Ἡ ἐπανάσταση τοῦ πληκτρολογίου, τοῦ καναπὲ καὶ τοῦ φραπέ

 Ἡ συνήθης διαπίστωση ποὺ κάνουμε εἶναι ὅτι παρὰ τὰ ἐξοντωτικά μέτρα τῆς κυβέρνησης δὲν ξεσηκωνόμαστε καὶ δὲν βγαίνουμε στοὺς δρόμους.  Ἡ συνέχεια τῆς φράσης εἶναι ὅτι γίναμε πρωταθλητὲς τοῦ καναπεδισμοῦ, τοῦ πληκτρολογίου καὶ τῆς φραπεδιάς. Παρακάτω θὰ δοῦμε ὅτι εἶναι ἀκριβῶς  αὐτὰ τὰ τρία ποὺ χρειαζόμαστε ὥστε νὰ ἀλλάξει ἡ σημερινή, μέχρι λιμοκτονίας παθητικὴ μας στάση ἀπέναντι στὴν ἀνελέητη ἐπίθεση ποὺ δεχόμαστε.

Νὰ βγοῦμε λοιπὸν στοὺς δρόμους. Πολὺ ὡραία. Ἂς πλημυρίσουμε τοὺς δρόμους. Καὶ μετά; Πῶς ἀκριβώς νὰ τὸ κάνουμε;  Μὲ τακτικὴ ἀνούσιας αὐτοθυσίας κατὰ τὸ «Ἀέραααα…..» καὶ ὅποιος σωθεῖ, σώθηκε;

 Μήπως τελικὰ αὐτὸ ἦταν ποὺ συνέβη ὅταν ὁ κόσμος ἀνταποκρίθηκε κατὰ δεκάδες χιλιάδες στὰ καλέσματα στὴν πλατεία Συντάγματος τὸ 2011 καὶ τὸ 2012; Πολλοὶ ἰσχυρίζονται ὅτι τὸ «κίνημα τῆς πλατείας» κατάφερε νὰ ρίξει τόσο τὴν κυβέρνηση Παπανδρέου ὅσο καὶ τὴν κυβέρνηση Παπαδήμου ἀλλὰ δὲν θὰ μάθουμε ποτὲ ἂν τελικὰ ἡ πρόωρη λήξη τῆς θητείας τῶν συγκεκριμένων κυβερνήσεων ὀφειλόταν στὸ ἄτυπο ἐκεῖνο κίνημα ἢ ἂν συνέπεσε αὐτὲς νὰ ἐκτέλεσαν τὸ συμβόλαιο τὸ ὁποῖο ἔπρεπε νὰ ἐκτελέσουν ὁπότε δὲν ὑπῆρχε λόγος περαιτέρω παραμονῆς τους στὴν ἐξουσία.

 Εἶτε ἔτσι, εἶτε ἀλλιῶς, τὸ «μετά» δὲν ἦταν τίποτα ἄλλο παρὰ μία μετάλλαξη τοῦ «πρίν» σὲ κάτι χειρότερο.

 Ἔτσι, ἡ ἀπογοήτευση ποὺ δημιουργήθηκε λόγω τοῦ ἀκόμα πιὸ ἀντιλαϊκοῦ καθεστῶτος ποὺ ἀκολούθησε, μᾶς ὁδήγησε στὸ συμπέρασμα ὅτι «…δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε τίποτα ὁπότε ἂς ἐπιστρέψουμε στὸ σπίτι μας περιμένοντας νὰ συμβεῖ κάτι σὰν τὴν Δευτέρα Πολιτικὴ Παρουσία ὅπου θὰ κατέβει ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς κάποιος ποὺ θὰ μᾶς σώσει».

 Τὸ «κίνημα τῆς πλατείας» ἦταν ἕνα πλῆθος ἀνθρώπων ποὺ βρέθηκαν κάποια στιγμὴ στὸν ἴδιο χῶρο καθῶς τοὺς ἕνωσε τὸ κοινὸ σύνθημα «κλέφτες, κλέφτες…» ἀλλὰ καὶ κάποια ἄλλα  παρόμοια. Ὅμως πέρα ἀπ΄ αὐτὰ τί ἄλλο τοὺς ἕνωνε; Μήπως ἡ βιασύνη νὰ πᾶνε τὸ ἐπόμενο πρωὶ στὴν ἐφορία καὶ νὰ πληρώσουν τὰ ποσὰ ποὺ τοὺς ζητήθηκαν ἀπὸ τὸ πουθενὰ λίγες μόλις μέρες πρίν; Ποιός εἶδε τὸ κίνημα τῆς πλατείας καὶ φοβήθηκε;

