Μάιος 2010 – Μάιος 2016. Έξι χρόνια μνημόνια. Έξι χρόνια συνεχούς σωτηρίας. Είμαστε ο πιο σωσμένος λαός που πέρασε από την παγκόσμια Ιστορία. Γίναμε λοιπόν αισίως έξι μνημονιακών ετών. Δεν θεωρούμαστε πλέον νήπια ...γιούπιιιιιιι. Ώρα να πάμε σχολείο. Πλησιάζει λοιπόν η στιγμή να εγγραφούμε στην Α΄ Δημοτικού ώστε να εκπαιδευτούμε ακόμα καλύτερα στην υποτέλεια, τον ατομικισμό και την απόλυτη αδιαφορία για το μέλλον των παιδιών αυτής της χώρας.
Μέχρι τώρα, αποδεικνύουμε ακατάπαυστα αυτά τα έξι χρόνια ότι είμαστε μία μετάλλαξη εκείνου τού έλληνα που φρόντιζε πάντα να γράφει απελευθερωτική ιστορία προς οικτρή απογοήτευση των εκάστοτε ξένων κατακτητών και σε κόντρα όλων των ντόπιων δοσίλογων. Τίποτα από αυτά που ακολουθούν παρακάτω δεν αποτελεί δικαιολογία για αυτό που επιτρέπουμε να συμβαίνει, διότι αν τελικά αποτελεί, τότε θα πρέπει να κάνουμε σοβαρές σκέψεις για την νοημοσύνη μας.
Έξι χρόνια που σαν άλλοι καλόγεροι κρατάμε ένα κομποσκοίνι και το μόνο που ψελλίζουμε είναι «υπομονή, υπομονή, υπομονή…». Ο βιβλικός Ιώβ μοιάζει ως ο πιο ανυπόμονος άνθρωπος σε σύγκριση με τον νεοέλληνα. Ακόμα και αυτός θα είχε αγανακτήσει αν βίωνε όλα αυτά που βιώνουμε εμείς.
Η νέα γενιά εγκαταλείπει την χώρα και δεν το κάνει με την προσδοκία κάποτε να επιστρέψει, αλλά με αναθεματισμό και όρκους ότι δεν θα επιστρέψει ποτέ πιά. και εμείς λέμε «ευτυχώς έφυγε το παιδί και σώθηκε». Ο διπλανός μας, ο γείτονάς μας, ο αδερφός μας ισοπεδώνεται από τις «σωτήριες» μνημονιακές πολιτικές και εμείς λέμε «ευτυχώς που εμείς είμαστε καλά ακόμα»
Το Σύστημα βέβαια έχει εφαρμόσει ομολογουμένως πρωτοποριακές ψυχολογικές τεχνικές ώστε να κρατάει σε καταστολή δέκα εκατομμύρια ανθρώπους .
Μία από αυτές είναι η συνεχής δημιουργία προσδοκιών ότι όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο τον αμέσως επόμενο καιρό, όταν θα έχει συμβεί ένα κομβικό γεγονός. Από καλοκαίρι πηγαίνουμε σε χειμώνα και από χειμώνα σε καλοκαίρι. «Καλοκαίρια και χειμώνες, περιμένουμε ώσπου να 'ρθεί» όπως τραγουδούσε ο Μητροπάνος. Και δεν έρχεται τίποτα καλό παρά βυθιζόμαστε όλο και πιο κάτω. Και, έτσι για μην βαριόμαστε, επικαλούνται γεγονότα του τίποτα τα οποία μόλις παρέλθουν, εμείς θα πάρουμε την ανιούσα.
Το πρώτο τέτοιο γεγονός είναι οι εθνικές εκλογές. Περιμένουμε ότι έτσι και γίνουν εκλογές θα έρθει στην εξουσία ο Batman και θα δουλέψει πυρετωδώς για το καλό της Gotham City στέλνοντας τους κακούς στο φεγγάρι. Και τελικά διαπιστώνουμε ότι ο Batman τον οποίον ψηφίσαμε δεν ήταν ο Batman αλλα ο Joker που νομίσαμε ότι κατατροπώθηκε και μάλιστα είναι πολύ χειρότερος από τον προηγούμενο.
