Είναι η μεγαλύτερη αιχμαλωσία ανθρώπων στην Ιστορία και όχι μεταναστευτική πολιτική

 Πολύς λόγος τελευταία μεταξύ μας για το αν ως έλληνες είμαστε ρατσιστές ή αντιφασίστες,  ανθρωπιστές ή σκληροί και άκαρδοι, για το αν αγαπάμε ή όχι τους μετανάστες που εισρέουν στη χώρα, για το αν τελικά λέγονται πρόσφυγες, μετανάστες ή λαθρομετανάστες και η αντιπαράθεση τελειωμό δεν έχει.

 Καλό θα είναι να γνωρίζουμε πρώτα την αλληλουχία των καταστάσεων που οδηγούν τελικά σε μαζικά κύματα ανθρώπων που εγκαταλείπουν τη χώρα τους.

ΒΗΜΑ 1) Οι αναπτυγμένες χώρες της «πολιτισμένης δύσης» αποφασίζουν κάποια στιγμή ότι θα ήταν προς το συμφέρον τους αν έριχναν κάποιο καθεστώς και εγκαθίδρυαν στη θέση του ένα νέο καθεστώς επί του οποίου θα είχαν τον πλήρη έλεγχο.


ΒΗΜΑ 2) Καθώς λοιπόν οι πολιτισμένοι αυτοί άνθρωποι ελέγχουν όλα τα ΜΜΕ βομβαρδίζουν την δικιά τους αλλά και την διεθνή κοινή γνώμη με μεγατόνους προπαγάνδας  και στήνουν ενίοτε προβοκάτσιες ώστε να πείσουν ότι υφίστανται σοβαροί λόγοι για επέμβαση ημών των αρχαγγέλων του πλανήτη προκειμένου «…ο δυνάστης του ίδιου του τού λαού να απομακρυνθεί από την εξουσία και να εγγυηθούμε εμείς την ομαλή μετάβαση στην δημοκρατία».

ΒΗΜΑ 3) Ακολουθεί λοιπόν είτε άμεση στρατιωτική επέμβαση, είτε στρατιωτική συμπαράταξη στο πλευρό της υποτιθέμενης αντιπολίτευσης που «…μάχεται υπέρ του λαού…» είτε, όπως καθιερώθηκε να είναι στη μόδα,  υποστήριξής της δια της υπόγειας οδού και κάνουμε κατόπιν τα στραβά μάτια στα εγκλήματα που στο μεταξύ συμβαίνουν.

ΒΗΜΑ 4) Το αποτέλεσμα είναι ο πληθυσμός τής προς άλωσιν χώρας να την εγκαταλείπει κατά κύματα χιλιάδων ανθρώπων ανά ημέρα.

 Αφού λοιπόν η επέμβαση στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας γίνεται προκειμένου να ευημερήσουν αυτοί ακριβώς που την εγκαταλείπουν, τότε δεν θα έπρεπε οι χώρες που πραγματοποίησαν ή που υποστήριξαν την επέμβαση να ανοίξουν μία μεγάλη αγκαλιά για αυτούς τους ανθρώπους για τους οποίους υποτίθεται ότι μόλις πριν λίγο κόπτονταν;

 Συμβαίνει όμως ακριβώς το αντίθετο. Οι χώρες που προκάλεσαν όλα αυτά κλείνουν κατάμουτρα την πόρτα στις στρατιές των εξαθλιωμένων που οι ίδιες δημιούργησαν.

 Αυτή η περιγραφή ισχύει στο ακέραιο για το δικό μας, τον ευρωπαϊκό «πολιτισμό», όπου αφού πρώτα οι χώρες της Ευρώπης πρωτοστατούν στη διάλυση ολόκληρων κρατών κατόπιν δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για το ενδεχόμενο κάποιος μετανάστης από εκείνες τις χώρες να τους χτυπήσει την πόρτα.

 Ευτυχώς όμως που για αυτές τις ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει η Ελλάδα. Άλλοι λοιπόν θα ισοπεδώνουν λαούς για τα δικά τους συμφέρονται και εμείς θα φροντίζουμε κατόπιν να μην τους ενοχλήσει κανένας.

