Αποφθέγματα νεοελληνικού ραγιαδισμού

 Τὰ τελευταία χρόνια ζοῦμε τὸν ἐφιάλτη τῆς διάσωσής μας ἴσως ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἴμαστε ὁ λαὸς-ὄνειρο. Ἀκόμα καὶ αὐτὸ τὸ ἴδιο τὸ σύστημα ποὺ μετεμψυχώνεται κάθε φορὰ στὸ ἑκάστοτε κυβερνητικὸ σχῆμα τρίβει τὰ μάτια του ἀφοῦ βέβαια δὲν τὸ πιστεύει ὅτι τοῦ ἔλαχε ἕνας τέτοιος λαὸς ποὺ εἶναι ἐπιδεκτικὸς στὰ πάντα χωρὶς νὰ ἐκφράζει σπουδαῖες διαμαρτυρίες  ἐνῷ κανονικὰ γιὰ τέτοια πρωτοφανὴ μέτρα ποὺ ἔχουν ἐπιβληθεῖ θὰ ἔπρεπε νὰ βρισκόμασταν μὲ βάρδιες στοὺς δρόμους (ἂν καὶ ὑπάρχουν καὶ καλύτερες τακτικές).

 Διότι πρὶν ἀκόμα τὸ ἄριστα δομημένο Σύστημα περιορίσει τὶς τυχὸν ἀντιδραστικὲς μας ἐνέργειές, πήραμε ἀπὸ  μόνοι μας μία κιμωλία καὶ ζωγραφίσαμε γύρω μας ἕναν μικρόκοσμο ἀπαγορεύοντας στὸν ἑαυτὸ μας νὰ βγαίνει ἔξω ἀπ᾿ αὐτὸν τὸν κύκλο ἀκόμα καὶ ὅταν βλέπουμε ὅλο καὶ συχνότερα τοὺς λέοντες τοῦ Συστήματος νὰ κατασπαράσσουν ἕναν-ἕναν τοὺς διπλανοὺς μας.

Προκειμένου νὰ παρουσιάσουμε τὸν αὐτο-εγκλεισμὸ μας ὡς τὴν καλύτερη τακτικὴ ἀπέναντι σὲ ἕνα σύστημα ἐξουσιῶν ποὺ ἡ μία μετὰ τὴν ἄλλη στρέφονται ἀνοιχτὰ πλέον κατά τῆς ἴδιας τῆς βιολογικῆς μας ὑπόστασης, ἔχουμε κατασκευάσει καὶ υἱοθετήσει ἕνα σκεπτικὸ ποὺ κινεῖται μεταξὺ ὑποτέλειας καὶ ἐσχατολογικῆς ἐλπίδας τὸ ὁποῖο ἐξωτερικεύουμε μὲ κάποια ἀποφθέγματα μερικὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα θὰ παρουσιαστοῦν εὐθὺς ἀμέσως ἀκολουθούμενα ἀπὸ ἕναν σύντομο σχολιασμό.

Ας προετοιμαζόμαστε να ξεχάσουμε το κατοχικό δάνειο μετά τον ανασχηματισμό

 ακούστηκε επιτέλους το εκκωφαντικό ι – ίίίίγκκκκκ και το νούμερο στο καντράν πάνω στον τοίχο άλλαξε μετά από 2 ολόκληρα χρόνια και έτσι οι αβόλευτοι ημέτεροι που είχαν το χαρτάκι με τον αριθμό «2» σηκώθηκαν από τις θέσεις τους, μετέβησαν στο ταμείο και παρέλαβαν την κυβερνητική τους θέση.

 Αυτός άλλωστε δεν ήταν και ο πόθος του εκλογικού σώματος; Να καμαρώσει στο υπουργείο αφαίμαξης τον Δρ. Δρ. Δρ. Χαρδούβελη, στο υπουργείο ευθανασίας τον διοδιακό Μάκη Βορίδη, στο υπουργείο Ξυλοφορτώματος τον Κικίλια, στο υπουργείο παιδείας τον «δεν πεθαίνουν κιόλας» Αντρέα Λοβέρδο και ασφαλώς το εκλογικό σώμα ψήφισε έτσι διότι διψούσε να δει και πάλι τον τεμπελάκο αναγνώστη Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.

 Τώρα, το για ποιόν ακριβώς λόγο γίνεται ανασχηματισμός όταν οι ίδιοι οι υπουργοί ερωτώμενοι για την πολιτική που εφαρμόζουν λένε ότι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς διότι όλα είναι προσυμφωνημένα και απορρέουν από δεσμεύσεις της χώρας, αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Τό μικρό σπίτι στο λιβάδι

«εμείς εδώ στην επαρχία έχουμε τον λαχανόκηπό μας και είμαστε καλά. Εσείς εκεί στην Αθήνα είσαστε που σας έχει χτυπήσει η κρίση»

Αν είσαι κάτοικος του λεκανοπεδίου της Αττικής και κάνεις μία επίσκεψη στην επαρχία και μιλήσεις με τους ανθρώπους που μένουν εκεί θα νομίσεις ότι τα όρια επιρροής του Σαμαρά, του Στουρνάρα και της παρέας τους σταματάνε ακριβώς στο σημείο του δρόμου όπου υπάρχει η πινακίδα που υποδηλώνει το τέλος των ορίων νομού Αττικής.

Θα νομίσεις ότι είναι μεγάλη ατυχία που δεν μένεις και εσύ στην επαρχία και ότι είναι καλό να αρχίσεις να καταστρώνεις σιγά-σιγά κάποιο σχέδιο μετεγκατάστασης ή επιστροφής σου σε αυτήν.

Πρόκειται όμως για μία τεράστια πλάνη των ανθρώπων της ελληνικής υπαίθρου που τους κρατάει αδρανείς μπροστά στην σαρωτική κυβερνητική πολιτική τη στιγμή που στα πλαίσια μίας μικρής κοινωνίας η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων που ζουν εκεί είναι πιο άμεση από ότι στην αντίστοιχη περίπτωση σε μία μεγαλούπολη και συνεπώς θα μπορούσε να υπάρχει μεγαλύτερη οργάνωση σε θέματα διεκδίκησης αλλά και αντίστασης απέναντι σε ένα κράτος που λειτουργεί πλέον εις βάρος των πολιτών του για αλλότρια και μόνο συμφέροντα.