Έχει σταματήσει να μου προκαλεί πλέον εντύπωση η ωμότητα με την οποία η αστυνομία αντιμετωπίζει τους κατοίκους. Προφανώς οι αστυνομικοί πιστεύουν ότι
όλοι τους οι απόγονοι κατά την παροιμία «το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει» θα ακολουθήσουν και αυτοί καριέρα στην ΕΛ.ΑΣ (που τελικά είναι ΚΑΝΑΔ.ΑΣ) και έτσι θα είναι υπό την σκέπη και προστασία του καθεστώτος αφού βέβαια θα είναι οι υπερασπιστές και μαχητές του.
Εκτός βέβαια και εάν ισχύει σε οποιοδήποτε βαθμό ότι οι πάνοπλοι αστακοί που βλέπουμε να χτυπάνε γυναίκες, να βουτάνε παιδιά και να σπάνε πόρτες δεν είναι τελικά της ΕΛ.ΑΣ οπότε το ερώτημα σ’ αυτή την περίπτωση είναι πού βρίσκεται η ΕΛ.ΑΣ και δεν επεμβαίνει για να συλλάβει ακριβώς αυτούς τους μη θεσμοθετημένους, αυτοσχέδιους επιβολείς της έννομης τάξης;
Αυτό όμως που μου δεν μπορώ να καταλάβω είναι η στάση των ιερωμένων της περιοχής αλλά και η στάση της μοναστηριακής κοινότητας του Αγίου Όρους. Θα μου πει κάποιος, «εδώ δεν υπάρχει υποστήριξη ούτε καν από τους κατοίκους των περιχώρων, αυτό σε πείραξε;». Πραγματικά, οι κάτοικοι της Ιερισσού έχουν αφεθεί μόνοι τους (τουλάχιστον στο βαθμό που έχω πληροφόρηση) αλλά υποτίθεται ότι η εκκλησία έχει κάποια πιο προηγμένη ευαισθησία καθώς και σοφία όταν πρόκειται για θέματα που άπτονται της ανθρώπινης ύπαρξης και αξιοπρέπειας.
Θα ξεκινήσω λοιπόν από το Άγιο Όρος. Τι περιμένει το Άγιο Όρος για να ψελλίσει κάτι; Να ισοπεδώσουν οι μπουλντόζες την Ουρανούπολη; Όλα αυτά συμβαίνουν δίπλα στην πόρτα του. Ή μάλλον …ακριβώς στην πόρτα του. Στα μέσα Απριλίου (2013) κυκλοφόρησε η επαναστατική είδηση «το Άγιο Όρος στο πλευρό των κατοίκων της Ιερισσού». Ο πατέρας Νικόδημος ως εκπρόσωπος της Ιεράς Επιστασίας του Αγίου Όρους ανακοίνωσε τότε ότι μετέβη στην Αθήνα προκειμένου να παραδώσει επιστολή στον Σαμαρά όπου θα ζητούσε την άμεση απελευθέρωση των προφυλακισμένων στις φυλακές Διαβατών για τα γεγονότα εμπρησμού στις Σκουριές.
Αλήθεια, τι απάντηση να περιμένει κανείς σε ένα τέτοιο αίτημα προς τον πρωθυπουργό πέρα από την τετριμμένη ότι αυτό είναι υπόθεση της δικαιοσύνης και ότι δεν μπορεί αλλά και δεν επιτρέπεται αυτός να παρέμβει; Επρόκειτο λοιπόν για συνάντηση των 20 δευτερολέπτων, έτσι για να πούμε ότι συναντηθήκαμε;
Στις ίδιες ειδήσεις διαβάζω ότι ο π. Νικόδημος ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχει περίπτωση καμία Ιερά Μονή του Αγίου Ορους να παραχωρήσει, πουλήσει, διαθέσει ή επιτρέψει απαλλοτρίωση δασικής έκτασης που της ανήκει στο δάσος των Σκουριών. Προσοχή στο «της» πρίν το «ανήκει».
Ακολουθείται άραγε και εδώ το μικρο-μαγαζακιακό σκεπτικό που μας θέλει αμέτοχους όσο δεν απειλείται η δικιά μας αυλή και που ποσώς μας ενδιαφέρει για το αν καίνε την αυλή του γείτονα; Όταν δούμε ότι η φωτιά έρχεται και στη δικιά μας αυλή τότε θα φωνάξουμε με την ευκαιρία και για τον γείτονα. Διαφορετικά, όσο σε εμάς δεν καίει είμαστε okay.
Είναι δυνατόν το Άγιο Όρος με την παγκόσμια αίγλη που ομολογουμένως διαθέτει να μην μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις; Δηλαδή, τι; Αν δεν πειράξουν τα χωράφια μας είμαστε εντάξει; Μα ακόμα και αυτό το σκεπτικό δεν προσφέρει απολύτως καμία εξασφάλιση ότι θα μείνει αλώβητη η ιδιοκτησία τους διότι η επερχόμενη μόλυνση δεν απειλεί μόνο την έκταση που έχει οριοθετηθεί ως υποψήφια να δεχτεί τα διάφορα χημικά που θα χρησιμοποιηθούν αλλά θα επεκταθεί και πέραν αυτών των ορίων.
Τι θα γινόταν δηλαδή εάν συμπαραστέκονταν στους Ιερισσιώτες μοναχοί ως
επίσημη αντιπροσωπεία από το Άγιο Όρος με φυσική παρουσία και όχι μόνο
πνευματικά; Θα έριχναν και τότε χημικά τα ΜΑΤ; (ΜΑΤ;)
Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τον κλήρο τόσο της περιοχής όσο όμως και της ευρύτερης επικράτειας. Έχουμε μάθει από την ιστορία ότι η Εκκλησία πρωτοστατούσε στην αφύπνιση του λαού και μπροσθοπορευόταν των επαναστάσεων. Εκτός και αν δεν ήταν τελικά έτσι. Είτε έτσι είτε αλλιώς όμως, όλοι θυμόμαστε τα θεαματικά, πολυπληθή συλλαλητήρια που οργάνωσε η εκκλησία για το θέμα του ονόματος των Σκοπίων πριν από περίπου δυο δεκαετίες. Όλοι θυμόμαστε τις λαοσυνάξεις του Χριστόδουλου για το θέμα αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες.
Δεν έχει καμία σημασία για τα συμπεράσματα του παρόντος κειμένου αν υπήρχε λογική ή/και αποτέλεσμα τελικά από όλα αυτά. Σημασία έχει ότι η εκκλησία εκεί που ήθελε κατάφερε και ξεσήκωσε τελικά τον κόσμο, τον έβγαλε στους δρόμους και τον έκανε να διεκδικήσει με σθένος αυτά που έθεσε μέσω του κηρύγματος των κληρικών ως μείζον θέμα το οποίο έχρηζε άμεσης και δυναμικής λαϊκής αντίδρασης.
Γιατί λοιπόν όχι και τώρα το ίδιο; Γιατί οι μεν τοπικές εκκλησίες δεν στέλνουν τον κόσμο να συμπαρασταθεί στην Ιερισσό; Γιατί από άμβωνος δεν πιέζουν τον πολιτικό κόσμο της περιοχής αλλά και την τοπική αστυνομική ηγεσία να ταχθούν έστω και με τίμημα υπέρ των ελληνικών συμφερόντων και όχι των συμφερόντων του ιδιώτη-επενδυτή-του εαυτού του; Γιατί η επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος δεν παίρνει καμία θέση; Και όχι μόνο στην Ιερισσό αλλά και στο γενικότερο θέμα της επίθεσης εναντίον του ελληνικού λαού πρωτίστως από την ίδια του την κυβέρνηση.
Επικρατεί μήπως το «δεν ανακατευόμαστε εμείς σ’ αυτά»; Εάν ναι, τι σχέση έχει αυτό το σκεπτικό με την χριστιανική διδασκαλία; Τι συμβαίνει; Μήπως δεν είναι τυχαίο ότι στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη ο πρώτος που προσπέρασε τον αβοήθητο άνθρωπο ήταν ιερέας; Ακόμα και αν δεν δεχτούμε τη σύνδεση αυτή, ο Σαμαρείτης που τελικά βοήθησε δεν αναρωτήθηκε εάν είναι σωστό να ανακατευτεί σε υπόθεση όπου οι ληστές χτύπησαν και άφησαν τον άνθρωπο μισοπεθαμένο στο έδαφος.
Νομίζω ότι θα πρέπει η θρησκευτική κοινότητα, είτε πρόκειται για τη μοναστηριακή κοινωνία ειδικά του Αγίου Όρους, μιας και πρόκειται για τόσο γειτονική πόλη όπως η Ιερισσός, είτε για την Εκκλησία να αναλάβει δραστικές πρωτοβουλίες και να σταματήσει να επιδεικνύει παθητική στάση σε όλα αυτές τις πρωτόγνωρες καταστάσεις που ζούμε και να αφήσει τα περί υπομονής και καρτερίας μέχρι να έρθει για τον καθένα ο γλυκός ο χάρος και να μεταβεί έτσι αυτός στους ουρανούς. Εξ’ άλλου οι ίδιες οι Γραφές θεωρούν την παραίτηση από τη ζωή ως μέγιστο αμάρτημα και προσβολή προς τον Δημιουργό και αυτό θα πρέπει να το έχει υπόψη η εκκλησία. Άρα ο αγώνας πρέπει να γίνει εδώ για εδώ και όχι μόνο για εκεί.
Εκτός και αν τελικά είναι «εντάξει» οι ιερείς με τις θερμές χειραψίες με τους κατά τόπους ντόπιους βουλευτές και από κει και πέρα ας αποφασίζουν αυτοί ό,τι θέλουν. Δεν μας ενδιαφέρει. Διοργανώνουμε και κάνα συσσίτιο για τους φουκαράδες και είμαστε ακόμα πιο εντάξει και παίρνουμε και έπαινο μάλιστα για αυτή μας τη διοργάνωση από αυτούς τους ίδιους τους βουλευτές που είναι αυτοί που προκάλεσαν τις ανάγκες για συσσίτια.
Μακάρι η πραγματικότητα να είναι εντελώς διαφορετική και να πλανῶμαι πλάνην οἰκτράν.
Διαβάστε και ένα παλαιότερο σχετικό μου άρθρο
Εκκλησία: Από την επανάσταση στην επανάπαυση;
Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τον κλήρο τόσο της περιοχής όσο όμως και της ευρύτερης επικράτειας. Έχουμε μάθει από την ιστορία ότι η Εκκλησία πρωτοστατούσε στην αφύπνιση του λαού και μπροσθοπορευόταν των επαναστάσεων. Εκτός και αν δεν ήταν τελικά έτσι. Είτε έτσι είτε αλλιώς όμως, όλοι θυμόμαστε τα θεαματικά, πολυπληθή συλλαλητήρια που οργάνωσε η εκκλησία για το θέμα του ονόματος των Σκοπίων πριν από περίπου δυο δεκαετίες. Όλοι θυμόμαστε τις λαοσυνάξεις του Χριστόδουλου για το θέμα αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες.
Δεν έχει καμία σημασία για τα συμπεράσματα του παρόντος κειμένου αν υπήρχε λογική ή/και αποτέλεσμα τελικά από όλα αυτά. Σημασία έχει ότι η εκκλησία εκεί που ήθελε κατάφερε και ξεσήκωσε τελικά τον κόσμο, τον έβγαλε στους δρόμους και τον έκανε να διεκδικήσει με σθένος αυτά που έθεσε μέσω του κηρύγματος των κληρικών ως μείζον θέμα το οποίο έχρηζε άμεσης και δυναμικής λαϊκής αντίδρασης.
