αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης ή παρηγοριά στον άρρωστο... ;

Ο Αλέξης Τσίπρας με το νόμο που ψηφίστηκε στις 18 Μαρτίου 2015 από όλα τα κόμματα στη Βουλή πλην του ΚΚΕ για την αντιμετώπιση της αποκαλούμενης ανθρωπιστικής κρίσης χάρισε λίγη αξιοπρέπεια σε ανθρώπους που ως τώρα περνούσαν το βράδυ τους με ένα κερί, σε ανθρώπους που πλένονταν με μπουκάλια νερό που γέμιζαν από κάποια βρύση έξω καθώς και σε ανθρώπους που στερούνταν ακόμα και την τροφή τους.

Μπράβο του!

Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποια ερωτηματικά τα οποία θα ήταν καλό να μην υπήρχαν.

Το ακόμα καλύτερο βέβαια θα ήταν να μην υπήρχαν καν οι εικόνες που δικαιολογούν την της φράση «ανθρωπιστική κρίση» αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

1) Από πού θα βρει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ τα 200 εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να χρηματοδοτηθεί αυτή η αντιμετώπιση;  Ακούγεται ίσως αφελές το ερώτημα, αλλά μέχρι αυτή τη στιγμή (23/3/2015) δεν έχει διευκρινιστεί και ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι η επιτήρηση των «φίλων και εταίρων» όπως και αν αυτή ονομάζεται και  την οποία συνεχίζουμε να αποδεχόμαστε,  θα επιμείνει στο δόγμα της «για να δώσεις σε κάποιον, πρέπει να μου πεις από ποιόν άλλον θα κόψεις»



2) Ο Τσίπρας, στο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» είχε μιλήσει για 2 δισεκατομμύρια ευρώ (ΟΜΙΛΙΑ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ ΣΤΟ ΣΥΝΕ∆ΡΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ Ι.ΒΕΛΛΙ∆ΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 13/9/2014 http://www.tovima.gr/files/1/2014/09/13/tsiprasth.pdf , σελίδα 9, σημείο Α) τα οποία θα δίνονταν για την αντιμετώπιση της «ανθρωπιστικής κρίσης». Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έπαιρναν από τότε φριχτούς όρκους κάθε φορά που τους ρωτούσαν οι δημοσιογράφοι, λέγοντας ότι το πρόγραμμα είναι πλήρως κοστολογημένο και τα χρήματα της εξαγγελίας θα ήταν διαθέσιμα. Ο νόμος όμως για την «ανθρωπιστική κρίση» μιλάει για το 10% από εκείνο το ποσό. Πού είναι τα υπόλοιπα 1.8 δισεκατομμύρια; (Αλλά και: πού είναι τα 200 εκατομμύρια;)

3) Εντάξει, ευπρόσδεκτη η ανάσα που έδωσε ο Τσίπρας σε συμπολίτες που ο βαρκάρης της κρίσης τους πέρασε στην αντίπερα όχθη, αυτήν της εξαθλίωσης, αλλά πόσους και για πόσο καιρό ακόμα θα «σώζει» ο Αλέξης; Θα λειτουργεί δηλαδή από τη μία σαν Unicef ή σαν Action Aid; Από τη μία μεριά θα εφαρμόζει τις πολιτικές στις οποίες θα συμφωνούν με τους «φίλους και εταίρους» και οι οποίες δεν φημίζονται για τον σεβασμό τους στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και από την άλλη θα χορηγεί τονωτικές ενέσεις για να μπορούμε να συνεχίζουμε την πορεία μας στον ευρωμονόδρομο;
4) Και αν στο προηγούμενο η απάντηση είναι αρνητική, τότε πού είναι, ποιό είναι και πότε ακριβώς θα παρουσιαστεί το αναπτυξιακό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ που θα αποσκοπεί στην αύξηση των εισοδημάτων καθώς και στη δημιουργία θέσεων εργασίας ώστε να μην χρειάζεται κάν να μιλάμε για «ανθρωπιστική κρίση»;  Εκτός και αν παρουσιάσουμε την έλευση-επιδρομή ξένων επενδυτών ως «ανάπτυξη» με τον όρο να μας ελεημονούνε κάθε όποτε πιστεύουν ότι τους περισσεύει κάτι. 

5) Πού είναι η καταπολέμηση της ακρίβειας ώστε να μπορεί ο κόσμος έστω και με τα τωρινά, μειωμένα του εισοδήματα να έχει πρόσβαση σε ακόμα περισσότερα καταναλωτικά αγαθά πλησιάζοντας έτσι τον βασικό αριθμό από αυτά που χρειάζεται;  Ποιόν θα πρέπει να περιμένουμε ακόμα για να χτυπηθεί το χιλιοδιαπιστωμένο καρτέλ των Σούπερ Μάρκετ που τα έχουν κάνει «πλακάκια» μεταξύ τους και έτσι οι τιμές συνεχίζουν και τραβούν την ανηφόρα με τα απαραίτητα πάντα σκαμπανεβάσματα ώστε να έχουμε την εντύπωση ότι κατά περιόδους αυτές πέφτουν; Τί θα γίνει με τα καύσιμα όπου η βενζίνη είναι στα ύψη σε σχέση με την τιμή του βαρελιού πετρελαίου; Τι θα γίνει με τα τιμολόγια των εταιριών ρεύματος και νερού;  Θα συνεχίσουμε με κυβέρνηση που παρακαλάει την Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας να μην προχωρήσει σε αύξηση τιμών ή επιτέλους θα συμπεριφερθεί ως κυβέρνηση;

Αυτά είναι τα βασικά που θα πρέπει τουλάχιστον να απαντηθούν διότι η αναλγητική επίδραση των τονωτικών ενέσεων θα παρέλθει σε σύντομο διάστημα και τότε θα ξαναβρεθούμε μπροστά στο ίδιο πρόβλημα μόνο που ως τότε ο αριθμός αυτών που χρήζουν «διάσωσης» θα έχει αυξηθεί. Και …τέλος πάντων, αυτό ήταν που μας άξιζε;  Να γίνουμε και επισήμως επαίτες;

Και ασφαλώς, επανέρχεται εκείνο το ρημάδι το ερώτημα για το ποιά είναι τελικά η ρίζα όλων αυτών των πρωτοφανών καταστάσεων που βιώνουν πολίτες σε αυτή τη χώρα και οι οποίες καταστάσεις δεν είναι απ’ ότι φαίνεται και τόσο ξεκομμένες από εκείνο το ωραίο παραμυθάκι που μας έλεγαν επί Μάαστριχτ ότι «εντός της Ευρώπης θα τρώμε με χρυσά κουτάλια και θα έχουμε εδώ μισθούς Ολλανδίας, Γαλλίας και Γερμανίας».

Το δόγμα λοιπόν άλλαξε από τότε και τώρα μας λένε το «για να παραμείνουμε στην ευρωζώνη πρέπει να πάρουμε μέτρα» (τα οποία τώρα λέγονται:  «διαρθρωτικές αλλαγές»). Αφού είναι έτσι όπως μας το λένε,  άραγε να φεύγαμε σιγά-σιγά από την Ευρωζώνη μήπως και - κατά τη δικιά τους πάντα επιχειρηματολογία - σταματήσουμε κάποια στιγμή να παίρνουμε μέτρα;