Η αντιπολίτευση είναι και αυτή υπεύθυνη γιά την εξαθλίωση του ελληνικού λαού

Τί αδικία αλήθεια! Την τελευταία μισή δεκαετία κατηγορούμε μονίμως την εκάστοτε κυβέρνηση για τις εξοντωτικές πολιτικές που εφαρμόζει και αφήνουμε απ' έξω τα κόμματα της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης που έχουν όμως και αυτά ευθύνη για το γεγονός ότι στην Ελλάδα έχει κατοχυρωθεί με νόμους η ατομική και οικογενειακή εξαθλίωση ως ο μόνος δρόμος ανάκαμψης της οικονομίας.


Σύσσωμη η αντιπολίτευση λοιπόν έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης αφού βέβαια κάθε μέρα άπρακτης παραμονής μέσα στο κοινοβούλιο είναι και μία ψήφος εμπιστοσύνης σε μία κυβέρνηση που, χωρίς να έχει βγάλει (ακόμα) ελεύθερους σκοπευτές,
εκτελεί έναν ολόκληρο λαό στο όνομα …της διάσωσής του.

Αφού λοιπόν η κυβέρνηση έχει την αριθμητική υπεροχή εντός του κοινοβουλίου, τότε ποιός είναι τελικά ο ρόλος της αντιπολίτευσης; Ποιός ακριβώς είναι; Από αριθμητική άποψη δεν μπορεί να επηρεάσει το νομοθετικό έργο της κυβέρνησης. Είναι ο ρόλος της  να κάθεται με σταυρωμένα χέρια περιμένοντας να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη; Ποιά χρησιμότητα έχει για τον λαό η ύπαρξη μίας τέτοιας αντιπολίτευσης;

Ας ξεναγηθούμε λοιπόν στα έδρανα των κομμάτων της αντιπολίτευσης της τελευταίας βουλής.

Τέσσερις δεκαετίες ΚΚΕ στη βουλή. Επιρροή σε κάποια έστω κυβερνητική πολιτική: ΚΑΜΙΑ. Το ΚΚΕ είναι η αδιάψευστη απόδειξη ότι η αντιπολίτευση στην Ελλάδα έχει διαχρονικά αποτύχει και δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα απολίθωμα που απολαμβάνει την κρατική επιδότηση προς τα κόμματα. Ως επαναστατικό κόμμα που υποτίθεται ότι είναι, δεν κάλεσε ποτέ τον κόσμο σε μαζική διαμαρτυρία παρά εφαρμόζει το τρικ να κάνει καλέσματα μόνο σε συγκεκριμένες εργατικές κινητοποιήσεις παραβλέποντας ότι με τις πολιτικές που εφαρμόζονται επί των ημερών και της δικής του παρουσίας στη βουλή δεν θα απομείνει στο τέλος κανένας εργαζόμενος σ’ αυτή τη χώρα.

Ο λόγος που εκφέρει το ΚΚΕ μετακυλύει την  σωτηρία του λαού σε μία εσχατολογική Δευτέρα Οκτωβριανή Επανάσταση όπου ο λαός θα πάρει την εξουσία και τότε υπό την καθοδήγηση του ΚΚΕ όλα θα διορθωθούν. Ως τότε …«εσείς ψηφίστε μας και υπομονή».

Στην άλλη μεριά της αίθουσας συναντάει κανείς τους Ανεξάρτητους Έλληνες και το πρώτο λάθος που εντοπίζει είναι το ίδιο τους το όνομα. Ακόμα και από ετυμολογική άποψη, πόσο ανεξάρτητοι έλληνες μπορεί είναι όταν εξαρτούν το μέλλον της Ελλάδας από την ευρωπαϊκή της προοπτική (δηλαδή την εξάρτησή μας από τεχνοκράτες-υπαλλήλους στις Βρυξέλλες με μισθούς 20.000€ το μήνα) καθώς και θεωρούν αδιαπραγμάτευτη την εξάρτηση της οικονομίας μας από ένα ξένο νόμισμα, όπως είναι το ευρώ;  Βέβαια, κάποια στιγμή ο πρόεδρος τους, είχε θέσει την ενσωμάτωση του δολαρίου ως νόμισμά μας. Αυτό και αν είναι επίκληση της ανεξαρτησίας των ελλήνων.

