Εκκλησία: Απο την επανάσταση στην επανάπαυση;

Οπωσδήποτε, κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει το τεράστιο φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας στην σημερινή περίοδο της ψευδοκρίσης και της απληστίας των τραπεζών που μετατράπηκε σε πραγματική ανθρωπιστική κρίση των μαζών με τον ελληνικό λαό να είναι ακριβώς κάτω από το σημείο μηδέν της πυρηνικής έκρηξης.

Συσσίτια, προσφορά στέγης σε άστεγους, συντήρηση άπορων οικογενειών είναι κάποιες από τις  δράσεις αλληλεγγύης της Εκκλησίας.

Όλα αυτά είναι πολύ ωραία, κινούμενα στο πνεύμα της πραγματικά τόσο σημαντικής παραβολής του καλού Σαμαρείτη. Είναι όμως «εντάξει» η Εκκλησία πράττοντας  αυτό; 

Σ’ αυτό περιορίζεται το καθήκον της;  Μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει; Δεν έχει άλλες δυνατότητες; Τι μας διδάσκει η ιστορία της;

Δηλαδή: «έλα, μπορώ να σου παράσχω τις πρώτες βοήθειες και κατόπιν σε ξαναπετάω στα λιοντάρια».

Μέχρι τώρα, γνωρίζαμε για την Εκκλησία που το 1821 κήρυξε επανάσταση. 

Ξέρουμε για την Εκκλησία που στις 14-2-1992 και στις 31-3-1994 κατέβασε μαζί με τοπικούς άρχοντες εκατομμύρια έλληνες στους δρόμους της Θεσσαλονίκης (1.000.000 και 1.500.000 κόσμος αντίστοιχα)  προκειμένου να διαδηλώσουν υπέρ της ελληνικότητας της Μακεδονίας. 

Είδαμε την Εκκλησία που επι Χριστόδουλου στις 21-6-2000 κατέβασε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο στην Αθήνα με αφορμή την απαίτηση για αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. 

Ανεξάρτητα λοιπόν από τις απόψεις που έχουν ακουστεί για τις μεγάλες κινητοποιήσεις τις οποίες υποστήριξε σθεναρά ή και αποκλειστικά προκάλεσε η Εκκλησία αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι διαχρονικά η Εκκλησία έχει τόσο μεγάλη επιρροή στον κόσμο σε σημείο να σηκώσει από τον καναπέ ακόμα και αυτόν τον κολλημένο με την καναπεδάρα του, νεοέλληνα.

Γιατί άραγε δεν κάνει και τώρα το ίδιο; Μήπως δεν εκτιμά η Εκκλησία την σημερινή κατάσταση ως  άκρως οριακή για αυτή την ίδια την επιβίωση του έθνους; Την θεωρεί ως μια προσωρινή κατάσταση που θα παρέλθει από μόνη της έχοντας αφήσει αλώβητο τον λαό;

Μήπως είναι η ώρα συνάμα με τις χριστιανικές διδαχές την ώρα του κηρύγματος να γίνεται και λόγος για το επερχόμενο σβήσιμο της Ελλάδας από τον χάρτη; Και να προτρέπει τον κόσμο να κατέβει και πάλι στους δρόμους; Μια-δυο φορές  να πλημυρίσουν οι δρόμοι με 2 εκατομμύρια κόσμο και θα ξεμπερδέψουμε μέσα με 2 μέρες με τους κατοχικούς κυβερνήτες. Εκεί δεν θα κουνηθούνε ούτε τα ΜΑΤ ούτε η υδραντλία ΑΙΑΝΤΑΣ ούτε οι κουκουλοφόροι του Συστήματος. 

Στην κατάσταση που βρισκόμαστε και, πολύ περισσότερο, σε αυτήν που έρχεται, οι δράσεις αλληλεγγύης από φορείς με τέτοια τρομερή δυναμική όπως η Εκκλησία, έχουν τότε μόνο νόημα όταν γίνονται επικουρικά προκειμένου να μπορεί παράλληλα να οργανωθεί μια απελευθερωτική κίνηση και δεν έχει νόημα οι δράσεις αυτές να είναι ο αυτοσκοπός, αποτελώντας μια αναβίωση της ιστορίας με τον Σίσυφο. 

Επίσης, καθαρά από λογιστική άποψη, επί πόσο καιρό πιστεύει και αυτή η Εκκλησία ακόμα ότι θα μπορεί να υποστηρίζει τέτοιες ενέργειες αλληλεγγύης;  Έστω με κύρια πηγή χρηματοδότησης, τον οβολό και την στήριξη του ποιμνίου της. Για ένα χρόνο ακόμα; Για δυο; Για πέντε; Και μετά; «Παιδιά, σήμερα είναι το τελευταίο γεύμα, από αύριο πεινάτε»;

Έχω ακούσει βέβαια ιερείς που με δικιά τους πρωτοβουλία αρθρώνουν έντονο αφυπνιστικό λόγο στο Κυριακάτικο κήρυγμα αλλά αυτό δεν αποτελεί δυστυχώς την επίσημη γραμμή της Εκκλησίας της Ελλάδος. 

Μακάρι στο πολύ άμεσο μέλλον να δούμε δυναμική παρέμβαση της Εκκλησίας στην σφαγή που ήδη έχει ξεκινήσει.  Να μιλήσει στον κόσμο ανοιχτά και να τον βγάλει στο δρόμο. Όχι άλλο πια προτροπές για υπομονή. Υπομονή στον δρόμο προς τη λαιμητόμο, δεν ωφελεί.

Διαφορετικά, θα χαθεί και αυτή μαζί με το ελληνικό έθνος που οδεύει έτσι και αλλιώς σε αφανισμό από δημογραφική άποψη και θα γίνουμε έτσι ένας από τους δεκάδες λαούς της ιστορίας του ανθρωπίνου γένους που χάθηκαν για πάντα από προσώπου Γής.