αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης ή παρηγοριά στον άρρωστο... ;

Ο Αλέξης Τσίπρας με το νόμο που ψηφίστηκε στις 18 Μαρτίου 2015 από όλα τα κόμματα στη Βουλή πλην του ΚΚΕ για την αντιμετώπιση της αποκαλούμενης ανθρωπιστικής κρίσης χάρισε λίγη αξιοπρέπεια σε ανθρώπους που ως τώρα περνούσαν το βράδυ τους με ένα κερί, σε ανθρώπους που πλένονταν με μπουκάλια νερό που γέμιζαν από κάποια βρύση έξω καθώς και σε ανθρώπους που στερούνταν ακόμα και την τροφή τους.

Μπράβο του!

Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποια ερωτηματικά τα οποία θα ήταν καλό να μην υπήρχαν.

Το ακόμα καλύτερο βέβαια θα ήταν να μην υπήρχαν καν οι εικόνες που δικαιολογούν την της φράση «ανθρωπιστική κρίση» αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

1) Από πού θα βρει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ τα 200 εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να χρηματοδοτηθεί αυτή η αντιμετώπιση;  Ακούγεται ίσως αφελές το ερώτημα, αλλά μέχρι αυτή τη στιγμή (23/3/2015) δεν έχει διευκρινιστεί και ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι η επιτήρηση των «φίλων και εταίρων» όπως και αν αυτή ονομάζεται και  την οποία συνεχίζουμε να αποδεχόμαστε,  θα επιμείνει στο δόγμα της «για να δώσεις σε κάποιον, πρέπει να μου πεις από ποιόν άλλον θα κόψεις»

Όχι σε δημοψήφισμα-παγίδα με διατύπωση «ευρώ, ή αλλιώς πεθαίνεις»

Μπορεί η κυβέρνηση να διέψευσε το ότι ο Γιάνης Βαρουφάκης δήλωσε στη Corriere dela Serra (http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26509&subid=2&pubid=113474643 ) ότι θα ζητήσει δημοψήφισμα με το ερώτημα «έξοδος ή παραμονή στο ευρώ» σε περίπτωση που δεν τα βρούμε με τις Βρυξέλλες, παραδέχτηκε ωστόσο ότι έγινε αναφορά γενικά σε δημοψήφισμα. Φαντάζομαι ότι ο Γιάνης δεν θα εννοούσε δημοψήφισμα για το αν θα πρέπει ο Σήφης ο κροκόδειλος να αφεθεί στην ησυχία του ή να γίνει προσπάθεια να αιχμαλωτιστεί.

Και επειδή τα τελευταία χρόνια έγιναν σε αυτή τη χώρα όσα λίγο μόλις καιρό πριν διαψεύδονταν, καλό είναι να είμαστε προετοιμασμένοι ακόμα και για την αναγγελία ενός τέτοιου δημοψηφίσματος.

Θα τους ανεχόμαστε για πολύ ακόμα;

του Θεοδόση Εκίζογλου,

Εδώ και δυόμισι χρόνια ο Αλέξης κρατούσε μονίμως μία σημαία με τον αριθμό 1953. Κάθε δεύτερή του φράση ήταν ότι θα συγκαλούσε μία διεθνή συνδιάσκεψη για το ελληνικό χρέος, όπως αυτή του 1953 στο Λονδίνο, όπου διαγράφτηκε τότε το μεγαλύτερο μέρος των χρεών της Γερμανίας και το για το υπόλοιπο ποσό ορίστηκε η αποπληρωμή του με ρήτρα ανάπτυξης. 

Την ίδια μέρα της ανάληψης των καθηκόντων του o νέος τσάρος της οικονομίας, Γιάνης Βαρουφάκης, δήλωσε ότι το χρέος μας είναι 315 δισεκατομμύρια και δεν αμφισβητούμε ούτε ένα ευρώ.

Επομένως πήγαν περίπατο τα περί 1953. 

Έστω ότι όλα αυτά που έλεγε ο Αλέξης ήταν ανοησίες που θα μας οδηγούσαν σε περιπέτειες και ότι τελικά είναι ο Γιάνης αυτός ο οποίος είπε και έπραξε το σωστό. Ακόμα λοιπόν και αν είναι έτσι, εδώ δεν τίθεται ένα θέμα εξαπάτησης του εκλογικού σώματος; Εκτός και αν αποδεχτούμε το δόγμα ότι «Είναι ΟΚ αυτό. Ποιός κάνει αυτά που λέει προεκλογικά;» Τότε, για ποιο λόγο να είναι απαραίτητες οι προεκλογικές εξαγγελίες; Για ποιο λόγο χρειάζονται ψηφοφόροι σε εκλογική διαδικασία όπου άλλο ψηφίζεις και άλλο σου βγαίνει την επόμενη ήδη ημέρα;