 Η Ελλάδα βρίσκεται σε σημείο που αποτελεί πρώτη πύλη εισόδου μεταναστών από διαλυμένες χώρες περί της Κεντρικής Ασίας (Αφγανιστάν, Πακιστάν) και της Μέσης Ανατολής,  παίζει τον ρόλο της απόχης προς αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία δηλώνουν οι ίδιοι ότι δεν έχουν σκοπό να μείνουν εδώ αλλά να συνεχίσουν για τις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης. (Εδώ, μία από τις αμέτρητες δημοσιεύσεις δηλώσεών τους: «ΤΟ ΒΗΜΑ», Σύριοι πρόσφυγες ζητούν ταξιδιωτικά έγγραφα για να συνεχίσουν το ταξίδι σε ευρωπαϊκές χώρες http://www.tovima.gr/society/article/?aid=656843 )

 Αν λοιπόν αυτό που τους κάνουμε δεν είναι αιχμαλωσία αυτών των ανθρώπων, τότε τι άλλο είναι;

 Πώς αλλιώς μπορεί να λέγεται; Βέβαια,  παρούσα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πάντα έχει βαφτίσια για όλα. Εδώ, βάφτισε ένα ολόκληρο «ΟΧΙ» ως «ΝΑΙ».

 Πρόκειται λοιπόν για αιχμαλωσία του χειρίστου είδους. Εγκλωβισμός στην απόλυτη απελπισία. Η κυβέρνηση, προφασιζόμενη τον ανθρωπισμό και τον σεβασμό των δικαιωμάτων τους, τούς στοιβάζει με απάνθρωπο τρόπο όπου βρει και καταπατά όλα τους τα δικαιώματα όπως αυτό της ελευθερίας στη μετακίνηση που αυτονόητα έχουν.

 Όλα αυτά, προκειμένου να «τιμήσουμε την υπογραφή μας» στην συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ ( Κανονοσμός 343/2003 του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, 18 Φεβρουαρίου 2003, http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=OJ:L:2003:050:0001:0010:EL:PDF )που μας καθιστά ένα απέραντο κρατητήριο ψυχών ακριβώς προκειμένου να ανακόπτουμε την πορεία των μεταναστών προς την υπόλοιπη Ευρώπη μιας και η συμφωνία αυτή υποχρεώνει την πρώτη χώρα-μέλος της ΕΕ στην οποία εισήλθε κάποιος μετανάστης λαθραία, να μην του επιτρέψει να συνεχίσει την πορεία του προς την υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση.

 Για ποιόν χτυπάει λοιπόν η καμπάνα του Δουβλίνο ΙΙ; Ασφαλώς όχι για την Ολλανδία όπου η μόνη ευκαιρία που έχει μετανάστης να κάνει εκεί την πρώτη είσοδο είναι δια πτώσης με αλεξίπτωτο. Η συμφωνία είναι κομμένη και ραμμένη για τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου από τις οποίες η Ιταλία και η Γαλλία ίσως καλύτερα να μην διαμαρτύρονται μιας και δεν χάνουν ευκαιρία να συνδράμουν στρατιωτικά έως και να μπροσθοπορεύονται σε ιμπεριαλιστικά σχέδια καταστροφής ολόκληρων κρατών που δεν τους «κάνουν».

 Πάντως εμείς εδώ δεν πρέπει να έχουμε παράπονο, διότι την αιχμαλωσία την κάνουμε με το αζημίωτο. Η ΕΕ δωροδοκεί το ελληνικό κράτος δίνοντας ημερήσια επιδότηση για κάθε καταγεγραμμένο μετανάστη που μπαίνει στη χώρα η οποία επιδότηση όμως, κατά τα συνηθισμένα, στο μόνο μέρος που δεν πρόκειται ποτέ να πάει είναι στους ίδιους τους μετανάστες και στον κρατικό προϋπολογισμό.

 Ασφαλώς λοιπόν και να παρέχουμε στους μετανάστες ό,τι χρειαστούν προκειμένου να έχουν μία αξιοπρεπή διαμονή εδώ, χωρίς όμως να τους στερούμε το δικαίωμα να μεταβούν κάπου αλλού αν το επιθυμούν φυσικά. Αν τώρα κάποιος τους πιστεύει ότι είναι η Ελλάδα ο τόπος που θέλει να εργαστεί και να εξασφαλίσει τα προς το ζειν, τότε ασφαλώς και θα πρέπει να του η ευκαιρία να δοκιμάσει. Ούτε αυτό μπορούμε να του το στερήσουμε.

 Οι μετανάστες όμως δεν είναι η ευκαιρία μας για να μαζέψουμε θησαυρούς στους ουρανούς επιδιδόμενοι σε έναν αγώνα εγωιστικής φιλανθρωπίας. Πρόκειται για ανθρώπους που φαίνεται ότι ξέρουν τι θέλουν καθώς και πού ακριβώς θέλουν να πάνε και έτσι πρέπει να συνδυάσουμε τις αρχές της φιλοξενίας μας με τον σεβασμό της επιθυμίας τους και όχι, αφελώς,  να επικροτούμε την αιχμαλωσία τους σε έναν τόπο που δεν έχει απολύτως τίποτα να προσφέρει ούτε καν σε εμάς που μένουμε έτσι κι αλλιώς εδώ.

 Με το να ουρλιάζουμε εμείς οι ίδιοι να εγκατασταθούν μόνιμα εδώ, το πιθανότερο είναι να μην τους κάνουμε καλό. Ακριβώς αυτές τις φωνές αφουγκράζεται και η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση και συνεχίζει την προσωποκράτησή τους στην λωρίδα που τους έχει δώσει. Αποτελεί αυτό σεβασμό των δικαιωμάτων τους;

 Το ελληνικό κράτος θα πρέπει να παραιτηθεί μονομερώς από την υποχρέωση που έχει να τηρεί κατά γράμμα την Δουβλίνο-ΙΙ ακόμα και αν αυτό σημαίνει αποβολή από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Άλλωστε …μας θέλουν για κάτι άλλο πέρα από θελήματα; Οι μετανάστες έχουν κάθε δικαίωμα να εγκατασταθούν εκεί που αυτοί θέλουν και οι ευρωπαίοι δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα να τους το στερήσουν αυτό μιας και ακριβώς αυτοί είναι που τους έβγαλαν κακήν κακώς από τις χώρες τους διασχίζοντας με τα παιδιά τους στην αγκαλιά φουρτουνιασμένες θάλασσες επειδή έτσι το ήθελε η απληστία κάποιων.

 Τι καταφέραμε λοιπόν από την τήρηση των ευρωπαϊκών μας υποχρεώσεων ως προς την λεγόμενη μεταναστευτική πολιτική της Ευρώπης;

1) Να έχουν συγκεντρωθεί-παρακρατηθεί εδώ εκατομμύρια μετανάστες που δεν έχουν ούτε πού να μείνουν ούτε πού να δουλέψουν σε μία χώρα που η δικιά της ανεργία έχει ξεπεράσει το 27% και οι δικοί της άστεγοι βρίσκονται πια σε κάθε πάρκο και σε κάθε γωνιά του κέντρου της Αθήνας και όσο πάει, όχι μόνο της Αθήνας.

2) Οι μισοί έλληνες να θεωρούν ρατσιστές τους άλλους μισούς, έχοντας πέσει στην παγίδα της εκάστοτε κυβέρνησης η οποία αναλύθηκε πιο πάνω για ποιο λόγο δεσμεύει αυτούς τους ανθρώπους εδώ.

3) Έχει δοθεί πάτημα σε πολιτικά μορφώματα να επιδίδονται σε ανέξοδο κομματικό μάρκετιγκ με βάση την ομολογουμένως όλο και πιο επιβαρυντικά διαμορφωμένη αναλογία "ντόπιοι προς μετανάστες" αποπροσανατολίζοντας τον κόσμο από το πραγματικό πρόβλημα που ασφαλώς και δεν το προκάλεσαν οι ίδιοι οι μετανάστες αλλά, στην δικιά μας περίπτωση, η ευρωπαϊκή και νατοϊκή συμμορία καθώς και το ντόπιο πολιτικό-πωλητικό προσωπικό.

 Καιρός λοιπόν να σταματήσουμε να υποστηρίζουμε και να προστατεύουμε τα ιμπεριαλιστικά σχέδια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να απαιτήσουμε από την κυβέρνηση να αναγνωρίσει όλες τις ελευθερίες στην μετακίνηση που έχουν οι μετανάστες τους οποίους έχει αλυσοδέσει εδώ και επιτέλους να απαιτήσουμε να σκύψει η κυβέρνηση στο πραγματικό πρόβλημα το οποίο δεν είναι άλλο από τους δικούς μας τους μετανάστες, την νέα μας γενιά, που μετά τα 18 της βγάζει ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή και φεύγει για τα άγνωστα του εξωτερικού και ενώ όλοι γνωρίζουμε την ώρα που κουνάμε τον μαντήλι ότι δεν θα επιστρέψουν ποτέ πίσω.

διαβάστε σχετικά το άρθρο μου
«Από Αφγανιστάν για Ελλάδα μέσω Δουβλίνου»
http://porofaraggo.blogspot.gr/2014/02/blog-post.html