Και επειδή κάποιες φορές οι δικές μας εκλογές αργούν, τότε το Σύστημα επικαλείται άλλες εκλογές. Με το που μπήκε το 2013, το μόνο που κάποιος άκουγε από τους εκπροσώπους του Συστήματος ήταν ότι «μόλις γίνουν οι γερμανικές εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2013, όλα θα αλλάξουν». Οπότε περιμέναμε όλοι στωικά να γίνουν και οι γερμανικές εκλογές. Όποιος είδες κάποια αλλαγή στη ζωή του προς το καλύτερο ας σηκώσει το χέρι.
Την ίδια περίοδο, είχαμε και την υπόσχεση για απογείωση. Ήταν ο Σαμαράς που μας έλεγε ότι «αν αντέξουμε μέχρι τον Ιούνιο, τότε τον Σεπτέμβριο θα απογειωθούμε». Αλήθεια, πόσοι Σεπτέμβρηδες περάσανε από τότε και εμείς είμαστε ακόμα καθηλωμένοι μέσα στο γκαράζ του σαμαρικού αεροδρομίου;
Και φυσικά, κάθε όποτε πάμε να απογοητευτούμε, τότε το Σύστημα μάς καθησυχάζει λέγοντάς μας ότι μόλις τελειώσουν οι διαπραγματεύσεις τότε η ζωή μας θα αλλάξει προς το καλύτερο. Ποιές διαπραγματεύσεις; Διαπραγματεύσεις δεν έγιναν ποτέ, ουδέποτε. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνουν άλλωστε, μιάς και όλα όσα υποτίθεται ότι διαπραγματεύονται είναι ήδη προσυμφωνημένα και υπογεγραμμένα. Εάν κάτι διαπραγματεύονται είναι το πώς θα περιτυλίξουν και θα στολίσουν το γεγονός ότι θα μας ισοπεδώσουν με τα κάθε φορά νέα μέτρα.
Τώρα βέβαια, η καταπληκτική αυτή κυβέρνηση του ψευδοαριστερού Αλέξη Τσίπρα που έχει ξεπεράσει σε μνημονιασμό όλους τους προκατόχους του, έχει σκαρφιστεί εδώ και μισό χρόνο την περίφημη «αξιολόγηση». Περιμένουμε καρφωμένοι στους degeaκούς δέκτες μας να μάθουμε πόσο βαθμό τελικά θα μας δώσουν οι «θεσμοί». Η πάλαι ποτέ Τρόικα δηλαδή που αναβαθμίστηκε σε θεσμό του ελληνικού κράτους από την τσεγκεβαρική κυβέρνηση τού ΣΥΡΙΖΑ.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι στην αξιολόγηση θα πάρουμε «ΑΡΙΣΤΑ» διότι για να γίνει η αξιολόγηση θα πρέπει να εφαρμόσουμε μέχρι τελευταίας κεραίας όλα όσα μας έχουν ζητήσει. Άρα; Προς τι η αξιολόγηση, αφού διαφορετικά δεν θα γίνει καν;
Και επειδή ο Τσίπρας είναι μεγάλο αστέρι στο να μας δουλεύει μπροστά στα μούτρα μας, μετά την αξιολόγηση ενδέχεται να συμβεί το τεράστιο καλό που μας υπόσχεται και το οποίο είναι η ρύθμιση τού χρέους. Ξεχάστηκαν βέβαια πιά εκείνα τα περί διαγραφής και τα περί του ότι θα συμφωνήσει η Μέρκελ και «…θα είναι μεσημέρι…» και πήραμε πιά – ως γνήσιοι αριστεροί – το μέρος των τοκογλύφων μιας και η ρύθμιση του χρέους αναμένεται να αφορά επιμήκυνση της αποπληρωμής του εις το διηνεκές καθιστώντας μας έτσι εσαεί καλοπληρωτές των καταπληκτικών αυτών φίλων και εταίρων μας καθώς και των απανταχού αρπακτικών της διεθνούς τοκογλυφίας.
Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτα που μπορούμε να προσδοκάμε από το Σύστημα. Δεν χρειάζεται να αναρωτιόμαστε ποιόν να ψηφίσουμε. Ας ψηφίσουμε εμάς τους ίδιους. Όποιος και να αναδειχτεί στην εξουσία, ακόμα και άγιος αν είναι αυτός, μόλις δει ότι από κάτω υπάρχει ένας κόσμος απαθής που δεν τον αγγίζει τίποτα, τότε θα κάνει ακριβώς τα ίδια και χειρότερα. Θα πρέπει η εξουσία να γνωρίζει πως έτσι και επιλέξει πράξεις και νομοθετήματα που είναι εναντίον μας, τότε θα μας βρει μπροστά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου