Βρισκόμαστε στον έκτο χρόνο ατελείωτων υποτιθέμενων διαπραγματεύσεων με τα κεντροευρωπαϊκά Vampire που κατ’ ευφημισμό ονομάζονται «φίλοι και εταίροι» και με εμάς, τον απλό κόσμο, να περιμένουμε στωικά έξω από τις επτασφράγιστες θύρες των διαπραγματεύσεων για να ακούσουμε το τελικό αποτέλεσμα και να πετάξουμε από τη χαρά μας όταν επιτέλους μετά από μαραθώνιες και σκληρές συνομιλίες πάρουμε τελικά τη δόση προκειμένου να την δώσουμε ξανά πίσω στα Vampire έχοντας όμως εισπράξει μαζί με τη δόση νέα μέτρα, μειώσεις, περικοπές, εξαθλίωση, παραχώρηση σε διακυβέρνηση και εθνικό πλούτο.
Σε αυτό τουλάχιστον ήταν ταγμένες οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά: Η πλήρης ικανοποίηση πιστωτών οι οποίοι τζογάρανε σε μία χώρα για την οποία γνώριζαν εκ των προτέρων ότι δεν έχει καμία παραγωγική δυνατότητα ώστε να προχωρήσει σε υγιή αποπληρωμή τους. Μέχρι αυτή τη στιγμή, τι διαφορετικό συμβαίνει με την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα; Το ίδιο ακριβώς τρικ προκειμένου ο λαός να μεταθέτει τις ελπίδες του στη λήξη της τρέχουσας κάθε φορά διαπραγμάτευσης η οποία το μοναδικό το οποίο αφορά είναι η εξυπηρέτηση του αέναου χρέους μέσω νέου δανειστμού.
Ήταν άραγε απροσδόκητο για την κυβέρνηση του Τσίπρα ότι οι δανειστές το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι να εισπράξουν το τόκο στην ώρα τους χωρίς να έχουν κανένα ενδιαφέρον αν μπορείς να τους τον δώσεις ή όχι;
Έπεσε μήπως από τα σύννεφα βλέποντας τους ευρωπαίους να είναι ανυποχώρητοι στην προσπάθειά τους να ισοπεδώσουν τα πάντα σ’αυτή τη χώρα; Ασφαλώς και όχι. Όλα αυτά ήταν γνωστά.
Έτσι λοιπόν ήδη από την επόμενη ημέρα της εκλογής του επέλεξε να τσαλαπατήσει σαν γόπα το πρόγραμμα με βάση το οποίο εξελέγη και τελικά….
Από το «κατάργηση του μνημονίου με ένα άρθρο» (ομιλία Τσίπρα στη Βουλή ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, , http://bit.ly/1QJ9RVa από το 1:10) πήγαμε στο ότι «συμφωνούμε με το 70% του μνημονίου» και έτσι το μνημόνιο όχι απλά δεν έχει καταργηθεί αλλά μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχει αλλάξει ούτε μία υποπαράγραφος έστω ενός εφαρμοστικού νόμου των μνημονίων από τους περίπου 450 που υπάρχουν.
Από το «θα ζητήσουμε σύγκληση διεθνούς συνδιάσκεψης για το χρέος όπως αυτή στο Λονδίνο το 1953 όπου διαγράφηκε μεγάλο χρέος της μεταπολεμικής Γερμανίας και για το υπόλοιπο συμφωνήθηκε ρήτρα ανάπτυξης» πήγαμε σε αναγνώριση του συνόλου του χρέους και σε σύρσιμό μας από τη μία διαπραγμάτευση στην άλλη προκειμένου οι «φίλοι και εταίροι» να αρπάξουν όσα περισσότερα μπορούν προκειμένου μάλιστα να συνεχίσουν να μας φορτώνουν με χρέη. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά σε μία κορυφαία ένδειξη κοροϊδίας συστάθηκε επιτροπή ελέγχου του χρέους για την οποία ο Τσίπρας είπε ότι δεν έχει ρόλο να αποφανθεί τι χρέος μπορούμε να κουρέψουμε, αλλά να μας δώσει κάποια επιχειρήματα προκειμένου να μιλάμε για το ότι η δημιουργία του χρέους στερείται ηθικής ( ο Αλέξης Τσίπρας στον «ενικό», από το 41ο λεπτό https://www.youtube.com/watch?v=xPHLXfBR6iw)
Από το «θα καταργηθεί το ΤΑΙΠΕΔ» βρεθήκαμε στο να ψάχνουμε πού θα πουλήσουμε σιδηροδρόμους, λιμάνια και αεροδρόμια και – στην καλύτερη περίπτωση – να ψάχνουμε για ένα πιο συμφέρον τίμημα από ότι έκαναν οι προηγούμενοι. Αυτό ήταν το πρόβλημα; Να τα πουλήσουμε όλα, απλά λίγο πιο ακριβά; Ξεχάστηκαν βέβαια και οι αναθεωρήσεις των συμβάσεων με τους παραχωρισιούχους των εθνικών οδών στους οποίους ουσιαστικά χαρίστηκαν οι εθνικοί δρόμοι και έτσι …τα διόδια καλά κρατούν.
