Τὰ τελευταία χρόνια ζοῦμε τὸν ἐφιάλτη τῆς διάσωσής μας ἴσως ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἴμαστε ὁ λαὸς-ὄνειρο. Ἀκόμα καὶ αὐτὸ τὸ ἴδιο τὸ σύστημα ποὺ μετεμψυχώνεται κάθε φορὰ στὸ ἑκάστοτε κυβερνητικὸ σχῆμα τρίβει τὰ μάτια του ἀφοῦ βέβαια δὲν τὸ πιστεύει ὅτι τοῦ ἔλαχε ἕνας τέτοιος λαὸς ποὺ εἶναι ἐπιδεκτικὸς στὰ πάντα χωρὶς νὰ ἐκφράζει σπουδαῖες διαμαρτυρίες ἐνῷ κανονικὰ γιὰ τέτοια πρωτοφανὴ μέτρα ποὺ ἔχουν ἐπιβληθεῖ θὰ ἔπρεπε νὰ βρισκόμασταν μὲ βάρδιες στοὺς δρόμους (ἂν καὶ ὑπάρχουν καὶ καλύτερες τακτικές).
Διότι πρὶν ἀκόμα τὸ ἄριστα δομημένο Σύστημα περιορίσει τὶς τυχὸν ἀντιδραστικὲς μας ἐνέργειές, πήραμε ἀπὸ μόνοι μας μία κιμωλία καὶ ζωγραφίσαμε γύρω μας ἕναν μικρόκοσμο ἀπαγορεύοντας στὸν ἑαυτὸ μας νὰ βγαίνει ἔξω ἀπ᾿ αὐτὸν τὸν κύκλο ἀκόμα καὶ ὅταν βλέπουμε ὅλο καὶ συχνότερα τοὺς λέοντες τοῦ Συστήματος νὰ κατασπαράσσουν ἕναν-ἕναν τοὺς διπλανοὺς μας.
Προκειμένου νὰ παρουσιάσουμε τὸν αὐτο-εγκλεισμὸ μας ὡς τὴν καλύτερη τακτικὴ ἀπέναντι σὲ ἕνα σύστημα ἐξουσιῶν ποὺ ἡ μία μετὰ τὴν ἄλλη στρέφονται ἀνοιχτὰ πλέον κατά τῆς ἴδιας τῆς βιολογικῆς μας ὑπόστασης, ἔχουμε κατασκευάσει καὶ υἱοθετήσει ἕνα σκεπτικὸ ποὺ κινεῖται μεταξὺ ὑποτέλειας καὶ ἐσχατολογικῆς ἐλπίδας τὸ ὁποῖο ἐξωτερικεύουμε μὲ κάποια ἀποφθέγματα μερικὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα θὰ
παρουσιαστοῦν εὐθὺς ἀμέσως ἀκολουθούμενα ἀπὸ ἕναν σύντομο σχολιασμό.
Αὐτό εἶναι ἡ λύση; Νὰ φύγουν τὰ παιδιὰ τῆς οἰκογένειας στὴν Γερμανία; Τί εἴμαστε τελικά; Νομάδες; Ἀπάτριδες; Προσοχή, δὲν λέμε κἂν «Δυστυχῶς, ἔφυγε τὸ παιδὶ στὴν Γερμανία, ὅμως γλίτωσε» ἀλλὰ λέμε «εὐτυχῶς...». Γιατί τόσο ἀδιαμαρτύρητα δεχόμαστε νὰ διαλύεται ἡ ἑλληνικὴ οἰκογένεια καὶ νὰ ἀποδεκατίζεται ὁ νέος πληθυσμὸς τῆς χώρας; Γιατί τέτοια χαρὰ ὅταν συμβαίνει αὐτό; Μήπως κατὰ βάθος …δὲν τὰ θέλουμε τὰ παιδιὰ μας; Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ τὰ τρέχουμε ἤδη ἀπὸ τὸ δημοτικὸ στὰ φροντιστήρια νὰ μάθουν ἀπὸ δυὸ καὶ τρεῖς ξένες γλῶσσες;
«οἱ δημόσιοι ὑπάλληλοι φταῖνε γιὰ ὅλα»
Ἀπό λογιστικὴ ἄποψη αὐτὸ δὲν ἰσχύει. Ἀκόμα καὶ μὲ ἕναν πρόχειρο ὑπολογισμὸ μὲ χαρτὶ καὶ μολύβι καὶ μὲ φουσκωμένους πρὸς τὰ πάνω ὅλους τοὺς συντελεστὲς τῆς ἐξίσωσης, δὲν προκύπτει τὸ σημερινὸ χρέος ἀπὸ τὴν μισθοδοσία τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων παρὰ ἕνα μόνο μικρὸ μέρος του.
Πρόκειται γιὰ προπαγάνδα τοῦ συστήματος μὲ σκοπὸ νὰ μᾶς κάνουν νὰ δείχνουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ φαίνεται ὅτι …τὰ κατάφεραν. Αὐτὸ ὅμως ποὺ σὲ μεγάλο βαθμὸ ἰσχύει εἶναι ὅτι οἱ δημόσιοι ὑπάλληλοι συνεχίζουν νὰ κινοῦν τὴν κυβερνητικὴ μηχανὴ ποὺ ἀλέθει ἀνθρώπους ἐνῷ ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ κατεβάσουν τὰ μολύβια κάτω καὶ νὰ μὴν προχωρήσει καμία ὑπουργικὴ ἀπόφαση. Ἐκτὸς καὶ ἂν ἔχουν μετατραπεῖ σὲ ἄβουλα ὄντα ποὺ δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν τί εἶναι ἐπιζήμιο καὶ τί ἐπωφελὲς γιὰ τὸν λαὸ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ καλοῦνται νὰ προωθήσουν ἢ νὰ ἐφαρμόσουν καὶ ποὺ ἀντιβαίνουν στὸν ἴδιο τὸν ὅρκο ποὺ ἔχουν δώσει.
«ὁ Θεὸς εἶναι μεγάλος, δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει ἔτσι»
Μπορεῖ ὁ Θεὸς νὰ εἶναι μεγάλος, φαίνεται ὅμως ὅτι στὴν παγκόσμια Ἱστορία καὶ μέχρι καὶ τὶς μέρες μας, ἔχει ἀφήσει πολλούς λαούς νὰ κατασπαραχθοῦν ἀπὸ ἀλλότρια πρὸς αὐτοὺς συμφέροντα. Γιὰ παράδειγμα σχεδὸν ὁλόκληρη ἡ Ἀφρικανικὴ ἤπειρος, τὸ πιό πλούσιο μέρος τοῦ πλανήτη, πεθαίνει ἀπὸ πείνα καὶ ἀπὸ δίψα παρά τὶς δεήσεις ποὺ κάνουν οἱ ἀνὰ τὸν κόσμο πιστοὶ προκειμένου νὰ τοὺς λυπηθεῖ ὁ Θεός. Μήπως ἔφτασε ἡ ὥρα νὰ γίνουμε καὶ ἐμεῖς παράδειγμα γιὰ τοὺς ἄλλους ὥστε νὰ μᾶς βλέπουν καὶ νὰ ἀναφωνοῦν «νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ ποὺ δὲν εἴμαστε σὰν τοὺς Ἕλληνες. Ἐμεῖς, ἔχουμε νὰ φᾶμε» ;
«καλὰ ρέ, δὲν ἔχουν λεφτὰ καὶ πῆγαν καὶ ἔκαναν παιδί;»
Ἂν καὶ δὲν τὸ ἀκοῦμε ἀπὸ κανένα κοινοβουλευτικὸ κόμμα, οὔτε κἂν ἀπὸ τὰ «ὑπερπατριωτικά», τὸ μεγαλύτερο ἐθνικὸ πρόβλημα ποὺ ἀντιμετωπίζει ἡ Ἑλλάδα αὐτὴ τὴ στιγμὴ εἶναι ὁ ἀφανισμὸς τοῦ πληθυσμοῦ της, χωρὶς μάλιστα νὰ βρισκόμαστε σὲ πολεμικὴ περίοδο. Ἀπὸ ἀπογραφὴ σὲ ἀπογραφὴ προκύπτουμε ὅλο καὶ λιγότεροι. Ἐμεῖς ὅμως βρήκαμε καὶ πάλι τὸν ἔνοχο: Εἶναι τὸ ζευγάρι ποὺ τόλμησε καὶ ἔκανε παιδί. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο ποὺ σκεφτόμαστε καὶ λέμε μεταξὺ μας, ἐνῷ κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀπαιτήσουμε ἀπὸ τοὺς ἑκάστοτε κυβερνῶντες νὰ ἀφήσουν τὰ περὶ διάσωσης καὶ νὰ ἐνισχύσουν ἄμεσα τὰ οἰκονομικὰ τῆς μέσης οἰκογένειας ὥστε νὰ μπορεῖ ἔτσι ἕνα ζευγάρι νὰ ἀποκτήσει τὸν ἀριθμὸ παιδιῶν ποὺ εἶχε ἀρχικὰ κατὰ νοῦ χωρὶς νὰ ἔχει τὸ ἄγχος τῆς ἐπιβίωσης καὶ ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα τὸ κάθε ζευγάρι εἶναι φυσικὰ ἐλεύθερο νὰ κάνει ὅ,τι θέλει.
«ἐμεῖς πάντως καλὰ εἴμαστε. Δὲν εἴμαστε σὰν αὐτοὺς ποὺ δείχνει ἡ τηλεόραση ποὺ πηγαίνουν στὰ συσσίτια»
Τὸ ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε καλὰ εἶναι μία εὐκαιρία νὰ φωνάξουμε ὑπὲρ αὐτῶν ποὺ δὲν εἶναι καλά. Ἐμεῖς ὅμως, τὸ εἴδαμε σὰν μία εὐκαιρία ὥστε νὰ ἀναδείξουμε τὴν ὑποτιθέμενη ἀνωτερότητά μας σὲ σχέση μὲ τοὺς ὑποδεέστερους θαμῶνες τῶν συσσιτίων. Εἶναι τόσο κοντὴ ἡ σκέψη μας ποὺ δὲν μᾶς περνάει κἂν ἀπὸ τὸ μυαλὸ ὅτι ναὶ μὲν σήμερα εἴμαστε βολεμένοι καὶ δὲν εἴμαστε ἐμεῖς αὐτοὶ ποὺ χρειάζονται βοήθεια καὶ ἴσως οὔτε καὶ αὐριο νὰ χρειαζόμαστε, ἀλλὰ ποιός μπορεῖ νὰ ἐγγυηθεῖ κάτι γιὰ τὰ δικὰ του, τὰ συγγενικὰ πρόσωπα τῆς ἑπόμενης γενιάς; Ἐκτὸς καὶ ἂν τὸ μόνο ποὺ θέλουμε εἶναι μία σύνταξη γιὰ τὴν πάρτη μας καὶ ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα ἂς «καθαρίσουν» οἱ ἑπόμενοι.
«τὰ καταλαβαίνω ὅλα αὐτὰ καὶ ὄντως δὲν μποροῦμε νὰ ἀφήσουμε τὰ πράματα νὰ πᾶνε ἔτσι ὅπως πᾶνε τώρα. Ἑπομένως …τί νὰ ψηφίσουμε; »
Λατρεύουμε
τελικὰ νὰ δίνουμε λευκὲς ἐπιταγές. Ὅποιος ζητάει ψῆφο τοῦ τὴν δίνουμε ἀρκεῖ νὰ μᾶς τὴ ζητήσει μὲ σοβαρὸ ὕφος καὶ φορώντας κοστούμι. Πιστέψαμε στὴν πλάνη ὅτι ἔχουμε δημοκρατία ἡ ὁποία βέβαια μᾶς θυμᾶται μόνο ὅποτε βολεύει στὸν κάθε κυβερνώντα νὰ κάνει ἐκλογὲς ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἑπομένη μέρα ἡ δημοκρατία περιορίζεται στὸ «εἶσαι ἐλεύθερος νὰ ἐπιλέξεις τὸν ΜΑΤατζή στὸν ὁποῖον θέλεις νὰ σταθεῖς κοντά ὥστε νὰ τὶς φᾶς ἀπὸ αὐτόν». Πιστεύουμε ὅτι θὰ μᾶς σώσει ὁ ἑπόμενος, αὐτὸς ὁ ἄλλος ποὺ τὰ λέει καλά. Στατιστικὰ τουλάχιστον, στὴν μεταπολιτευτικὴ Ἑλλάδα ἡ ἀντιπολίτευση δὲν κατάφερε ἀπολύτως τίποτα μιὰς καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι ἀπαραίτητο προκειμένου νὰ λάβει τὴν κομματικὴ ἐπιδότηση τὸ ὁποῖο φαίνεται ὅτι εἶναι τὸ Α καὶ τὸ Ω τελικὰ γιὰ τὸ κομματικὸ σύστημα. Ἄρα δὲν ἀποδίδει τὸ «ψηφίζω καὶ ἐπιστρέφω εὐθὺς ἀμέσως γιὰ τὰ ἑπόμενα 2,3 ἢ 4 χρόνια στὸν καναπὲ μου»
Θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ καταγράψει δεκάδες ἀκόμα παρόμοιες ἐκφράσεις μὲ τὶς ὁποῖες καλλωπίσαμε τὴν ὑποδούλωσή μας ὅπως τὸ «μακάρι νὰ ἔρθουν οἱ Γερμανοὶ νὰ μᾶς ὀργανώσουν» καὶ ἄλλα παρόμοια.
Αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ καταλάβουμε εἶναι ὅτι παίζουμε τὸ παιχνίδι τους μὲ τοὺς ὅρους ποὺ μᾶς θέτουν αὐτοὶ καὶ τὸ ὑποστηρίζουμε
μάλιστα κάνοντας τὰ πάντα προκειμένου νὰ πείσουμε τὸν ἑαυτὸ μας μὴν τυχὸν καὶ κουνηθεῖ ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται.
Εἶναι καλὸ νὰ ἀναλογιστοῦμε ἂν ἡ τακτικὴ τῆς ἀδιαμαρτύρητης ἀποδοχῆς τῶν πάντων εἶναι καὶ ἡ βέλτιστη ποὺ μποροῦμε νὰ ἀκολουθήσουμε ἐκτὸς καὶ ἂν τὸ πήραμε ἀπόφαση ὅτι μετὰ ἀπὸ μερικὲς χιλιάδες χρόνια παρουσίας στὸν πλανήτη ἦρθε ἐπιτέλους ἡ ώρα νὰ ἐξαφανιστοῦμε ἢ νὰ σκορπίσουμε στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης διοργανώνοντας ἐκεῖ χοροεσπερίδες στὶς διάφορες ἐπετείους καὶ νὰ θυμόμαστε ἔτσι ὅτι κάποτε εἴχαμε καὶ ἐμεῖς πατρίδα τὴν ὁποία μπορεῖ μὲν ἐμεῖς νὰ τὴν χάσαμε, αὐτὴ ὅμως σώθηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου