Τό μικρό σπίτι στο λιβάδι

«εμείς εδώ στην επαρχία έχουμε τον λαχανόκηπό μας και είμαστε καλά. Εσείς εκεί στην Αθήνα είσαστε που σας έχει χτυπήσει η κρίση»

Αν είσαι κάτοικος του λεκανοπεδίου της Αττικής και κάνεις μία επίσκεψη στην επαρχία και μιλήσεις με τους ανθρώπους που μένουν εκεί θα νομίσεις ότι τα όρια επιρροής του Σαμαρά, του Στουρνάρα και της παρέας τους σταματάνε ακριβώς στο σημείο του δρόμου όπου υπάρχει η πινακίδα που υποδηλώνει το τέλος των ορίων νομού Αττικής.

Θα νομίσεις ότι είναι μεγάλη ατυχία που δεν μένεις και εσύ στην επαρχία και ότι είναι καλό να αρχίσεις να καταστρώνεις σιγά-σιγά κάποιο σχέδιο μετεγκατάστασης ή επιστροφής σου σε αυτήν.

Πρόκειται όμως για μία τεράστια πλάνη των ανθρώπων της ελληνικής υπαίθρου που τους κρατάει αδρανείς μπροστά στην σαρωτική κυβερνητική πολιτική τη στιγμή που στα πλαίσια μίας μικρής κοινωνίας η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων που ζουν εκεί είναι πιο άμεση από ότι στην αντίστοιχη περίπτωση σε μία μεγαλούπολη και συνεπώς θα μπορούσε να υπάρχει μεγαλύτερη οργάνωση σε θέματα διεκδίκησης αλλά και αντίστασης απέναντι σε ένα κράτος που λειτουργεί πλέον εις βάρος των πολιτών του για αλλότρια και μόνο συμφέροντα.

• Πόσο καλά είναι η επαρχία όταν οι νέοι της μεταναστεύουν ξανά στις φάμπρικες της Γερμανίας με ρυθμό που ξεπερνάει το κύμα μετανάστευσης της δεκαετίας του '60 (θα γίνει κάποια στιγμή ειδική αναφορά στον «εθνάρχη» Καραμανλή ακριβώς για αυτό το θέμα) αφού βέβαια δεν βρίσκουν καμία απολύτως εργασία στον τόπο τους;

Αυτός ο θαυματουργός λαχανόκηπος που λειτουργεί ως το κέρας της Αμάλθειας τι άλλο παράγει πια εκτός από τομάτες, πιπεριές, αγγούρια και μαρουλάκια; Φυτρώνουν κάπου σε μία γωνιά του και τα ασφάλιστρα του αυτοκινήτου; Φυτρώνει το σήμα τελών κυκλοφορίας; Βγάζει πετρέλαιο για τον καυστήρα τον χειμώνα και βενζίνη για το αυτοκίνητο; Φυτρώνουν ρούχα, παπούτσια, παιδικές πάνες και φάρμακα; Τι λαχανόκηπος είναι πια αυτός που καθιστά τόσο αυτόνομο τον κάτοχό του;

Πόσο «…αααα, εμείς εδώ καλά είμαστε…» στην ελληνική επαρχία όταν οι κυβερνήσεις διαχρονικά φρόντισαν μεθοδικά να απαξιώσουν την βασική της παραγωγική μηχανή που είναι τα αγροτικά προϊόντα και την μετέτρεψαν σε νεκρά φύση^[1]; Στην καλύτερη περίπτωση, οι αγρότες είναι έρμαια των ανεξέλεγκτων αγροτικών συνεταιρισμών που στο όνομα της ελεύθερης αγοράς αφέθηκαν από το κράτος να λειτουργούν με καθεστώς πλήρους ασυδοσίας εις βάρος των αγροτών-συνεταιριστών και υπέρ του εκάστοτε προέδρου, των κολλητών του μεσαζόντων και της υπόλοιπης στενής κλίκας του.

Πόσο μακριά βρίσκεται το κέντρο αποφάσεων στην Αθήνα από την ελληνική επαρχία του «….εδώ εμείς δεν έχουμε τέτοια…» όταν πια ήδη σε πάρα πολλές επαρχίες συμπεριλαμβανομένων και χωριών οι εκκλησίες οργανώνουν καθημερινά συσσίτια^[2]; Για ποιους προορίζονται αυτά τα συσσίτια;

Από πότε η φωνή του Στουρνάρα δεν φτάνει στην επαρχία του «…εσείς εκεί στην Αθήνα είσαστε που έχετε το μεγάλο πρόβλημα…» όταν τα χαράτσια για τις κατοικίες αφορούν όλους τους ιδιοκτήτες ανεξαρτήτως διαμονής και οι αφαιμακτικοί φορολογικοί νόμοι εφαρμόζονται ταυτόχρονα σε όλη την επικράτεια;

Όταν το πορτοκαλί τζιπάκι της ΔΕΗ μπαίνει πλέον ακόμα και μέσα στα χωριά και κόβει σήμερα το ρεύμα του γείτονα και αύριο θα έρθει να κόψει το δικό σου, πώς μπορείς να λες ότι «εμείς εδώ πέρα είμαστε καλά»; Και μάλιστα τα συνεργεία της ΔΕΗ το πράττουν αυτό με την ίδια άνεση που και ένα λιοντάρι επιτίθεται σε μία αγέλη με πέντε χιλιάδες αντιλόπες και κατασπαράζει τη μία μπροστά στις υπόλοιπες τις «τυχερές» (για σήμερα) οι οποίες συνεχίζουν κατόπιν να τρώνε ανέμελες το χορτάρι τους.

Συνεχίζω να μην καταλαβαίνω το πώς εξάγουν οι άνθρωποι, οι δικοί μου άνθρωποι, στην ελληνική επαρχία το συμπέρασμα ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο όταν ο υπουργός διάλυσης της υγείας εκτελεί με υπερβάλλοντα ζήλο τις εντολές που το δόθηκαν και κλείνει το ένα επαρχιακό νοσοκομείο μετά το άλλο αφήνοντάς τα – στην καλύτερη περίπτωση –να τα κλείσει από μόνη της η φυσική τους φθορά αφού βέβαια δεν κάνουν πλέον καμία προμήθεια υλικού στο όνομα της τιμωρίας που πρέπει να επιβληθεί για το ότι μέχρι πρόσφατα γινόταν πάρτι με τις προμήθειες υλικών στα νοσοκομεία. Αυτό το τελευταίο πάλι τι είναι; Παραδοχή των κυβερνήσεων ότι είναι/ήταν άχρηστες και δεν μπορούσαν να ελέγξουν την διαδικασία προμηθειών υλικού;

Θα μπορούσε κανείς να απαριθμήσει –δυστυχώς – μία πληθώρα ακόμα καταστάσεων τις οποίες η ελληνική επαρχία τις βιώνει ήδη εδώ και πολύ καιρό πριν ακόμα από την εποχή των μνημονίων από τις οποίες φαίνεται ότι όχι μόνο δεν ισχύει το ότι δεν την αφορούν όλα αυτά που αποφασίζει εδώ στην Αθήνα η διορισμένη κυβέρνηση αλλά απεναντίας είναι ίσως η πλέον πληγμένη ζώνη στην Ελλάδα. Είναι ίσως η φαινομενική ησυχία που επικρατεί και σε παρασύρει να πιστεύεις ότι αυτή η ησυχία αφορά και την ζωή εν γένει.

Από αυτοδιοικητική άποψη η Ελλάδα διαθέτει δύσκολη γεωγραφία. Τόσο δύσκολη μάλιστα που η άμεση παύση εφαρμογής των γενοκτονικών μνημονίων θα μπορούσε να είχε ξεκινήσει από εκεί δημιουργώντας (ή: ποντάροντας στο να δημιουργήσει…) ένα φαινόμενο ντόμινο. Αν ένα χωριό είναι ενωμένο και αποφασίσει ομόφωνα να μην πληρώνει π.χ. τα παράλογα τμήματα ενός λογαριασμού της ΔΕΗ που αφορούν 10 διαφορετικές χρεώσεις για πράσινα τέλη και πράσινα άλογα που επιβλήθηκαν για καθαρά εισπρακτικούς λόγους τότε ποιος θα τολμήσει να πάει και να τους κόψει το ρεύμα; Ποιος θα τολμήσει σε μία τοπική κοινωνία που είναι ενωμένη και μονιασμένη να πατήσει το πόδι του και να κάνει κατάσχεση κατοικίας για χρέος ενός χιλιάρικου;

Πρέπει να σκεφτόμαστε λοιπόν ενωτικά πέρα από κόμματα και αποκόμματα που φρόντισαν όλες αυτές τις δεκαετίες να μας στρατολογήσουν στην υπηρεσία της μπίζνας που έχουν στήσει το καθένα ξεχωριστά αποσκοπώντας στις κρατικές επιδοτήσεις και την διαπλοκή με τον επιχειρηματικό κόσμο (όσα είναι κόμματα «εξουσίας«). Βέβαια το «είμαστε ενωμένοι» δεν σημαίνει ότι περιοριζόμαστε στο να πηγαίνουμε ένα πιάτο φαγητό στον γείτονα που αντιμετωπίζει πια πρόβλημα επιβίωσης ως ένδειξη αλληλεγγύης ώστε να πεθάνουμε όλοι μαζί μια ώρα αργότερα. Επίσης, το «δεν με ενδιαφέρουν τα κόμματα» δεν σημαίνει «παύω να σκέφτομαι» και ο όρος «πολιτική» δεν πρέπει να συνδέεται με τον όρο «πολιτική σκέψη».

Άλλωστε πρώτοι από όλους είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί που δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με πολιτική σκέψη οπότε γιατί να τους κάνουμε τέτοιο δώρο αναγνωρίζοντάς τους έτσι έμμεσα κάτι που δεν διαθέτουν;

Διαβάστε και τα άλλα άρθρα μου τα οποία χρησιμοποιώ παραπάνω ως αναφορές

^[1]Πώς περιήλθε η Ελλάδα στην πλήρη απομόνωση...
^[2]Εκκλησία. Από την επανάσταση στην επανάπαυση;