Από την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ πήγαμε στο ότι «η αποπληρωμή του ΕΝΦΙΑ είναι πατριωτικό καθήκον (http://bit.ly/1PXao4y). Τότε, αφού είναι πατριωτικό καθήκον γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υποστήριξε τον ΕΝΦΙΑ τη στιγμή που υπερψηφιζόταν από την προηγούμενη κυβέρνηση; Δεν ήταν τότε πατριωτικό κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ;
Η «…άμεση νομοθετική επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ…» (http://bit.ly/1ODw1d5) μετατράπηκε σε «ναι, θα γίνει, αλλά θα γίνει σε βάθος τετραετίας».Τί καινούργιοοοοο. Χαίρω πολύ. Όλοι αυτό λένε. Όλοι θα τα λύσουν όλα αλλά σε βάθος τετραετίας. Και στο τέλος δεν συμπληρώνεται ποτέ η τετραετία και έρχεται έτσι η απενοχοποιητική δικαιολογία «δεν μας άφησαν να ολοκληρώσουμε το πρόγραμμά μας». Στατιστικά λοιπόν, το «σε βάθος τετραετίας» μεταφράζεται σε «Μπορείτε να το ξεχάστε»
Το περιβόητο «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» που θα έδινε 2 δισεκατομμύρια ευρώ για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης ( «ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ», http://bit.ly/1EoeZHP, σελίδα 9) έδωσε τελικά 200 εκατομμύρια για να πληρωθούν κάποιοι λογαριασμοί της ΔΕΗ. Κουβέντα βέβαια για να πέσουν οι τιμές της ΔΕΗ το οποίο ίσως να ήταν και καλύτερο.
Η μεταναστευτική πολιτική όπου θα δινόταν λύση στο πρόβλημα της αιχμαλωσίας στη Ελλάδα ανθρώπων οι οποίοι δηλώνουν ότι η επιθυμία τους είναι να φύγουν στην Κεντρική Ευρώπη και όχι να μείνουν στην Ελλάδα, εξαντλήθηκε τελικά στην εξασφάλιση κάποιων επιπλέον κονδυλίων από την Ευρώπη προκειμένου να συνεχίσουμε να «φιλοξενούμε» εδώ αυτούς τους ανθρώπους με μη αντιστρέψιμα αποτελέσματα για την πληθυσμιακή εικόνα της χώρας σε βάθος λίγων δεκαετιών από τώρα.
Οι διεκδίκιση των πολεμικών αποζημιώσεων και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου του 1942 που επίσης ήταν σημαία του ΣΥΡΙΖΑ πριν εκλεγεί, μετατράπηκαν σε βεγγαλικά στην συνάντηση Μέρκελ-Τσίπρα όπου ο Τσίπρας δημιούργησε την εντύπωση ότι είναι ο πρώτος πρωθυπουργός που έθεσε το θέμα ενώ στην πραγματικότητα είναι ο πρώτος πρωθυπουργός που έθαψε το θέμα λέγοντας τότε ότι «αυτό που ζητάμε είναι κυρίως μία ηθική αναγνώριση....».
Και μετά από όλα αυτά, εμείς τι λέμε;
«ακόμα αρχές είναι, ας τους δώσουμε λίγο καιρό»
«μόλις ανέλαβαν έπεσαν όλοι επάνω στου ανθρώπους να τους φάνε»
«τουλάχιστον αυτοί διαπραγματεύονται, δεν είναι όπως οι άλλοι»
«εντάξει, μήπως ποιος κάνει αυτά που λέει προεκλογικά;»
Και φυσικά, το γνωστό σλόγκαν που κάνει θραύση εδώ και σχεδόν 6 χρόνια: «Υπομονή»
Έξι χρόνια υπομονής.
Για πόσο ακόμα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου