Το μαγαζάκι της ΟΛΜΕ

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών γύρω από την παιδεία είναι γνωστά. Ξεκινάνε σε λίγες ημέρες οι πανελλαδικές εξετάσεις και ήδη η ΟΛΜΕ  ( Ομοσπονδία Λειτουργών(;) Μέσης Εκπαίδευσης(;) ) ανακοίνωσε την πρόθεσή της απεργήσουν οι καθηγητές ακριβώς τις ημέρες διεξαγωγής των εξετάσεων.

Δεν θα με απασχολήσει στα παρακάτω αν τελικά οι καθηγητές θα τινάξουν στον αέρα τις εξετάσεις, αν επιστρατεύθηκαν από την κυβέρνηση ή αν θα επιστρατευτούν.  Έτσι κι αλλιώς με την πορεία που ακολουθείται από την κυβέρνηση και όλο της το υπηρετικό προσωπικό στο οποίο ανήκουν - είτε το έχουν καταλάβει είτε όχι - και οι εκπαιδευτικοί το μέλλον των παιδιών είναι τιναγμένο στον αέρα ήδη από το τώρα.



Το ότι η κυβέρνηση έχει τις προθέσεις που όλοι πια έχουμε καταλάβει είναι πλέον γνωστό: Διάλυση των πάντων στο όνομα της σωτηρίας της χώρας (από τι άραγε) και επιστροφή σε ένα παρελθόν που η ίδια λέει ότι κάνει όλα αυτά που κάνει ακριβώς προκειμένου να μη γυρίσουμε στο παρελθόν, δεκαετίες πίσω. Δεν έχω λοιπόν απολύτως καμία πρόθεση να κατηγορήσω τους καθηγητές υπερασπίζοντας την κυβέρνηση.

Κάτι μου λέει όμως ότι οι καθηγητές δεν θα προκήρυτταν απολύτως καμία απεργία εάν το πολυνομοσχέδιο του υπουργείου οικονομικών δεν άγγιζε το – ομολογουμένως - ξεροκόμματό τους και δεν γινόταν λόγος για αύξηση των ωρών  απασχόλησής τους κατά …2 ώρες την εβδομάδα!

Είναι πραγματικά περίεργο που ειδικά τα τελευταία χρόνια δεν θεώρησαν ως άξιο κινητοποιήσεων κανένα από τα εγκλήματα κατά της παιδείας και τους μαθητές παρά μόνο όταν γίνονται περικοπές στην τσέπη τους. Είμαι και εγώ πτυχιούχος «καθηγητικής» σχολής οπότε δεν μιλάω έξω από το χορό τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει με την εκπαιδευτική διαδικασία για την οποία φροντίζω να ενημερώνομαι αν και δεν ασχολούμαι επαγγελματικά με την εκπαίδευση.

1. Πού είναι λοιπόν οι καθηγητές  όταν μαθητές λιποθυμάνε από ασιτία ή από ολιγοφαγία ή όταν έχουμε δει εικόνες απο μαθητές που ψάχνουν σε κάδους απορριμμάτων προκειμένου να φάνε κάτι; Τους ενδιαφέρουν τα παιδιά μόνο ως μονάδες απορρόφησης της γνώσης και από κει και πέρα τίποτα άλλο;


2. Γιατί δεν έκαναν ποτέ καμία διαμαρτυρία για το ότι το παιδαγωγικό ινστιτούτο αλλάζει συνεχώς τα εκπαιδευτικά προγράμματα μετατρέποντας τα παιδιά σε πειραματόζωα προκειμένου να δοκιμαστούν απάνω τους νέες θεωρίες μάθησης που έρχονται απ΄ έξω αλλά και για να τσεπώσουν οι ημέτεροι κονδύλια από το νέο εκπαιδευτικό υλικό που θα πρέπει να διανεμηθεί κάθε φορά;


3. Γατί δεν διαμαρτύρονται για το μεγάλο χάσμα ανάμεσα στο επίπεδο θεμάτων που διαπραγματεύονται τα παιδιά στην τελευταία τάξη του λυκείου και σε αυτό που τους ζητείται να διαπραγματευτούν στο γραπτό των πανελλαδικών εξετάσεων; Μήπως τους βολεύει αυτό προκειμένου να καλύπτεται το κενό από τα ιδιαίτερα μαθήματα;


4.  Γιατί εδώ και δεκαετίες δεν διαμαρτυρήθηκαν ούτε μια φορά για την παραπαιδεία και την κατοχύρωση του φροντιστηρίου ήδη από τις μικρές τάξεις ως αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαιδευτικής διαδικασίας με βαριά επιβάρυνση του οικογενειακού προϋπολογισμού; Διότι δύο πράματα μπορεί να συμβαίνουν και τίποτα άλλο: Ή το πρόγραμμα του σχολείου είναι κατασκευασμένο ακριβώς για να μην μπορεί να καλυφθεί στα πλαίσια του σχολείου ή αυτό είναι τελικά σωστά δομημένο αλλά επίτηδες οι καθηγητές δεν το υποστηρίζουν. Ας διαλέξουν οι συνάδελφοι και ας πάρουν.


5. Γιατί δεν διαμαρτύρονται …για αυτή την ίδια την ύπαρξη του πανάθλιου συστήματος των εισαγωγικών εξετάσεων; Είναι δυνατόν ολόκληρη η προσήλωση ενός μαθητή από την πρώτη ημέρα του στην πρώτη δημοτικού μέχρι και την τελευταία ημέρα στην Τρίτη λυκείου να είναι οι δεκακάτι ημέρες των πανελλαδικών εξετάσεων;  Δηλαδή 12x365=4380 ημέρες θα πιεστούν για το Big Bang των φοβερών πανελλαδικών εξετάσεων των 10 ημερών. Τί είναι πια οι πανελλαδικές εξετάσεις; Η Δευτέρα Παρουσία που θα πρέπει μια ζωή να ετοιμάζεσαι για το πιο κρίσιμο δεκάλεπτο της ύπαρξής σου; Γιατί δεν απαιτεί η ΟΛΜΕ να υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση στην επόμενη βαθμίδα της εκπαίδευσης ακριβώς μάλιστα ώστε η εκπαιδευτική διαδικασία ειδικά στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση (και όχι  «Β’θμια Εκπ/ση» όπως τόσο πανάσχημα αναγράφεται όπου αυτή αναγράφεται και από τους ίδιους μάλιστα τους εκπαιδευτικούς) να συμβαίνει αβίαστα χωρίς την ωρολογιακή βόμβα των εξετάσεων ζωής.
   

 Αν οι εκπαιδευτικοί είχαν αγωνιστεί όλα αυτά τα χρόνια για όλα αυτά είναι δυνατόν να μην είχαν τώρα μαζί τους την καθολική υποστήριξη της κοινωνίας σε αυτά τα οικονομικά τους αιτήματα; Είναι δυνατόν να μην είχαν πετύχει κάτι εάν αγωνίζονταν όλα τα χρόνια για μια καλύτερη παιδεία όντας αυτοί που έχουν την πρώτη επαφή με τα προγράμματα του υπουργείου; Είμαι βέβαιος ότι τα πράματα στην εκπαίδευση θα ήταν καλύτερα.

Ασφαλώς και να αγωνιστούν έστω για τα οικονομικά τους και μόνο αιτήματα. Και μακάρι να δικαιωθούν, γιατί όχι; Με ποιόν τρόπο όμως; Αρπάζοντας τον μαθητή,  βάζοντάς του ένα μαχαίρι στην καρωτίδα και απειλώντας την - έτσι κι αλλιώς - αδιάφορη κυβέρνηση ότι «αν δεν ικανοποιήσεις τα αιτήματά μου τον σφάζω»;

Αυτή είναι η βέλτιστη στρατηγική του αγώνα; Να κρατάμε ως ομήρους ποιούς; Αυτούς με τους οποίους βλεπόμαστε επί ώρες κάθε μέρα και πολλές φορές επί αρκετά χρόνια. Θερμά συγχαρητήρια.

Πιστεύω ότι προηγούνται πολλοί άλλοι τρόποι να κάνει κάποιος διαμαρτυρία προς την κυβέρνηση και αγώνα για αυτά που πιστεύει ότι δικαιούται. Ποιοί τρόποι; Ας χρησιμοποιήσει ο καθένας τη φαντασία του. Ίσως κάποιοι μάλιστα να αποδειχτούν εξαιρετικά αποδοτικοί.

Το άρθρο το δημοσίευσα στο Vmedia στις 10 Μαΐου 2013