ταγμένοι στο χρέος

  Ελληνικό χρέος. Ένα δωδεκαψήφιο νούμερο γραμμένο σε μία κόλλα χαρτί για χάρη τoύ οποίου καλείται να εξαθλιωθεί ένας ολόκληρος λαός προκειμένου να εξυπηρετεί τα τοκοχρεωλύσιά του. Ούτε καν δηλαδή το ίδιο το χρέος. Χρέος δημιουργημένο από δανεικά που προορίζονταν για εξυπηρέτηση  αυτού τού ίδιου χρέους και τα οποία δεν υπήρξαν ποτέ ως φυσικό χρήμα που αποκτήθηκε από πραγματική παραγωγή και έτσι, ως ανύπαρκτα δανεικά, δεν πήγαν ποτέ σε ανάπτυξη ή για κάποιον άλλον καλό σκοπό.

  Η δε ακατάσχετη και αγωνιώδης εσχατολογική σωτηριολογία τής Ελλάδας δεν περιλαμβάνει τίποτα άλλο παρά την διευθέτηση τού ελληνικού χρέους. Η ευλογία για αυτήν την χώρα δεν είναι είναι η ευημερία των πολιτών της αλλά η βιωσιμότητα του χρέους, ώστε αυτό να αποπληρώνεται απρόσκοπτα από αυτήν την τωρινή και όλες τις μελλοντικές γενεές.

  Βλέπεις, δεν χρωστάει κανένας άλλος σε αυτόν τον πλανήτη και έτσι, ως οι μόνοι που χρωστάμε, θα πρέπει να θυσιαστούμε προκειμένου να διατηρήσουμε καθαρό το κούτελό μας μην τυχόν και χαρακτηριστούμε διεθνείς μπαταχτσήδες.

  Το χειρότερο είναι ότι τον ρόλο τού θυσιάζοντος τον αναλαμβάνουν οι ίδιες οι ελληνικές κυβερνήσεις όπου η μία ξεπερνάει την άλλη σε διάθεση για συνεργασία με τους γνωστούς οικτήρμονες «φίλους και εταίρους» στην Ευρωπαϊκή Ένωση καθώς και με τους εκπροσώπους τών «δανειστών», όπως αποκαλούνται οι υπάλληλοι τού ΔΝΤ που εκπροσωπούν την διεθνή τοκογλυφία.

  Ο Αλέξης Τσίπρας όμως, υποτίθεται ότι θα ήταν ο άνθρωπος που θα άλλαζε αυτό το σκηνικό. Το προεκλογικό του σύνθημα ήταν «τελειώνουμε με το παλιό».

  Και τί άλλαξε τελικά ο Αλέξης; Πάρα πολλά! Μόνο που τα άλλαξε προς το χειρότερο σε ό,τι έχει να κάνει με την ποιότητα ζωής τών πολιτών και φυσικά προς το καλύτερο σε ό,τι σχετίζεται με τις βλέψεις των δανειστών.

  Όλες του τις προεκλογικές εξαγγελίες τις έσβησε στην μόνιμη ρητορική του ερώτηση: «Και τί άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε;»

  Στην παντοτινή λήθη πέρασε και η σύγκλιση διεθνούς συνδιάσκεψης όπου ο Τσίπρας θα ζητούσε διαγραφή τού 60% τού χρέους και αποπληρωμή τού υπολοίπου μόνο με ρήτρα ανάπτυξης. Όχι απλά δεν έγινε αυτή η συνδιάσκεψη αλλά και ποτέ δεν ζητήθηκε να γίνει. Αντί αυτής, η Ελλάδα σέρνεται από γιούρογκρουπ σε γιούρογκρουπ (ο Τσίπρας ανήκει σε αυτούς που την σέρνουν) όπου κάθε φορά μάς ανακοινώνονται οι νέες μας δεσμεύσεις χωρίς να υπάρχει κανένα αντάλλαγμα για αυτές. Η απορία είναι τί την θέλουμε την κυβέρνηση όταν, σύμφωνα με τις δικές της, επίσημες παραδοχές, δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα πέρα από το να εκτελεί τις αποφάσεις των Βρυξελλών.

  Πρόσφατα, ο Τσίπρας μάς είπε από την Βουλή ότι ίσως και να είχε αυταπάτες όταν άλλα μας έλεγε. Αυτό λοιπόν σημαίνει ότι τώρα πια δεν έχει αυταπάτες, διότι αν συνεχίζει να έχει τότε αυτό πρόκειται για παραδοχή ψυχοπάθειας. Οπότε τί ακριβώς είναι αυτό που κάνει πια ο υποτιθέμενος έλληνας πρωθυπουργός; Αγαστή συνεργασία με ανθρώπους που ήρθαν να κατασχέσουν την δημόσια περιουσία και να αποκτήσουν την κυριαρχία τής χώρας; Και μάλιστα, ούτε καν με αντάλλαγμα την ελάφρυνση του χρέους, αλλά αυτή η  αρπαγή είναι η προϋπόθεση ώστε να ανοίξει η συζήτηση για την πολυπόθητη(;) αυτήν ελάφρυνση και τίποτα άλλο πέρα από αυτό. Βέβαια, ούτε αυτό γίνεται.

  Ο Τσίπρας μάλιστα, ως παντάξιος υπάλληλος τών δανειστών,  προχώρησε στην απαξίωση τών όποιων κινήσεων έγιναν προς την κατεύθυνση τής διερεύνησης τού χρέους ακόμα και από ανθρώπους τού κόμματός του, όπως η Κωνσταντοπούλου (εντελώς ανεξάρτητα τού «τί» και «πώς» και «τί, αν αλλιώς» κτλ…).

  Υπονόμευσε και τελικά εξάλειψε κάθε ρεύμα που υπήρχε στους ίδιους τους δικούς του βουλευτές και ευρωβουλευτές για διεκδίκηση τού γερμανικού κατοχικού δανείου και έτσι λοιπόν μάς κατέστησε εσαεί αποπληρωτές τοκοχρεωλυσίων χωρίς να περιμένουμε τίποτα και από πουθενά.

  Ακόμα και η πολυδιαφημισμένη αναδιάρθρωση του χρέους (μιας και όποιος μιλάει για διαγραφή θεωρείται πλέον γραφικός) αν γίνει θα γίνει με μόνο γνώμονα το συμφέρον τών δανειστών. Η επιμήκυνση τής αποπληρωμής τού χρέους είναι ακριβώς αυτό που θέλουν άνθρωποι που δάνεισαν δισεκατομμύρια χωρίς να βάλουν καν το χέρι στην τσέπη, γράφοντας απλά το ποσό σε μία κόλλα χαρτί, διότι με την επιμήκυνση θα εισπράτουν χρεωλύσια για ακόμα μεγαλύτερο  χρονικό διάστημα αφού βέβαια το ποσό θα ανατοκίζεται επί μακρόν.

  Και σαν να μην αρκεί το ότι η αναδιάρθρωση δεν συνιστά τίποτα το καλό, η εκάστοτε κυβέρνηση θεσμοθετεί κάθε τρεις και λίγο επώδυνα μέτρα  υπό την απειλή ότι δεν θα γίνει συζήτηση για την αναδιάρθρωση του χρέους εάν προηγουμένως δεν πούμε ΝΑΙ σε κάθε παράλογη απαίτηση των «φίλων και εταίρων» και τών εκπροσώπων τού ΔΝΤ.

  Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμα, Γιούρογκρουπ, «Συμφωνίες», έχουν κατά τις επίσημες πάντα παραδοχές έναν και μοναδικό σκοπό: Να πάρουμε τελικά την δόση ώστε να πληρώσουμε τα τρέχοντα τοκοχρεωλύσια διότι με βάση την επίσημη και ανεπίσημη προπαγάνδα «….αν δεν την πάρουμε θα χρεωκοπήσουμε και λίγα λεπτά αργότερα θα μας επιτεθεί η Τουρκία». Στο μεταξύ, οι πολίτες έχουμε ήδη χρεοκοπήσει ακριβώς προκειμένου να μην χρεοκοπήσουν οι «απ’ έξω» και η Τουρκία είναι ήδη εδώ, προσκεκλημένη τής ελληνικής κυβέρνησης να κόβει βόλτες στο Αιγαίο και να κάνει ἐντονες παρατηρήσεις για το ότι τα ελληνικά πλοία διασχίζουν «…την κοινή μας θάλσασσα…»(Τσίπρας) και για το ότι τα ελληνικά αεροπλάνα ίπτανται πάνω από τον ελληνικό εναέριο χώρο.

  Άρα τελικά όλη η ουσία τής συζήτησης αφορά και πάλι τον βαθμό που ο απλός κόσμος είναι επιρρεπής στην προπαγάνδα τοὐ Συστήματος, είτε αυτό εμφανίζεται από τα δεξιά, είτε από τα αριστερά. Από όπου πάντως και αν εμφανίζεται είναι ένα και το αυτό.  Το Σύστημα ποντάρει στο ότι αναστατωνόμαστε σε τέτοιο βαθμό μπροστά στο ενδεχόμενο αθέτησης τών πληρωμών προς τους διεθνείς τοκογλύφους και τις συνέπειες που μας προειδοποιεί ότι θα ακολουθήσουν, ώστε τελικά έχει εξασφαλισμένη την συναίνεσή μας, έστω και αν το κάνουμε απρόθυμα. Και κάπως έτσι, έχουμε γιορτάσει τα έκτα μας μνημονιακά γενέθλια  χωρίς να έχουμε προβεί σε ιδιαίτερα ανησυχητικές για το Σύστημα διαμαρτυρίες. (διαβάστε το άρθρο μου: «Γίναμε έξι μνημονιακών ετών. Χρόνια τους πολλά!»)

  Είμαστε μόνοι μας. Όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι στραμμένες εναντίον μας και η εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση σιγοντάρει κάνοντας απλά υπομονή μέχρι να έρθει η σειρά της, ενώ οι υπόλοιποι στην Βουλή αρκούνται στο να καταγγέλουν ότι κάπου είδαν να περπατάει μία σαύρα ενώ στο σπίτι έχουν ήδη μπεί οι δεινόσαυροι. Μέρα με την ημέρα παθαίνουμε όλα όσα μας λένε ότι θα πάθουμε αν δεν αποδεχτούμε αυτά που εφαρμόζουν και αυτά που θεσμοθετούν.

  Και όπως μας είπε ο Αλέξης σε εκείνο το υποκριτικό του διάγγελμα προς τον λαό πριν το δημοψήφισμα κλέβοντας τότε μία φράση του Φραγκλίνου Ρούσβελτ:  «O μόνος φόβος είναι ο φόβος». Ας το εφαρμόσουμε.