Από εκεί και πέρα παρακολουθούμε τα προσωπικά προηγούμενα του Καμένου με τον Σαμαρά και την λατρεία του προς τον Κώστα Καραμανλή τον οποίο πρότεινε μάλιστα (http://www.topontiki.gr/article/50113/Ton-Karamanli-proteinei-gia-Proedro-tis-Dimokratias-o-Kammenos ) για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τη στιγμή που ο Καμένος υποτίθεται ότι είναι αντιμνημονιακός ενώ ο Καραμανλής δεν έχει αφήσει μνημόνιο και εφαρμοστικό νόμου αυτού που να μην τα έχει υπερψηφίσει. Λες όμως αν γίνει ο Καραμανλής πρόεδρος της Δημοκρατίας να ξανακούσουμε τη φωνή του; Ή και τότε δεν θα μιλάει; Έστω 2 λέξεις στις εθνικές επετείους.

Την Χρυσή Αυγή την ψήφισε ο κόσμος για «…να τους φοβούνται οι υπόλοιποι εκεί μέσα στη βουλή…». Παρόλα αυτά δεν  φόβισαν κανέναν. Ούτε μία υποπαράγραφος κάποιου άρθρου από τους αντιλαϊκούς νόμους των τελευταίων πέντε ετών δεν άλλαξε λόγω της ύπαρξης της Χρυσής Αυγής στο κοινοβούλιο. Αντί για πολιτικές θέσεις υπάρχουν μόνο γηπεδικά συνθήματα που βέβαια και αυτά την κάνουν τη δουλειά τους. Ο εθνικιστικός λόγος της Χρυσής Αυγής περιορίζεται στο ότι θα «καθαρίσει» τον τόπο από τους μελαμψούς μετανάστες. Παρόλα αυτά δεν ενοχλείται καθόλου με την ύπαρξη εδώ των επίσης ξένων Τόμπσεν, Ράηχενμπαχ, Φούχτελ και όλων των άλλων αποσταλμένων της Καγκελαρίου μας που εγκαταστάθηκαν στα υπουργεία και εκτελούν χιλιάδες έλληνες με ένα απλό SMS που τους έρχεται εκείνη την ώρα κατά νου.

Ακόμα και για τους μετανάστες όμως που όντως έχουν εγκατασταθεί εδώ χωρίς μάλιστα να αποτελεί η Ελλάδα τον εξ αρχής δικό τους εργασιακό προορισμό, δεν τολμάει καν να ψελλίσει ότι αυτό που θα πρέπει να γίνει είναι η καταγγελία της Συνθήκης «Δουβλίνο» που μας καθιστά τόπο κατακράτησης αυτών. Και δεν το κάνει διότι μία τέτοια καταγγελία οδηγεί την Ελλάδα εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης και κάτι τέτοιο είναι εκτός συζήτησης για την Χρυσή Αυγή μιας και η ευρωλαγνεία είναι και δικό της χαρακτηριστικό.

Στη συνέχεια της περιήγησης στα έδρανα της βουλής παρουσιάζεται το δίλημμα ποῦ να κατατάξει κανείς τον Φώτη Κουβέλη. Στην αντιπολίτευση ή στην κυβέρνηση; Αφού έκανε τη δουλειά που του ανέθεσε το Σύστημα και ψήφισε τα πάντα με τα δυό χέρια έκανε κατόπιν ηρωική αποχώρηση από την κυβέρνηση μήπως και καταφέρει να μπει και την επόμενη φορά στη βουλή ώστε να συνεχιστεί η αργομισθία.