Γιατί λοιπόν όχι και τώρα το ίδιο; Γιατί οι μεν τοπικές εκκλησίες δεν στέλνουν τον κόσμο να συμπαρασταθεί στην Ιερισσό; Γιατί από άμβωνος δεν πιέζουν τον πολιτικό κόσμο της περιοχής αλλά και την τοπική αστυνομική ηγεσία να ταχθούν έστω και με τίμημα υπέρ των ελληνικών συμφερόντων και όχι των συμφερόντων του ιδιώτη-επενδυτή-του εαυτού του; Γιατί η επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος δεν παίρνει καμία θέση; Και όχι μόνο στην Ιερισσό αλλά και στο γενικότερο θέμα της επίθεσης εναντίον του ελληνικού λαού πρωτίστως από την ίδια του την κυβέρνηση.
Επικρατεί μήπως το «δεν ανακατευόμαστε εμείς σ’ αυτά»; Εάν ναι, τι σχέση έχει αυτό το σκεπτικό με την χριστιανική διδασκαλία; Τι συμβαίνει; Μήπως δεν είναι τυχαίο ότι στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη ο πρώτος που προσπέρασε τον αβοήθητο άνθρωπο ήταν ιερέας; Ακόμα και αν δεν δεχτούμε τη σύνδεση αυτή, ο Σαμαρείτης που τελικά βοήθησε δεν αναρωτήθηκε εάν είναι σωστό να ανακατευτεί σε υπόθεση όπου οι ληστές χτύπησαν και άφησαν τον άνθρωπο μισοπεθαμένο στο έδαφος.
Νομίζω ότι θα πρέπει η θρησκευτική κοινότητα, είτε πρόκειται για τη μοναστηριακή κοινωνία ειδικά του Αγίου Όρους, μιας και πρόκειται για τόσο γειτονική πόλη όπως η Ιερισσός, είτε για την Εκκλησία να αναλάβει δραστικές πρωτοβουλίες και να σταματήσει να επιδεικνύει παθητική στάση σε όλα αυτές τις πρωτόγνωρες καταστάσεις που ζούμε και να αφήσει τα περί υπομονής και καρτερίας μέχρι να έρθει για τον καθένα ο γλυκός ο χάρος και να μεταβεί έτσι αυτός στους ουρανούς. Εξ’ άλλου οι ίδιες οι Γραφές θεωρούν την παραίτηση από τη ζωή ως μέγιστο αμάρτημα και προσβολή προς τον Δημιουργό και αυτό θα πρέπει να το έχει υπόψη η εκκλησία. Άρα ο αγώνας πρέπει να γίνει εδώ για εδώ και όχι μόνο για εκεί.
Εκτός και αν τελικά είναι «εντάξει» οι ιερείς με τις θερμές χειραψίες με τους κατά τόπους ντόπιους βουλευτές και από κει και πέρα ας αποφασίζουν αυτοί ό,τι θέλουν. Δεν μας ενδιαφέρει. Διοργανώνουμε και κάνα συσσίτιο για τους φουκαράδες και είμαστε ακόμα πιο εντάξει και παίρνουμε και έπαινο μάλιστα για αυτή μας τη διοργάνωση από αυτούς τους ίδιους τους βουλευτές που είναι αυτοί που προκάλεσαν τις ανάγκες για συσσίτια.
Μακάρι η πραγματικότητα να είναι εντελώς διαφορετική και να πλανῶμαι πλάνην οἰκτράν.
Διαβάστε και ένα παλαιότερο σχετικό μου άρθρο
Εκκλησία: Από την επανάσταση στην επανάπαυση;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου