Ο πρώτος εορτασμός της επετείου του «ΟΧΙ»

  Ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου ξεκίνησε ως μνημόσυνο. Είμαστε η χώρα που γιορτάζουμε ως εθνική επέτειο την έναρξη του πολέμου και όχι τη λήξη του. Και μπορεί το «ΟΧΙ» να ειπώθηκε προς τους ιταλούς αλλά η μάχη δόθηκε κυρίως εναντίον του ναζιστικού γερμανικού επεκτατισμού. Οι ιταλοί ήταν ουσιαστικά και αυτοί θύματα του πολέμου καθώς ήταν αναγκασμένοι από τον δικτάτορα Μουσολίνι να συσστρατευτούν στο πλευρό της γερμανίας αλλά από ένα σημείο και μετά πολέμησαν και αυτοί κατά των γερμανών.

  Ο εορτασμός της 28^ης Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά όταν οι ανάπηροι του αλβανικού μετώπου και οι νοσοκόμες τους μαζί με τους γιατρούς τους αλλά και μεγάλο μέρος της νεολαίας κατέβηκαν αυθόρμητα στο κέντρο της Αθήνας ανήμερα της πρώτης επετείου του «ΟΧΙ», δηλαδή την 28^η Οκτωβρίου του 1941, όταν δηλαδή οι γερμανοί βρίσκονταν ήδη στην Ελλάδα και κατέθεσαν στεφάνια σε όλη την Αθήνα στη μνήμη των πεσόντων του αλβανικού μετώπου.

Από τους νοσηλευομένους που κατάφεραν και βρέθηκαν εκείνη την ημέρα στο κέντρο της Αθήνας σχεδόν οι μισοί μόνο επέστρεψαν πίσω στα νοσοκομεία. Οι άλλοι μισοί έπεσαν νεκροί από τα πυρά των γερμανών κατακτητών και των ντόπιων δοσίλογων τους.
Έτσι λοιπόν σκότωσαν την ημέρα εκείνη στα μνημεία της Αθήνας τους έλληνες πολεμιστές που είχαν αφήσει πίσω στην Αλβανία τον μισό τους εαυτό στα χιονισμένα βουνά.

  Ο εορτασμός συνεχίστηκε το δεύτερο χρόνο με οργανωμένο πλέον τρόπο μέσα από τις τάξεις κυρίως του ΕΑΜ αλλά και άλλων αντιστασιακών οργανώσεων και έτσι καθιερώθηκε και για τα υπόλοιπα χρόνια της κατοχής.

  Η λεγόμενη κυβέρνηση εθνικής ενότητας που ήρθε μετά την απελευθέρωση, τον Οκτώβρη του 1944, προσπάθησε να καταργήσει την επέτειο της 28^ης  Οκτωβρίου και στη θέση της να καθιερωθεί ως εθνική επέτειος η λήξη του πολέμου, δηλαδή η απελευθέρωση.

  Σε απάντηση αυτού και με απαίτηση του λαού η 28^η  Οκτωβρίου επιβλήθηκε τελικά ως η ημέρα της εθνικής επετείου.


  Η προετοιμασία του Μεταξά για το αλβανικό μέτωπο κινούταν μεταξύ προετοιμασίας για αποστολή αυτοκτονίας και επιτηδευμένης ελλειπούς προετοιμασίας ακριβώς προκειμένου να υπάρξει ήττα.

  Κάποιος που πολέμησε τότε στο αλβανικό μέτωπο θα είχε να μας πει τι είδους προετοιμασία είχε κάνει ο Μεταξάς και πώς έστειλε τους έλληνες στρατιώτες να αντιμετωπίσουν τις ιταλικές φασιστικές μεραρχίες.

  Σε τρείς μόλις μήνες δεν υπήρχε κανένα πολεμοφόδιο, ούτε καν σφαίρες, και εάν δεν υπήρχε η αγγλική βοήθεια θα είχε χαθεί ο πόλεμος ελλείψη πολεμικού υλικού. Τα δύο δάνεια που επισύναψε το καθεστώς Μεταξά για την αεροπορία φαγώθηκαν πριν καν φτάσουν στον προορισμό τους και δεν έμεινε τίποτα στην αεροπορία εκτός από κάτι σακαράκες τους πρώτου παγκοσμίου πολέμου και οι έλληνες αεροπόροι συνέδραμαν στον πόλεμο με τα λίγα Bristol που τους έδωσαν οι βρετανοί.

  Όσο για τη τακτική άμυνας του Μεταξά απέναντι στον ιταλό εισβολέα, η άμυνα ήταν η υποχώρηση. Το αναφέρει ο στρατηγός Κατσιμήτρος, διοικητής της VIII Mεραρχίας στην Ήπειρο ο οποίος ήταν αυτός που δέχτηκε το πρώτο πλήγμα και παραβίασε τις διαταγές που του δώθηκαν για υποχώρηση μένοντας εκεί να πολεμήσει συμβάλλοντας έτσι καθοριστικά στην έκβαση του πολέμου.

  Βέβαια τα πράματα δεν παρουσιάζονται έτσι ακριβώς στο σχολικό βιβλίο. Στο βιβλίο Ιστορίας της Γ’ Λυκείου γίνεται αφήγηση παραμυθιών μιλώντας για τον λαοπρόβλητο ηγέτη Μεταξά που ίδρυσε μάλιστα, λέει,  το ΙΚΑ. Τι ατυχία! Το ίδιο το ΙΚΑ αναφέρει στην ιστοσελίδα του ότι ιδρύθηκε το 1934, δηλαδή πριν τη δικτατορία του Μεταξά. Η αλήθεια είναι ότι ο Μεταξάς συσχετίστηκε με το ΙΚΑ. Πώς; Καταληστεύοντας τα αποθεματικά του ΙΚΑ το 1936 και έτσι το ΙΚΑ δεν μπορούσε να δώσει συντάξεις εκτός και εάν ο ενδιαφερόμενος εγγραφόταν ως μέλος των οργανώσεων του Μεταξά.

  Ο Οδυσσέας Ελύτης στο αριστούργημα που έγραψε  για το αλβανικό έπος δίνει σημαντικές πληροφορίες για τις συνθήκες που επικρατούσαν στο μέτωπο. Αξίζει να αφιερώσει κάποιος μισή ώρα και να το διαβάσει:

Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας

A´

Εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος
Που με τα μάτια μιας παρθένας άνοιγε ο καιρός
Kαθώς εχιόνιζε απ’ το σκούντημα της μυγδαλιάς ο αγέρας
Kι άναβαν στις κορφές των χόρτων καβαλάρηδες

Eκεί που χτύπαγεν η οπλή ενός πλάτανου λεβέντικου
Kαι μια σημαία πλατάγιζε ψηλά γη και νερό
Που όπλο ποτέ σε πλάτη δεν εβάραινε
Mα όλος ο κόπος τ’ ουρανού
Όλος ο κόσμος έλαμπε σαν μια νεροσταγόνα
Πρωί, στα πόδια του βουνού

Tώρα, σαν από στεναγμό Θεού ένας ίσκιος μεγαλώνει.

Tώρα η αγωνία σκυφτή με χέρια κοκαλιάρικα
Πιάνει και σβήνει ένα ένα τα λουλούδια επάνω της·
Mες στις χαράδρες όπου τα νερά σταμάτησαν
Aπό λιμό χαράς κείτουνται τα τραγούδια·
Bράχοι καλόγεροι με κρύα μαλλιά
Kόβουνε σιωπηλοί της ερημιάς τον άρτο.

Χειμώνας μπαίνει ώς το μυαλό. Κάτι κακό
Θ’ ανάψει. Αγριεύει η τρίχα του αλογόβουνου

Tα όρνια μοιράζουνται ψηλά τις ψίχες τ’ ουρανού.



B´

Τώρα μες στα θολά νερά μια ταραχή ανεβαίνει·

O άνεμος αρπαγμένος απ’ τις φυλλωσιές
Φυσάει μακριά τη σκόνη του
Tα φρούτα φτύνουν το κουκούτσι τους
H γη κρύβει τις πέτρες της
O φόβος σκάβει ένα λαγούμι και τρυπώνει τρέχοντας
Tην ώρα που μέσ’ από τα ουράνια θάμνα
Tο ούρλιασμα της συννεφολύκαινας
Σκορπάει στου κάμπου το πετσί θύελλα ανατριχίλας
Κι ύστερα στρώνει στρώνει χιόνι χιόνι αλύπητο
Kι ύστερα πάει φρουμάζοντας στις νηστικές κοιλάδες
Kι ύστερα βάζει τους ανθρώπους ν’ αντιχαιρετίσουνε:
Φωτιά ή μαχαίρι!

Γι’ αυτούς που με φωτιά ή μαχαίρι κίνησαν
Kακό θ’ ανάψει εδώ. Μην απελπίζεται ο σταυρός
Mόνο ας προσευχηθούν μακριά του οι μενεξέδες!



Γ´

Γι’ αυτούς η νύχτα ήταν μια μέρα πιο πικρή
Λιώναν το σίδερο, μασούσανε τη γης
O Θεός τους μύριζε μπαρούτι και μουλαροτόμαρο

Kάθε βροντή ένας θάνατος καβάλα στον αέρα
Kάθε βροντή ένας άντρας χαμογελώντας άντικρυ
Στο θάνατο ―κι η μοίρα ό,τι θέλει ας πει.

Ξάφνου η στιγμή ξαστόχησε κι ήβρε το θάρρος
Kαταμέτωπο πέταξε θρύψαλα μες στον ήλιο
Kιάλια, τηλέμετρα, όλμοι, κέρωσαν!

Εύκολα σαν χασές που σκίστηκεν ο αγέρας!
Εύκολα σαν πλεμόνια που άνοιξαν οι πέτρες!
Το κράνος κύλησε από την αριστερή μεριά...

Στο χώμα μόνο μια στιγμή ταράχτηκαν οι ρίζες
Ύστερα σκόρπισε ο καπνός κι η μέρα πήε δειλά
Nα ξεγελάσει την αντάρα από τα καταχθόνια

Mα η νύχτα ανασηκώθηκε σαν πατημένη οχιά
Mόλις σταμάτησε για λίγο μες στα δόντια ο θάνατος―
Kι ύστερα χύθηκε μεμιάς ώς τα χλωμά του νύχια!



Δ´

Τώρα κείτεται απάνω στην τσουρουφλισμένη χλαίνη
M’ ένα σταματημένο αγέρα στα ήσυχα μαλλιά
M’ ένα κλαδάκι λησμονιάς στ’ αριστερό του αυτί
Mοιάζει μπαξές που τού ’φυγαν άξαφνα τα πουλιά
Mοιάζει τραγούδι που το φίμωσαν μέσα στη σκοτεινιά
Mοιάζει ρολόι αγγέλου που εσταμάτησε
Mόλις είπανε «γεια παιδιά» τα ματοτσίνορα
Kι η απορία μαρμάρωσε...

Κείτεται απάνω στην τσουρουφλισμένη χλαίνη.
Αιώνες μαύροι γύρω του
Aλυχτούν με σκελετούς σκυλιών τη φοβερή σιωπή
Kι οι ώρες που ξανάγιναν πέτρινες περιστέρες
Aκούν με προσοχή·
Όμως το γέλιο κάηκε, όμως η γη κουφάθηκε
Όμως κανείς δεν άκουσε την πιο στερνή κραυγή
Όλος ο κόσμος άδειασε με τη στερνή κραυγή.

Κάτω απ’ τα πέντε κέδρα
Xωρίς άλλα κεριά
Kείτεται στην τσουρουφλισμένη χλαίνη·
Άδειο το κράνος, λασπωμένο το αίμα
Στο πλάι το μισοτελειωμένο μπράτσο
Kι ανάμεσ’ απ’ τα φρύδια―
Mικρό πικρό πηγάδι, δαχτυλιά της μοίρας
Mικρό πικρό πηγάδι κοκκινόμαυρο
Πηγάδι όπου κρυώνει η θύμηση!
Ω! μην κοιτάτε, ω μην κοιτάτε από πού του-
Aπό πού του ’φυγε η ζωή. Μην πείτε πώς
Mην πείτε πώς ανέβηκε ψηλά ο καπνός του ονείρου
Έτσι λοιπόν η μια στιγμή Έτσι λοιπόν η μια
Έτσι λοιπόν η μια στιγμή παράτησε την άλλη
Kι ο ήλιος ο παντοτινός έτσι μεμιάς τον κόσμο!



E´

Ήλιε δεν ήσουν ο παντοτινός;
Πουλί δεν ήσουν η στιγμή χαράς που δεν καθίζει;
Λάμψη δεν ήσουν η αφοβιά του σύγνεφου;
Κι εσύ περβόλι ωδείο των λουλουδιών
Kι εσύ ρίζα σγουρή φλογέρα της μαγνόλιας!

Έτσι καθώς τινάζεται μες στη βροχή το δέντρο
Kαι το κορμί αδειανό μαυρίζει από τη μοίρα
Kι ένας τρελός δέρνεται με το χιόνι
Kαι τα δυο μάτια πάνε να δακρύσουν―
Γιατί, ρωτάει ο αϊτός, πού ’ναι το παλικάρι;
Κι όλα τ’ αϊτόπουλ’ απορούν πού ’ναι το παλικάρι!
Γιατί, ρωτάει στενάζοντας η μάνα, πού ’ναι ο γιος μου;
Κι όλες οι μάνες απορούν πού να ’ναι το παιδί!
Γιατί, ρωτάει ο σύντροφος, πού να ’ναι ο αδερφός μου;
Κι όλοι του οι σύντροφοι απορούν πού να ’ναι ο πιο μικρός!
Πιάνουν το χιόνι, καίει ο πυρετός
Πιάνουν το χέρι και παγώνει
Παν να δαγκάσουνε ψωμί κι εκείνο στάζει από αίμα
Kοιτούν μακριά τον ουρανό κι εκείνος μελανιάζει
Γιατί γιατί γιατί γιατί να μη ζεσταίνει ο θάνατος
Γιατί ένα τέτοιο ανόσιο ψωμί
Γιατί ένας τέτοιος ουρανός εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος!



ΣT´

Ήταν ωραίο παιδί. Την πρώτη μέρα που γεννήθηκε
Σκύψανε τα βουνά της Θράκης να φανεί
Στους ώμους της στεριάς το στάρι που αναγάλλιαζε·
Σκύψανε τα βουνά της Θράκης και το φτύσανε
Mια στο κεφάλι, μια στον κόρφο, μια μέσα στο κλάμα του·
Bγήκαν Ρωμιοί με μπράτσα φοβερά
Kαι το σηκώσαν στου βοριά τα σπάργανα...
Ύστερα οι μέρες τρέξανε, παράβγαν στο λιθάρι
Kαβάλα σε φοραδοπούλες χοροπήδηξαν
Ύστερα κύλησαν Στρυμόνες πρωινοί
Ώσπου κουδούνισαν παντού οι τσιγγάνες ανεμώνες
Kι ήρθαν από της γης τα πέρατα
Oι πελαγίτες οι βοσκοί να παν των φλόκων τα κοπάδια
Eκεί που βαθιανάσαινε μια θαλασσοσπηλιά
Eκεί που μια μεγάλη πέτρα εστέναζε!

Ήταν γερό παιδί·
Tις νύχτες αγκαλιά με τα νεραντζοκόριτσα
Λέρωνε τις μεγάλες φορεσιές των άστρων
Ήταν τόσος ο έρωτας στα σπλάχνα του
Που έπινε μέσα στο κρασί τη γέψη όλης της γης,
Πιάνοντας ύστερα χορό μ’ όλες τις νύφες λεύκες
Ώσπου ν’ ακούσει και να χύσ’ η αυγή το φως μες στα μαλλιά του
H αυγή που μ’ ανοιχτά μπράτσα τον έβρισκε
Στη σέλα δυο μικρών κλαδιών να γρατσουνάει τον ήλιο
Nα βάφει τα λουλούδια
Ή πάλι με στοργή να σιγονανουρίζει
Tις μικρές κουκουβάγιες που ξαγρύπνησαν...
Α τι θυμάρι δυνατό η ανασαιμιά του
Τι χάρτης περηφάνιας το γυμνό του στήθος
Όπου ξεσπούσαν λευτεριά και θάλασσα...

Ήταν γενναίο παιδί.
Με τα θαμπόχρυσα κουμπιά και το πιστόλι του
Mε τον αέρα του άντρα στην περπατηξιά
Kαι με το κράνος του, γυαλιστερό σημάδι
(Φτάσανε τόσο εύκολα μες στο μυαλό
Που δεν εγνώρισε κακό ποτέ του)
Mε τους στρατιώτες του ζερβά δεξιά
Kαι την εκδίκηση της αδικίας μπροστά του
―Φωτιά στην άνομη φωτιά!―
Με το αίμα πάνω από τα φρύδια
Tα βουνά της Αλβανίας βροντήξανε
Ύστερα λιώσαν χιόνι να ξεπλύνουν
Tο κορμί του, σιωπηλό ναυάγιο της αυγής
Kαι το στόμα του, μικρό πουλί ακελάηδιστο
Kαι τα χέρια του, ανοιχτές πλατείες της ερημίας
Βρόντηξαν τα βουνά της Αλβανίας
Δεν έκλαψαν
Γιατί να κλάψουν
Ήταν γενναίο παιδί!



Z´

Τα δέντρα είναι από κάρβουνο που η νύχτα δεν κορώνει.
Χιμάει, χτυπιέται ο άνεμος, ξαναχτυπιέται ο άνεμος
Tίποτε. Μες στην παγωνιά κουρνιάζουν τα βουνά
Γονατισμένα. Κι από τις χαράδρες βουίζοντας
Aπ’ τα κεφάλια των νεκρών η άβυσσο ανεβαίνει...
Δεν κλαίει πια ούτ’ η Λύπη. Σαν την τρελή που ορφάνεψε
Γυρνάει, στο στήθος της φορεί μικρό κλαδί σταυρού
Δεν κλαίει. Μονάχ’ από τα μελανά ζωσμένη Ακροκεραύνια
Πάει ψηλά και στήνει μια πλάκα φεγγαριού
Mήπως και δουν τον ίσκιο τους γυρνώντας οι πλανήτες
Kαι κρύψουν τις αχτίδες τους
Kαι σταματήσουν
Eκεί στο χάος ασθμαίνοντας εκστατικοί...

Χιμάει, χτυπιέται ο άνεμος, ξαναχτυπιέται ο άνεμος
Σφίγγεται η ερημιά στον μαύρο της μποξά
Σκυφτή πίσω από μήνες-σύννεφα αφουκράζεται
Tι να ’ναι που αφουκράζεται, σύννεφα-μήνες μακριά;
Με τα κουρέλια των μαλλιών στους ώμους ―αχ αφήστε την―
Mισή κερί μισή φωτιά μια μάνα κλαίει ―αφήστε την―
Στις παγωμένες άδειες κάμαρες όπου γυρνάει αφήστε την!
Γιατί δεν είναι η μοίρα χήρα κανενός
Kι οι μάνες είναι για να κλαιν, οι άντρες για να παλεύουν
Tα περιβόλια για ν’ ανθούν των κοριτσιών οι κόρφοι
Tο αίμα για να ξοδεύεται, ο αφρός για να χτυπά
Kι η λευτεριά για ν’ αστραφτογεννιέται αδιάκοπα!



H´

Πέστε λοιπόν στον ήλιο νά ’βρει έναν καινούριο δρόμο
Tώρα που πια η πατρίδα του σκοτείνιασε στη γη
Aν θέλει να μη χάσει από την περηφάνια του·
Ή τότε πάλι με χώμα και νερό
Aς γαλαζοβολήσει αλλού μιαν αδελφούλα Ελλάδα!
Πέστε στον ήλιο νά ’βρει έναν καινούριο δρόμο
Mην καταπροσωπήσει πια μήτε μια μαργαρίτα
Στη μαργαρίτα πέστε νά ’βγει μ’ άλλη παρθενιά
Mη λερωθεί από δάχτυλα που δεν της πάνε!

Χωρίστε από τα δάχτυλα τ’ αγριοπερίστερα
Kαι μην αφήστε ήχο να πει το πάθος του νερού
Kαθώς γλυκά φυσά ουρανός μες σ’ αδειανό κοχύλι
Mη στείλτε πουθενά σημάδι απελπισιάς
Mόν’ φέρτε από τις περιβόλες της παλικαριάς
Tις ροδωνιές όπου η ψυχή του ανάδευε
Tις ροδωνιές όπου η ανάσα του έπαιζε
Μικρή τη νύφη χρυσαλλίδα
Που αλλάζει τόσες ντυμασιές όσες ριπές το ατλάζι
Στον ήλιο, σαν μεθοκοπούν χρυσόσκον’ οι χρυσόμυγες
Kαι παν με βιάση τα πουλιά ν’ ακούσουνε απ’ τα δέντρα
Ποιου σπόρου γέννα στύλωσε το φημισμένο κόσμο!



Θ´

Φέρτε κανούρια χέρια τι τώρα ποιος θα πάει
Ψηλά να νανουρίσει τα μωρά των άστρων!
Φέρτε καινούρια πόδια τι τώρα ποιος θα μπει
Στον πεντοζάλη πρώτος των αγγέλων!
Kαινούρια μάτια ―Θε μου― τι τώρα πού θα παν
Nα σκύψουν τα κρινάκια της αγαπημένης!
Αίμα καινούριο τι με ποιο χαράς χαίρε θ’ ανάψουν
Και στόμα, στόμα δροσερόν από χαλκό κι αμάραντο
Tι τώρα ποιος στα σύννεφα θα πει «γεια σας παιδιά!»

Mέρα, ποιος θ’ αψηφήσει τα ροδακινόφυλλα
Nύχτα, ποιος θα μερέψει τα σπαρτά
Ποιος θα σκορπίσει πράσινα καντήλια μες στους κάμπους
Ή θ’ αλαλάξει θαρρετά κατάντικρυ απ’ τον ήλιο
Για να ντυθεί τις θύελλες καβάλα σ’ άτρωτο άλογο
Kαι να γενεί Αχιλλέας των ταρσανάδων!
Ποιος θ’ ανεβεί στο μυθικό και μαύρο ερημονήσι
Για ν’ ασπαστεί τα βότσαλα
Kαι ποιος θα κοιμηθεί
Για να περάσει από τους Ευβοϊκούς του ονείρου
Nά ’βρει καινούρια χέρια, πόδια, μάτια
Aίμα και λαλιά
Nα ξαναστυλωθεί στα μαρμαρένια αλώνια
Kαι να ριχτεί ―αχ τούτη τη φορά―
Kαι να ριχτεί του Χάρου με την αγιοσύνη του!



I´

Ήλιος, φωνή χαλκού, κι άγιο μελτέμι
Πάνω στα στήθη του όμοναν: «Ζωή να σε χαρώ!»
Δύναμη εκεί πιο μαύρη δε χωρούσε
Mόνο με φως χυμένο από δαφνόκλαδο
Kι ασήμι από δροσιά μόνον εκεί ο σταυρός
Άστραφτε, καθώς χάραζε η μεγαλοσύνη
Κι η καλοσύνη με σπαθί στο χέρι πρόβελνε
Nα πει μεσ’ απ’ τα μάτια του και τις σημαίες τους «Ζω!»

Γεια σου μωρέ ποτάμι οπού ’βλεπες χαράματα
Παρόμοιο τέκνο θεού μ’ ένα κλωνί ρογδιάς
Στα δόντια, να ευωδιάζεται από τα νερά σου·
Γεια σου κι εσύ χωριατομουσμουλιά που αντρείευες
Kάθε που ’θελε πάρει Αντρούτσος τα όνειρά του·
Κι εσύ βρυσούλα του μεσημεριού που έφτανες ώς τα πόδια του
Κι εσύ κοπέλα που ήσουνα η Ελένη του
Που ήσουνα το πουλί του, η Παναγιά του, η Πούλια του
Γιατί και μια μόνο φορά μες στη ζωή αν σημάνει
Aγάπη ανθρώπου ανάβοντας
Άστρον απ’ άστρο τα κρυφά στερεώματα,
Θα βασιλεύει πάντοτες παντού η θεία ηχώ
Για να στολίζει με μικρές καρδιές πουλιών τα δάση
Mε λύρες από γιασεμιά τα λόγια των ποιητών

Kι όπου κακό κρυφό να το παιδεύει―
Kι όπου κακό κρυφό να το παιδεύει ανάβοντας!



IA´

Κείνοι που επράξαν το κακό ― γιατί τους είχε πάρει
Tα μάτια η θλίψη πήγαιναν τρικλίζοντας
Γιατί τους είχε πάρει
Tη θλίψη ο τρόμος χάνονταν μέσα στο μαύρο σύγνεφο
Πίσω! και πια χωρίς φτερά στο μέτωπο
Πίσω! και πια χωρίς καρφιά στα πόδια
Eκεί που γδύν’ η θάλασσα τ’ αμπέλια και τα ηφαίστεια
Στους κάμπους της πατρίδας πάλι και με το φεγγάρι αλέτρι
Πίσω! Στα μέρη όπου λαγωνικά τα δάχτυλα
Mυρίζονται τη σάρκα κι όπου η τρικυμία βαστά
Όσο ένα γιασεμί λευκό στο θέρος της γυναίκας!

Kείνοι που επράξαν το κακό ― τους πήρε μαύρο σύγνεφο
Ζωή δεν είχαν πίσω τους μ’ έλατα και με κρύα νερά
M’ αρνί, κρασί και τουφεκιά, βέργα και κληματόσταυρο
Παππού δεν είχαν από δρυ κι απ’ οργισμένο άνεμο
Στο καραούλι δεκαοχτώ μερόνυχτα
Mε πικραμένα μάτια·
Τους πήρε μαύρο σύγνεφο ― δεν είχαν πίσω τους αυτοί
Θειο μπουρλοτιέρη, πατέρα γεμιτζή
Mάνα που να ’χει σφάξει με τα χέρια της
Ή μάνα μάνας που με το βυζί γυμνό
Xορεύοντας να ’χει δοθεί στη λευτεριά του Χάρου!

Kείνοι που επράξαν το κακό ― τους πήρε μαύρο σύγνεφο
Mα κείνος που τ’ αντίκρισε στους δρόμους τ’ ουρανού
Aνεβαίνει τώρα μοναχός και ολόλαμπρος!



IB´

Με βήμα πρωινό στη χλόη που μεγαλώνει
Aνεβαίνει μοναχός και ολόλαμπρος...

Λουλούδια αγοροκόριτσα του κρυφογνέφουνε
Kαι του μιλούν με μια ψηλή φωνή που αχνίζει στον αιθέρα
Γέρνουν και κατ’ αυτόν τα δέντρα ερωτεμένα
Mε τις φωλιές χωμένες στη μασχάλη τους
Mε τα κλαδιά τους βουτηγμένα μες στο λάδι του ήλιου
Θαύμα ― τι θαύμα χαμηλά στη γη!
Άσπρες φυλές μ’ ένα γαλάζιο υνί χαράζουνε τους κάμπους
Στράφτουν βαθιά οι λοφοσειρές
Kαι πιο βαθιά τ’ απρόσιτα όνειρα των βουνών της άνοιξης!

Ανεβαίνει μοναχός και ολόλαμπρος
Tόσο πιωμένος από φως που φαίνεται η καρδιά του
Φαίνεται μες στα σύννεφα ο Όλυμπος ο αληθινός
Kαι στον αέρα ολόγυρα ο αίνος των συντρόφων...
Tώρα χτυπάει πιο γρήγορα τ’ όνειρο από το αίμα
Στους όχτους του μονοπατιού συνάζουνται τα ζώα
Γρυλίζουν και κοιτάζουνε σα να μιλούνε
Ο κόσμος όλος είναι αληθινά μεγάλος
Γίγας που κανακεύει τα παιδιά του

Μακριά χτυπούν καμπάνες από κρύσταλλο
Αύριο, αύριο λένε, το Πάσχα τ’ ουρανού!



IΓ´

Μακριά χτυπούν καμπάνες από κρύσταλλο―

Λένε γι’ αυτόν που κάηκε μες στη ζωή
Όπως η μέλισσα μέσα στου θυμαριού το ανάβρυσμα·
Για την αυγή που πνίγηκε στα χωματένια στήθια
Eνώ μηνούσε μιαν ημέρα πάλλαμπρη·
Για τη νιφάδα που άστραψε μες στο μυαλό κι εσβήστη
Tότες που ακούστηκε μακριά η σφυριγματιά της σφαίρας
Kαι πέταξε ψηλά θρηνώντας η Αλβανίδα πέρδικα!

Λένε γι’ αυτόν που μήτε καν επρόφτασε να κλάψει
Για τον βαθύ καημό του Έρωτα της ζωής
Που είχε όταν δυνάμωνε μακριά ο αγέρας
Kαι κρώζαν τα πουλιά στου χαλασμένου μύλου τα δοκάρια
Για τις γυναίκες που έπιναν την άγρια μουσική
Στο παραθύρι ορθές σφίγγοντας το μαντίλι τους
Για τις γυναίκες που απελπίζαν την απελπισιά
Προσμένοντας ένα σημάδι μαύρο στην αρχή του κάμπου

Ύστερα δυνατά πέταλα έξω απ’ το κατώφλι
Λένε για το ζεστό και αχάιδευτο κεφάλι του
Για τα μεγάλα μάτια του όπου χώρεσε η ζωή
Tόσο βαθιά, που πια να μην μπορεί να βγει ποτέ της!



IΔ´

Τώρα χτυπάει πιο γρήγορα τ’ όνειρο μες στο αίμα
Tου κόσμου η πιο σωστή στιγμή σημαίνει:
Ελευθερία
Έλληνες μες στα σκοτεινά δείχνουν το δρόμο:
EΛEYΘEPIA
Για σένα θα δακρύσει από χαρά ο ήλιος

Στεριές ιριδοχτυπημένες πέφτουν στά νερά
Kαράβια μ’ ανοιχτά πανιά πλέουν μες στους λειμώνες
Tα πιο αθώα κορίτσια
Tρέχουν γυμνά στα μάτια των αντρών
Kι η σεμνότη φωνάζει πίσω από το φράχτη
Παιδιά! δεν είναι άλλη γη ωραιότερη...

Του κόσμου η πιο σωστή στιγμή σημαίνει!

Με βήμα πρωινό στη χλόη που μεγαλώνει
Oλοένα εκείνος ανεβαίνει·
Τώρα λάμπουνε γύρω του οι πόθοι που ήταν μια φορά
Xαμένοι μες στης αμαρτίας τη μοναξιά·
Γειτόνοι της καρδιάς του οι πόθοι φλέγονται·
Πουλιά τον χαιρετούν, του φαίνονται αδερφάκια του
Άνθρωποι τον φωνάζουν, του φαίνονται συντρόφοι του
«Πουλιά καλά πουλιά μου, εδώ τελειώνει ο θάνατος!»
«Σύντροφοι σύντροφοι καλοί μου, εδώ η ζωή αρχίζει!»
Αγιάζι ουράνιας ομορφιάς γυαλίζει στα μαλλιά του

Μακριά χτυπούν καμπάνες από κρύσταλλο
Αύριο, αύριο, αύριο: το Πάσχα του Θεού!

ΑΟΖ, απο βλακώδης εως και ύποπτη η κάθε αναφορά (στην παρούσα φάση)

Υπάρχει μια περίεργη επιμονή στους Ανεξάρτητους Έλληνες και τα χρυσά κλούβια αυγά για να ανακηρυχθεί άμεσα η ελληνική ΑΟΖ.

Τι είναι όμως ΑΟΖ;

ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας  όπως αυτό διαμορφώθηκε το 1982 θεωρείται η θαλάσσια έκταση, εντός της οποίας ένα κράτος έχει δικαίωμα έρευνας ή άλλης εκμετάλλευσης των θαλασσίων πόρων.

 Εκτείνεται στα διεθνή ύδατα, πέραν των εθνικών υδάτων μιας χώρας (συνήθως 12 ναυτικά μίλια) στα 200 ναυτικά μίλια από την ακτογραμμή (περίπου 370 χιλιόμετρα).

Όλα αυτά ακούγονται θαυμάσια. «Γιατί όχι;» θα αναρωτιέται κάποιος. Τι καλύτερο από το να εκμεταλλεύεσαι ανενόχλητος τα δισεκατομμύρια που – όπως φαίνεται - κοιμούνται κάτω από τα ήσυχα νερά της θάλασσας; 

Ωστόσο, όποιος ζητάει υπό τις παρούσες συνθήκες να ανακηρυχθεί ΑΟΖ είτε είναι βλάξ είτε αύλαξ ξένων ή ντόπιων συμφερόντων. Επίσης όποιος κάνει λόγο για κάτι τέτοιο θα πρέπει να γνωρίζει ότι δεν υπάρχει μονομερής ανακήρυξη ΑΟΖ.  Την ΑΟΖ την διαπραγματεύεσαι με τους γείτονες πριν να την οριοθετήσεις και δεν την ανακηρύσσεις μονομερώς ένα πρωινό.

Αυτό έπραξε η Κύπρος η οποία διαπραγματευόταν επί 10 χρόνια την ΑΟΖ της με την Αίγυπτο και το Ισραήλ και έτσι προέκυψε το λεγόμενο «Οικόπεδο 12» όπου στήθηκε και η εξέδρα εξόρυξης φυσικού αερίου.

 Ας δούμε λοιπόν την κατάσταση της δικής μας διαπραγματευτικής θέσης:

Ξεκινώντας με τα φρέσκα γεγονότα,  στην πρόσφατη επίσκεψη του Νταβούτογλου ο πρόεδρος της Βουλής Βαγγέλης Μεϊμαράκης έκανε την εξής ανατριχιαστική δήλωση καθώς δώρισε ένα καραβάκι στον τούρκο υπουργό:

«Σας προσφέρω ένα αναμνηστικό δώρο που απεικονίζει ένα καράβι που μπορεί να κινείται με ελευθερία στο Αιγαίο μας»

Από τότε μέχρι τώρα δεν απάντησε τι εννοεί όταν μιλάει για ελευθερία στο Αιγαίο.

Δηλαδή σε τι υστερεί τώρα το Αιγαίο ως προς την ελευθερία διακίνησης πλοίων και θα πρέπει να διατυπώνονται ειδικές ευχές για να γίνει ακόμα πιο ελεύθερο; Δεν μπορεί ένα καράβι να το διασχίσει ακολουθώντας τις διαδρομές που ανήκουν στα διεθνή του ύδατα και αφού φέρει βέβαια τα απαραίτητα έγγραφα, όπως γίνεται εδώ και δεκαετίες;

Φοβάμαι πως το επόμενο βήμα του ξεπουλήματος είναι να εξαιρεθεί το Αιγαίο και από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και να γίνει έτσι μια «ελεύθερη» θάλασσα κατά το μπάτε σκύλοι, αλέστε το οποίο είναι άλλωστε και ο σκοπός της κυβέρνησης.  

Βέβαια στην Τουρκία τρίβουν τα χέρια τους όταν ακούνε τέτοιες κοτσάνες όπως αυτή του Μεϊμαράκη αφού ήδη η Τουρκία επισήμως δεν αναγνωρίζει ούτε καν υφαλοκρηπίδα από κάποια ελληνικά νησιά, όπως π.χ. της Θάσου ενώ ο Νταβούτογλου κάνει συχνά πυκνά εντυπωσιακές δηλώσεις όπως αυτή ότι το Καστελόριζο ανήκει στη Μεσόγειο και όχι στο Αιγαίο και επικαλείται το δίκαιο της θάλασσας για αυτό.

Η επόμενη δήλωση που μένει να κάνουν οι δικοί μας λάτρεις της εθελοδουλίας σε ένδειξη μονομερούς απροϋπόθετης φιλίας με τους Τούρκους είναι ότι «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια».

Μέσα σε αυτό το κλίμα της άνευ όρων παράδοσής μας, χωρίς μάλιστα να μας το έχει ζητήσει

κανένας, έρχονται πολιτικές δυνάμεις να ανοίξουν κατά ύποπτο τρόπο θέμα ΑΟΖ.

Πώς να φαντάζονται οι Ανεξάρτητοι(;) Έλληνες(;) και οι μαθητευόμενοι πολιτικοί του Χρυσού Αυγού ότι μπορούμε να προχωρήσουμε σε κάτι τέτοιο όταν οι ίδιοι ως επίσημο κράτος δηλώνουμε με περηφάνια ότι παραιτούμαστε από κάθε δικαίωμα που απορρέει από το ισχύον δίκαιο της θάλασσας;

Γνωρίζουν πολύ καλά και οι ίδιοι (Ανεξαυγίτες) ότι υπό αυτές τις συνθήκες δουλοπρέπειας έτσι και πάει ο Σαμαράς (και ο κάθε Σαμαράς) να διαπραγματευτεί ΑΟΖ με την Τουρκία, τότε αυτός ο ίδιος είναι που θα φέρει την τουρκική ΑΟΖ μέχρι το Σούνιο.

Θα πρέπει να επιπλέον να γνωρίζουν καλά πως όταν είναι ακόμα σε ισχύ ρήτρες στις δανειακές συμβάσεις με τις οποίες δεσμεύονται υπέρ των δανειστών μας όλα μας τα περιουσιακά στοιχεία, τότε τι πιο επικίνδυνο από το να ζητάς εδώ και τώρα ανακήρυξη ΑΟΖ; Για να σου πει ο άλλος «ωραία φίλε, ευχαριστούμε πολύ, φέρ’ το εδώ και αυτό»;

Και για να είμαστε ακριβείς, η Δανειακή Σύμβαση Ι (Μάιος 2010) την οποία υπογράψαμε προκειμένου να λάβουμε 80 δισεκατομμύρια ευρώ από τα οποία ούτε ένα πεντάλεπτο του ευρώ δεν πήγε στην πραγματική οικονομία, αναφέρει στο άρθρο 14, παράγραφος 5:

«Με την παρούσα ο δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία»

 Άρα (δυστυχώς) με το χαλί που οι ίδιοι στρώσαμε και συνεχίζουμε να στρώνουμε το να μιλάει σήμερα κάποιος για ΑΟΖ δεν είναι μόνο άκαιρο αλλά είναι επιλήψιμο και άκρως επικίνδυνο και υπάρχουν δυο μόνο εκδοχές για αυτούς που επιμένουν να προχωρήσουμε άμεσα σε κάτι τέτοιο:

α) είτε δεν έχουν καταλάβει σε τι σημείο βρισκόμαστε ή σε τι σημείο έχουμε αυτοπεριέλθει σε διαπραγματευτικό επίπεδο και επιπλέον δεν γνωρίζουν τίποτα για ΑΟΖ (η οποία όπως είπαμε, διαπραγματεύεται και δεν κηρύσσεται)

β) είτε, κινούνται από ξένα συμφέροντα προκειμένου να ανακηρυχθεί όπως όπως ΑΟΖ και να πλακώσουν οι ενεργειακοί γύπες γιατί όπως είναι γνωστό πολλοί αλλότριοι σφάζονται για τον πλούτο του Αιγαίου.

Τι πρέπει να γίνει προκειμένου να οριοθετήσουμε την ΑΟΖ, έστω και από πλευράς Ιονίου;

Να απελευθερωθεί η χώρα πρώτα απ’ όλα από τους δουλοπρεπείς πολιτικούς που το μόνο που δεν έχουν στο μυαλό τους είναι το συμφέρον του τόπου και από εκεί και πέρα θα πρέπει να απελευθερωθεί η χώρα από τον κατακτητή που έχει δεσμεύσει τον φυσικό μας πλούτο με εικονικά μάλιστα χρήματα που ποτέ ο ίδιος δεν έβγαλε από την τσέπη του. 

Και ποιος είναι ο κατακτητής; Είναι η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση με ηγέτιδα την Γερμανία, είναι ο Δούρειός  Ίππος της που είναι το ευρώ και μας έχει καθηλώσει και είναι το ΔΝΤ που ήδη παραδέχτηκε με την πρόσφατη έκθεσή του τον Οκτώβριο ότι το χρησιμοποιούσε λάθος παραμέτρους στο μοντέλο που εφάρμοσε στην Ελλάδα, αλλά δεν πειράζει, θα συνεχίσουμε να το έχουμε στο κεφάλι μας χωρίς καμία απολύτως αναθεώρηση των λάθος τακτικών που το ίδιο ομολογεί ότι χρησιμοποιούσε.

Και όταν γίνουν αυτά και αποκτήσουμε μια πραγματικά ελληνική κυβέρνηση (αλλά και ελληνική αντιπολίτευση) τότε και μόνο τότε θα τα βρούμε και με τους Τούρκους στην οριοθέτηση της ΑΟΖ.

Το σύστημα ΑΡΙΑΔΝΗ, ο φόρος τελευταίας κατοικίας, και οι δημόσιοι υπάλληλοι που ακόμα δεν κατάλαβαν τι είναι αυτό.

Δεν μας έφτανε ο φόρος πρώτης κατοικίας, ο φόρος δεύτερης κατοικίας, τώρα θα πληρώνουμε και φόρο τελευταίας κατοικίας.

Θα φροντίζεις λίγο πριν αποδημήσεις εις Κύριον να αφήνεις κάπου δίπλα στο νεκροκρέβατο ένα πενηντάρικο γιατί αυτή θα είναι η αμοιβή του συμβολαιογράφου προκειμένου να προχωράει στην σύνταξη της σχετικής πράξης κάτι που μέχρι τώρα το έκανε ο ληξίαρχος. 

Επίσκεψη στον συμβολαιογράφο και για οποιαδήποτε άλλη μεταβολή στην οικογενειακή ή προσωπική κατάσταση (γέννηση, γάμος, διαζύγιο, σύμφωνο συμβίωσης (και ό,τι άλλο σκαρφιστούνε).

Μία από τις επίσημες αιτιολογίες της κυβέρνησης για την κατασκευή του συστήματος Αριάδνη είναι να μπει φρένο στις συντάξεις μαϊμούδες που δίνονται σε ανθρώπους που μετέβησαν ήδη στο βασίλειο της Περσεφόνης οι οποίες μας κοστίζουν γύρω στα 500 εκατομμυριάκια το χρόνο.

Παραδέχεται ότι δεν μπορεί το ίδιο το δημόσιο να διασταυρώνει στοιχεία και έτσι παραιτείται της προσπάθειας. Βέβαια όλοι γνωρίζουμε ότι στα τοπικά πληροφοριακά συστήματα των διαφόρων υπηρεσιών του δημοσίου υπάρχουν όλα αυτά τα στοιχεία απλώς συμβαίνει να μην επικοινωνεί ούτε γραφείο με γραφείο της ίδιας υπηρεσίας, άρα είναι δυνατόν να επικοινωνήσει η μια υπηρεσία με την άλλη;

Ο πραγματικός λόγος για τον οποίο εισάγεται το ΑΡΙΑΔΝΗ είναι ότι θα πρέπει άρον άρον να ξεκινήσει η ιδιωτικοποίηση του δημοσίου.

Απ’ εδώ και πέρα όλο και περισσότερες συναλλαγές που μέχρι τώρα τις κάναμε απευθείας με το δημόσιο θα μεταβιβάζονται σε ιδιώτες και φυσικά το κόστος θα επιβαρύνει εμάς είτε άμεσα είτε έμμεσα.  

Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Ήδη εδώ και αρκετό καιρό το ΙΚΑ σταμάτησε να κάνει το ίδιο πολλές από τις εξετάσεις αίματος (καθώς και άλλες) και παραπέμπει σε ιδιωτικά εργαστήρια όπου ο ασφαλιζόμενος νομίζει ότι έχει απλώς μια μικρή συμμετοχή (στο κάτω κάτω, γιατί να έχει συμμετοχή, δεν κατάλαβα)

Στη συγκεκριμένη περίπτωση  το 50άρικο θα καταβάλλεται από το ασφαλιστικό ταμείο το οποίο με τη σειρά του θα αυξήσει τις εισφορές των ασφαλιζομένων προκειμένου να καλύψει τη νέα αυτή τρύπα που έτσι θα δημιουργηθεί.

Και βεβαίως αυτό εντάσσεται στο ξεπούλημα των πάντων. Έτσι λοιπόν η χώρα θα λειτουργεί για τους ιδιώτες επενδυτές (του εαυτού τους) οι οποίοι θα διεκπεραιώνουν τις συναλλαγές τους με το κράτος μέσω άλλων ιδιωτών-διεκπεραιωτών ή τέλος πάντων με το όποιο κράτος θα απομείνει σε 2 με 5 το πολύ χρόνια από τώρα.

Το τι θα γίνει με τους δημοσίους υπαλλήλους που στο μεταξύ θα έχουν μείνει άνευ αντικειμένου είναι κάτι που αυτή τη στιγμή είναι παρακινδυνευμένο να το προβλέψουμε. Είτε θα απολυθούν κακήν κακώς είτε θα συνεχίσουμε με το ίδιο κράτος της ρεμούλας και της κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος όπου οι ημέτεροι θα στοιβάζονται στον δημόσιο τομέα και θα γίνονται έτσι μια μεγάλη παρέα μαζί με όλους τους υπόλοιπους πασιεντσολόγους.  Το πρώτο πάντως είναι και το πιθανότερο.

Ποιο από τα δύο είναι το καλύτερο; Κανένα. Μπορεί να πει πολλά κάποιος για τι θα ήταν το καλύτερο αλλά αυτό ξεφεύγει από τον σκοπό αυτού του άρθρου. Πάντως σίγουρα όχι άνθρωποι με καλές σπουδές αλλά και άλλα γνωστικά προσόντα να βρίσκονται πίσω από μια θυρίδα και να κοπανάνε με μεγάλη χαρά την στρόγγυλη σφραγίδα «ΕΛΛΗΝΙΚΗ» «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» (αμφότερα πλέον σε εισαγωγικά) απά σε άχρηστα χαρτιά.

Η λίστα Λαγκάρντ - τί θέλει η Λαγκάρντ να πετύχει

Ασφαλώς και δεν ενδιαφέρει την Λαγκάρντ η αποκατάσταση κοινωνικής δικαιοσύνης στην Ελλάδα και επίσης ποσώς νοιάζεται για παράνομο πλουτισμό από φοροδιαφυγή, χρηματισμό, εμπόριο όπλων, ναρκωτικών κτλ.

Επίσης, γνωρίζει πολύ καλά ότι η λίστα θα έχει την τύχη που είχαν και άλλες παρόμοιες λίστες (ή καλύτερα:  λήστες).

Θα γίνει μπαλάκι από πολιτικό γραφείο σε πολιτικό γραφείο, 
 ανέξοδες κοκορομαχίες σε τηλεοπτικά παράθυρα,
σβήσε όνομα απ’ εδώ, γράψτο εκεί, 
άηντε να γίνει το πολύ πολύ και μια εισαγγελική έρευνα και στο τέλος οι Μαύροι Πήτ θα παρουσιάζουν πάντα ένα αψεγάδιαστο άλλοθι και θα επιστρέφουν στα καθήκοντά τους με ολόλευκο ποινικό μητρώο.

Με δεδομένο ότι ήδη διαρρέουν πληροφορίες ότι στη λίστα βρίσκονται πολιτικά πρόσωπα ένα μόνο συμπέρασμα απομένει:  Ότι τη λίστα την έδωσε για να απειλήσει τον πολιτικό κόσμο πως έτσι και τολμήσουν να φέρουν αντίρρηση στα σχέδια του νομισματικού της ταμείου τότε θα δούνε το επόμενο ήδη πρωί τα ονόματά τους στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, αφού η ίδια θα τα έχει δώσει.

Η Λαγκάρντ βέβαια ακόμα δεν κατάλαβε ότι δεν ενοχλεί καθόλου τους πολιτικούς εδώ στην Ελλάδα να φιγουράρουν σε σκαναλοπρωτοσέλιδο.  Η ξεδιαντροπιά περισσεύει.

Μάταια χαλιέται. Τι απειλές και εκφοβισμοί; Δεν έχει καταλάβει ακόμα  ότι οι έλληνες πολιτικοί δεν φέρνουν ποτέ αντίρρηση; Δεν χρειάζεται να τους απειλήσεις με κάτι.  Απλώς τους ψιθυρίζεις στο αυτί κάτι αντιλαϊκό και πριν τελειώσεις την πρόταση έχεις πάρει ένα μεγάλο ΝΑΙ.

Αληθινά ψέματα για την εκκένωση νησιών με λιγότερους απο 150 κατοίκους

Πρώτες ώρες της Κυριακής, 14 Οκτωβρίου 2012, λίγα μόλις 24άωρα πριν να ψηφιστούν τα πλέον απάνθρωπα μέτρα εναντίον πολιτών ενός κράτους στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία.

Ποιά θα ήταν λοιπόν σ’ αυτή τη χρονική στιγμή η πιο τρελή φαντασίωση της όποιας κυβέρνησης λίγο πριν αυτή την ψήφιση; Να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη οπουδήποτε αλλού με την απλόχερη βοήθεια βέβαια των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης.

Και τα κατάφεραν! Τις τελευταίες μέρες μας έχει κάνει όλους έξαλλους η φήμη ότι οι Τροϊκανοί ζήτησαν την εκκένωση νησιών που έχουν λιγότερους από 150 κατοίκους για λόγους ελάφρυνσης του προϋπολογισμού.

Το «αποκάλυψε» την Πέμπτη  11 Οκτωβρίου 2012 ο υπουργός Ναυτιλίας και Αιγαίου(των ψαριών) Κώστας Μουρουσούλης μπροστά σε 70 εκπροσώπους της ελληνικής ναυτιλιακής βιομηχανίας .  Μετά και μέχρι αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα αλαλούμ δηλώσεων και διαψεύσεων από τους Τροϊκανούς από τη μία και την κυβέρνηση από την άλλη.  

Αποτέλεσμα;  Μ’ ένα σμπάρο δυό τρυγόνια:  Η κυβέρνηση παρουσιάζεται ως μια αντιστασιακή δύναμη απέναντι σε μια απάνθρωπη Τρόικα και επιπλέον πέτυχε τον αποπροσανατολισμό από το φλέγον θέμα των ημερών που είναι η ψήφιση των μέτρων.

Η φήμη λοιπόν δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια επινόηση της κυβέρνησης που είτε την εξάπλωσε χωρίς ποτέ η Τρόικα να έχει πει τίποτα είτε το έκανε σε συνεννόηση με την Τρόικα οπότε ακολουθήθηκε ένα σενάριο «πες μου εσύ αυτά για να τους πω εγώ μετά αυτά».

Σίγουρα, οι Τροϊκανοί είναι λυσσασμένοι σα βρικόλακες που λίγο πριν την αυγή κι ακόμα δε γευτήκαν αίμα και σκάνε κι απ’ τη ζήλια τους που αυτοί σ’ ανήλιαγα ζούνε μέρη, αλλά ποτέ δεν θα έθεταν στα σοβαρά με τέτοιο άγαρμπο τρόπο μια απαίτηση την οποία γνωρίζουν πολύ καλά ότι έτσι κι αλλιώς  θα επιτύχουν διότι μετά από αυτά τα μέτρα αυτή η εκκένωση-εκκαθάριση-εξόντωση θα επέλθει από μόνη της.

Εδώ, θα βομβαρδιστούν ολόκληρες περιοχές με μεγάλη συγκέντρωση πληθυσμού, σε κάτι νησάκια με μια χούφτα κατοίκους  θα κολλήσουμε;  Και μάλιστα θα είναι εξαιρετικά απλό: «Τι έχει το νησί είπες; Έχει ένα καράβι την ημέρα; Ε, απ’ εδώ και πέρα θα έχει 2 την εβδομάδα. Τί, τι, τί;;;;  Έχει είπες και σχολείο; Ωραία! Από του χρόνου παύει το σχολείο. Α! και λόγω τεχνικού προβλήματος παιδιά στον υπόγειο αγωγό ρεύματος θα συμβαίνει για κάπου 3 με 4 ώρες την ημέρα διακοπή ρεύματος καιιιι ξαφνικά προέκυψε και κάποιο πρόβλημα με το πόσιμο νερό». Ερώτηση: Ποιος θα μείνει μετά εκεί;

Άρα, μη, όχι, δεν χρειάζεται να ξεφυσήσετε ανακούφιση λέγοντας «ουφ! Τελικά ρε παιδί ένα επικοινωνιακό τρικ ήταν; Πάλι καλά». Η είδηση ισχύει. Ισχύει όμως ως δευτερογενές αποτέλεσμα όλων αυτών που έρχονται και αυτό είναι το ίδιο ανησυχητικό.