Και επειδή ως συνήθως το καλό μένει για το τέλος ήρθε η σειρά του Alexis στον οποίο πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι κατάφερε να μπει στο βιβλίο Guinness ως η αντιπολίτευση που σε ποσοστά είναι κολλημένη εκεί που είναι ενώ έχει απέναντί της μία κυβέρνηση τόσο αδίστακτη όσο αυτή που έχουμε ενώ κανονικά θα έπρεπε ακόμα και το πιο εχθρικό προς τον ΣΥΡΙΖΑ γκάλοπ να του δίνει 40%.

Το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου αλλά και της γεωγραφικής επικράτειας της Ελλάδας στο οποίο έχει προχωρήσει η κυβέρνηση γίνεται με την αμέριστη υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ. Ποιός θα τολμούσε να δηλώσει ενδιαφέρον αν ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκαθάριζε χωρίς παραθυράκια ότι με το που γίνει κυβέρνηση θα τα ζητήσει και θα τα πάρει όλα αυτά πίσω; Και γιατί η κυβέρνηση να τα βγάλει τώρα όλα στο σφυρί αν γνώριζε ότι ο Τσίπρας θα ακυρώσει την όποια και όσο δεσμευτική συμφωνία ξεπουλήματος επισυνάψει αυτή η παρούσα κυβέρνηση με τον αγοραστή;

Στα δύο χρόνια που ο Αλέξης βρίσκεται στην αξιωματική αντιπολίτευση έκανε τα πάντα ώστε να κρατήσει τον κόσμο καθισμένο στο σπίτι του. Δεν υπέδειξε τρόπους αντίστασης προς την κυβερνητική πολιτική, έστω και από το καναπέ. Υπάρχουν τέτοιοι τρόποι και μάλιστα πολύ αποτελεσματικοί. Δεν κάλεσε τους δημοσίους υπαλλήλους από τα υπουργεία μέχρι και στον τελευταίο γκισέ να μην εφαρμόζουν διατάξεις που υπαγορεύονται στους υπουργούς από τους υπαλλήλους της Τρόικα και που στρέφονται εναντίον των συμπολιτών τους ώστε να παγώσει έτσι ο κρατικός μηχανισμός. Δεν θα έπρεπε να το κάνει; Ποιό είναι το χειρότερο από αυτό που βιώνουμε τώρα και που θα πρέπει να διαπιστώσει ο Αλέξης ιδίοις όμμασι ώστε να λάβει δυναμικές πρωτοβουλίες; Αυτό που κατάφερε είναι να μας πείσει ότι θα συνεχίσει στον ίδιο μονοπάτι του μονόδρομου της ευρωζώνης.

Η μόνη του ανησυχία είναι το μέλλον της Ευρώπης, το μέλλον του ευρώ και η θέση του προέδρου της Κομισιόν (http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=549214) ώστε ως άλλος Μπαρόζο να μας στέλνει με αλληλογραφία τα μέτρα απευθείας από εκεί. Και ίσως, όπως τουλάχιστον λέει,  να ετοιμάζεται από τώρα να σκίσει το μνημόνιο αλλά παρόλα αυτά δηλώνει ότι θα είναι δύσκολο και χρονοβόρο να ακυρωθούν οι εφαρμοστικοί του νόμοι παραλείποντας ότι ακριβώς αυτοί οι νόμοι είναι το μνημόνιο! Το ίδιο το μνημόνιο ως κείμενο δεν είναι παρά μία κακογραμμένη έκθεση ιδεών κάποιων τεχνοκρατών. Για τον Αλέξη όμως έχω αφιερώσει ένα ολόκληρο άρθρο και πιστεύω αξίζει να το διαβάσει κάποιος «Αλέξης Τσίπρας. Η ακτινογραφία ενός συνεχιστή της σημερινής πολιτικής»
http://porofaraggo.blogspot.com/2013/06/blog-post_3474.html