  Οἱ τοῦ πολιτικοῦ συστήματος ὄχι μόνο δὲν ἐνοχλοῦνται ὅταν τοὺς ἀποδίδονται γηπεδικοὶ χαρακτηρισμοὶ ἀλλά, ἀπεναντίας, χαίρονται βλέποντας ὅτι πέρα ἀπὸ αὐτούς τοὺς χαρακτηρισμοὺς δὲν ὑπάρχει ἀποστομωτικός ἀντίλογος ἀπέναντι στὴν δικιὰ τους ἔτσι κι ἀλλιῶς κενὴ ἐπιχειρηματολογία παρὰ μόνο συμπεριφορὲς ἐκτόνωσης μὲ τὶς ὁποῖες μάλιστα ὁ κόσμος ξεθυμαίνει καὶ δηλώνει κατόπιν ψυχολογικὰ πανέτοιμος νὰ δεχτεῖ τὴν ἐπόμενη καταιγιστικὴ ἐπίθεση.

 Ἔτσι λοιπὸν τὸ πολιτικὸ προσωπικὸ συνεχίζει ἀνεμπόδιστα τὴν ἀπέραντη ψευδολογία μὲ τὴν ἀγαστὴ πάντα συνεργασία τοῦ μεγαλύτερου μέρους τοῦ δημοσιογραφικοῦ κόσμου ποὺ δίνει πάσες στοὺς συνεντευξιαζομένους του ὥστε οἱ τελευταῖοι νὰ ποῦνε αὐτὰ ποὺ ἔτσι κι ἀλλιῶς ἤθελαν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ νὰ ποῦν χωρὶς ὅμως μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο νὰ φανεῖ ὅτι βγήκανε στὸ γυαλὶ γιὰ νὰ κάνουν διάγγελμα γιὰ τὸ περίφημο πρωτογενὲς τους πλεόνασμα,  γιὰ τὴν ἀνάπτυξη ποὺ ἀπὸ αὔριο θὰ εἶναι ἐδῶ, γιὰ τὴν ἀνεργία ποὺ μειώνεται,  γιὰ τὴν παραμονὴ μας στὸ εὐρῶ ποὺ χωρὶς αὐτὸ θὰ ἐξαϋλωθοῦμε καὶ θὰ περάσουμε στὸν κόσμο τῶν πνευμάτων,  γιὰ τοὺς φόρους ποὺ ἂν θέλουμε νὰ λεγόμαστε γνήσιοι πατριώτες θὰ πρέπει νὰ κάνουμε τὰ πάντα γιὰ νὰ τοὺς πληρώνουμε καὶ πολλὰ ἄλλα τέτοια.

 Ὑπάρχει ὅμως κόσμος ποὺ παρόλο ποὺ εἶναι ἀπογοητευμένος καὶ δυσαρεστημένος τὰ πιστεύει αὐτά; Ναί, δυστυχῶς ὑπάρχει ἀκόμα πολὺς κόσμος ποὺ εἶναι θύμα αὐτῆς τῆς λυσσαλέας προπαγάνδας. Τὸ πιὸ δυσάρεστο ὅμως εἶναι ὅτι ἀκόμα καὶ κόσμος ποὺ δὲν τὰ πιστεύει ἔχει ἀδυναμία νὰ τεκμηριώσει αὐτὴ του τὴν δυσπιστία μὲ τρόπο ποὺ νὰ πείσει καὶ τὸν διπλανὸ του ἀλλὰ καὶ τὸν ἑαυτὸ του καὶ ἔτσι δὲν μπορεῖ νὰ δημιουργηθεῖ ἕνα φαινόμενο ντόμινο ὥστε ἡ πλύση ἐγκεφάλου νὰ μὴν εἶχε ἐπίδραση σὲ κανέναν. 

 Αὐτὸ ποὺ φοβᾶται τὸ πολιτικὸ σύστημα εἶναι ἡ τεκμηριωμένη ἄποψη ποὺ ἀποσυνθέτει τὴν δικιὰ του τὴν περίτεχνα διαστρεβλωμένη. Φοβᾶται ἀκόμα καὶ τὴν προσπάθεια διαμόρφωσης μίας ἄποψης ποὺ -  πάντοτε τεκμηριωμένα - θὰ ἀποκαλύπτει τοὺς πραγματικοὺς του σκοπούς. Φοβᾶται τὴν ἄποψη ποὺ θὰ καταφέρει νὰ ἀνασύρει κόσμο ἀπὸ τὴ λίμνη τῶν ἀνυποψίαστων, πιστῶν του ψηφοφόρων ἀλλὰ καὶ τὴν ἄποψη ποὺ ἔστω θὰ προβληματίσει κάποιους γιὰ ὅ,τι ὥς ἐκείνη τὴ στιγμὴ θεωρούσαν ὡς ἀδιαμφισβήτητη, βιβλικὴ ἀλήθεια.

 Δυστυχῶς ὅμως αὐτὸ ποὺ συμβαίνει εἶναι ὅλες οἱ μεταξὺ μας συζητήσεις νὰ γίνονται στὸ πλαίσιο ἀποδοχής τοῦ ὁτιδήποτε μᾶς ἔχει ἐπιβληθεῖ καὶ αὐτὸ ποὺ συζητᾶμε εἶναι τὸ πῶς θὰ καταφέρουμε ὁ καθένας μας ἀτομικὰ νὰ ἀνταπεξέλθουμε σὲ αὐτὰ ποὺ μᾶς ζητάει ἡ κυβέρνηση.

 Ἂς συμβεῖ λοιπὸν μία πραγματικὴ ἐπανάσταση τοῦ καναπέ, τοῦ πληκτρολογίου καὶ τοῦ φραπὲ ὥστε ἐπιτέλους νὰ μιλήσουμε μεταξὺ μας γιὰ αὐτὰ ποὺ θὰ μᾶς κάνουν νὰ καταλάβουμε ὅτι ὅλα ὅσα μᾶς ἐπιβάλλονται εἶναι ἀντικείμενα πρὸς ἀπόρριψη καὶ ὄχι πρὸς ἐξυπηρέτηση.  Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ἔχουμε βασικὲς γνώσεις περὶ τοῦ τί εἶναι ἡ Δανειακὴ Σύμβαση τοῦ 2010, τί ἐπίμαχους ὅρους ἔχει, τί ἦταν τὸ PSI, πῶς στὸ περίπου ἐξελίσσεται τὸ χρέος καὶ ἄλλα πολλὰ τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ κυβέρνηση βασίζει τὴν γενοκτονικὴ της πολιτικὴ ἀκριβώς σὲ αὐτὲς τὶς ἔννοιες.

 Ὅπως ἀκόμα, γιὰ παράδειγμα, ἴσως ἔτσι, «τσιγκλώντας» ὁ ἕνας τὸν ἄλλον,  νὰ γνωρίζαμε κάποια στιγμὴ τὰ βασικὰ συνταγματικὰ μας δικαιώματα ἐνῷ τώρα πλέουμε σὲ ἕναν ἐθελούσιο ἀγνωστικισμὸ μὲ τὴν δικαιολογία ὅτι «ἐμεῖς δὲν χρειάζεται νὰ τὰ ξέρουμε αὐτὰ διότι οὔτε νομικοί εἴμαστε , οὔτε συνταγματολόγοι». Κι ὅμως, ἰσχύει τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο: Τὸ ἴδιο τὸ Σύνταγμα καθιστὰ τὸν καθένα μας γνώστη του ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἀναθέτει τὴν ὑπεράσπισή του σὲ ἐμᾶς χωρὶς νὰ χρειαστεῖ νὰ ἀποφασίσει καμία ἐπιτροπὴ σοφῶν γιὰ τὸ ἂν αὐτὸ παραβιάστηκε ἢ ὄχι. Καὶ μάλιστα τὸ νὰ γνωρίζουμε τὰ συνταγματικὰ μας δικαιώματα ἀρκεῖ ἀπὸ μόνο του ὥστε νὰ δημιουργηθεῖ συλλογική, μαζική ὑπεράσπιση τῶν δικαιωμάτων μας ποὺ τώρα καταπατώνται ἀπὸ ἀντισυνταγματικοὺς νόμους κομμένους καὶ ραμμένους στὴν ἐξυπηρέτηση τοῦ χρέους γιὰ τοὺς ὁποίους νόμους ὅμως θεωροῦμε αὐτονόητο ὅτι θὰ πρέπει αὐτοὶ νὰ τυγχάνουν τοῦ σεβασμοῦ μας ἀκριβώς διότι ....εἶναι νόμοι.

  Γιὰ φαντάσου οἱ ἕλληνες ἐπὶ (πρώτης) γερμανικῆς κατοχῆς νὰ σκέφτονταν τὸ ἴδιο καὶ γιὰ ἐκείνους τοὺς νόμους. Διότι καὶ τότε ὑπήρχαν νόμοι δημιουργημένοι ἀπὸ τὸ κατοχικὸ καθεστῶς ὥστε οἱ ἐνέργειές του νὰ εἶναι ...νόμιμες.

Μιλᾶτε ἀλλήλους