαβαίνουν, είμαστε εμείς. Ή, και αν το καταλαβαίνουμε, δεν …γαβγίζουμε, παρά λέμε:  «Τί να κάνουμε; Υπομονή. Καλά να πάθουμε αφού χρωστάμε»

  Ποιός θα το περίμενε λοιπόν ότι είμαστε η πρώτη χώρα στον πλανήτη όπου οι οικονομικοί δολοφόνοι έχουν αναλάβει και επισήμως την διακυβέρνησή της. Όχι πιά άλλο κρυφτούλι. Όχι πλαστά διαβατήρια. Όχι μαύρα γυαλιά και ψεύτικες γενιάδες.

  Τουλάχιστον, στις άλλες χώρες που είχαν αναλάβει δράση, φαίνεται ότι πολλές φορές ηγέτες εκεί δεν τούς καλοδέχονταν και έτσι δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που ακούσαμε για περίεργα ατυχημάτα στα οποία πολλοί από αυτούς τούς ηγέτες σκοτώθηκαν διότι ήταν μάλλον κάπως ανηπάκουοι και απρόθυμοι να δεχτούν να δολοφονήσουν τον λαό τους και να ξεπουλήσουν όλη την περιουσία τής χώρα τους.

  Εδώ όμως τα πράματα είναι διαφορετικά. Εδώ, τυγχάνουν τού απεριόριστου σεβασμού των εξαγορασμένων μας κυβερνητών οι οποίοι όχι απλά είναι συνεργάσιμοι, αλλά πλήρως υποταγμένοι στα κελεύσματα υπαλλήλων που με αυτοκρατορικό ύφος εκρποσωπούν απρόσωπους οργανισμούς ή ανόργανα πρόσωπα.
 
  Οι ερωτήσεις που προκύπτουν είναι εξαιρετικά απλές και απευθύνονται κυρίως στον απλό κόσμο που όχι απλά ανέχεται αυτόν τον εξευτελισμό μας ως λαό αλλά πολλές φορές τον επικροτεί κατά το: «καλύτερα που μας κυβερνάνε οι ξένοι, μήπως και μας κάνουν κράτος» 

1.
Γιατί εδώ και 7 σχεδόν χρόνια που μάς κυβερνάνε οι δανειστές δεν έχουμε γίνει ακόμα - κατά το παραπάνω πάντα δόγμα - κράτος; Στις πόσες δεκαετίες δηλαδή θα δούμε το πρώτο θετικό αποτέλεσμα;  Πόσα θύματα θα έχουμε μετρήσει ως τότε;  Πόσοι θα φύγουν στο εξωυτερικό για μια καλύτερη τύχη; Πόσοι δεν θα γενηθούν ποτέ λόγω του ότι κανένα ζευγάρι δεν τολμάει να κάνει πάνω από ένα παιδί;

2.
Αν λοιπόν οι πολιτικοί μας δέχονται και αυτοί απειλές για την ζωή τους από τούς οικονομικούς δολοφόνους μέσα εκεί στις κλειστές αίθουσες των «σκληρών διαπραγματεύσεων» τότε για ποιό λόγο σκοτώνονται να επανεκλεγούν κάθε που διεξάγονται εκλογές και δεν θεωρούν τις εκλογές ως μια ευκαιρία να αποσυρθούν από την πολιτική έστω με τρόπο που να δείχνει ότι προσπάθησαν να επανεκλεγούν αλλά δεν τα κατάφεραν;

3.
Αν όντως, όπως λένε οι εκάστοτε κυβερνώντες, δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή εκτός από το να κάνουμε ό,τι ακριβώς μάς μεταφέρουν οι υπάλληλοι των δανειστών-φαντασμάτων τότε για ποιό λόγο χρειαζόμαστε κυβερνήσεις; Γιατί πολύ απλά δεν προσλαμβάνουμε δυό-τρεις μεταφραστές να μάς μεταφέρουν μεταφρασμένα αυτολεξί τα θεία κελεύσματα τής κυρίας Δρακουλέσκου και των άλλων εξωγηινομούρηδων βορειοπαγωμένων «θεσμικών» που μπαινοβγαίνουν στα ελληνικά υπουργεία;

4.
Αυτοί οι «δικοί» μας, δεν έχουν ψήγματα αξιοπρέπειας πάνω τους; Πώς είναι δυνατόν να εκλέγεσαι με την ψήφο εκατομμυρίων ανθρώπων και την άλλη μέρα να φιλάς το χέρι των οικονομικών δολοφόνων που σού λένε «πέρνα μέσα και ξεκίνα να σημειώνεις»; Δεν προσβάλλονται από αυτό; Ο οποιοσδήποτε από εμάς, δεν θα υπέβαλε άραγε παραίτηση αν διαπίστωνε ότι τα πρωθυπουργικά ή τα υπουργικά του καθήκοντα ήταν ουσιαστικά υπό τον πλήρη έλεγχο κάποιων λογιστών καριέρας;

  Μετά από αυτή την τέλεια αρμονία που επικρατεί μεταξύ εκρπροσώπων των δανειστών και τού εγχώριου πολιτικού προσωπικού, μήπως τελικά οι δικοί μας δεν είναι και τόσο δικοί μας; Και ίσως πριν να τους εκλέξουμε είναι και αυτοί κάποιοι από εμάς αλλά φαίνεται ότι στην πορεία κάτι αλλάζει. Και αφού, κατά τον πιο πάνω συλλογισμό, η μεταστροφή αυτή δεν δικαιολογείται από κάποια υποτιθέμενη απειλή χρήσης βίας, τότε τί άλλο μπορεί να διαβρώσει έναν άνθρωπο τής διπλανής πόρτας ώστε αυτός να στραφεί με τέτοιο μίσος απέναντι στον κόσμο που υποτίθεται ότι πρέπει να υπηρετεί από την θέση εξουσίας που έχει; Μήπως το χρήμα;  Μήπως, ήδη ειδικοί λογαριασμοί στο εξωτερικό έχουν πιστωθεί με ένα πρώτο ποσό ενώ το υπόλοιπο θα πιστωθεί …when the job is done?

  Είναι όλοι δολοφόνοι ενός ολόκληρου λαού. Οι κυβερνώντες, η αντιπολίτευση που ισοκρατεί και οι αγγελιοφόροι των δανειστών. Εργάζονται όλοι για τους πελάτες τους που δεν είναι άλλοι από όσους περιμένουν να αρπάξουν κοψοχρονιά την δημόσια περιουσία που ο ίδιος ο λαός δημιούργησε.

  Και αν ο όρος «οικονομικοί δολοφόνοι» ακούγεται υπερβολικός, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Διότι, και από ετυμολογική ακόμα προσέγγιση, τί άλλο είναι όλοι αυτοί,  όταν έχουμε μπεί στον έβδομο χρόνο όπου συνεχίζεται η δολοφονία ενός ολόκληρου λαού με μεθόδους οικονομικού πολέμου; Τί άλλο είναι όταν αφανίζεται ο πληθυσμός μιάς χώρας, είτε εγκαταλείποντάς την, είτε μη-έχοντας παροχές υγείας είτε απαγορεύοντάς του να κάνει οικογένεια την οποία να μπορεί να συντηρήσει με αξιοπρέπεια;

they live.