Τὸ κίνητρο λοιπὸν ποὺ μᾶς προσφέρεται προκειμένου ὡς πολίτες νὰ συνεχίσουμε νὰ ἀποδεχόμαστε ἀδιαμαρτύρητα τὴν ἐφαρμογὴ τῆς πολιτικῆς Σαμαρᾶ δὲν εἶναι πιὰ ἡ προσδοκία γιὰ κάτι καλύτερο ἀλλὰ ὁ φόβος γιὰ κάτι χειρότερο.
Ἀκοῦμε συνεχῶς ὅτι ἂν φύγουμε ἀπὸ τὴν Εὐρώπη θὰ ἀπομονωθοῦμε. Στὴν πραγματικότητα ἤδη εἴμαστε περισσότερο ἀπομονωμένοι ἀπὸ ποτέ, ἔχοντας τεθεῖ σὲ καθεστῶς καραντίνας ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς - ὑποτίθεται – φίλους καὶ ἑταίρους μας.
Τουλάχιστον αὐτὸ ἰσχυρίζονται οἱ ἴδιοι ὅταν μᾶς λὲνε πὼς προκειμένου νὰ μὴν ἐξαπλωθεῖ ἡ ἑλληνικὴ κρίση καὶ σὲ ἄλλες χῶρες τῆς Εὐρώπης, ἀποφάσισαν(!) νὰ ἐφαρμόσουν ἐδῶ ὅλες αὐτὲς τὶς only-for-Greece πειραματικὲς συνταγὲς ποὺ βιώνουμε στὸ πετσὶ μας τὰ τελευταῖα χρόνια.
Παλαιότερα κινδύνευε νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς συνωμοσιολόγος ὅποιος ὑποστήριζε ὅτι ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση κάνει ἐδῶ καὶ δεκαετίες τὰ πάντα ὥστε νὰ σταματήσει ἡ παραγωγὴ προϊόντων στὴν Ἑλλὰδα. Τώρα πιὰ οἱ ἴδιοι οἱ Εὐρωπαίοι δὲν ἔχουν ἀπολύτως κανέναν ἐνδοιασμὸ νὰ μᾶς ἀνακοινώνουν μὲ ὑπερηφάνεια διὰ τῶν ἐκπροσώπων τους στὴν ἱερὴ Τρόικα ὅτι θὰ πρέπει νὰ ἀδρανοποιήσουμε τὴν ὅποια βιομηχανία μᾶς ἔχει ἀπομείνει (τὴν ἀγροτικὴ παραγωγὴ τὴν ἔχουν ἢδη ἰσοπεδώσει) …ὥστε νὰ συνεχιστεῖ τὸ πρόγραμμα «διάσωσης».
Δὲν ὑπάρχει λοιπὸν καμία πρόθεση διάσωσης. Τὸ ἀντίθετο μάλιστα. Ὁ σκοπὸς ἦταν νὰ στηριζόμαστε ἀποκλειστικὰ σὲ διακρατικὰ πλέον δάνεια ποὺ γιὰ αὐτοὺς δὲν εἶναι κάτι παραπάνω ἀπὸ ἀναγραφὴ ἑνὸς ποσοῦ σὲ μιὰ κόλλα χαρτὶ Α4 ποὺ κατόπιν ὅμως ἀπαιτεῖται νὰ ἀποπληρωθεῖ μὲ πραγματικὸ ἱδρώτα.Τὸ βαρὺ τίμημα τῆς θεάρεστης αὐτῆς «ἐπιχείρησης διάσωσης» ἐντὸς πάντα τῆς ἀγαπημένης εὐρωοικογένειας εἶναι ἡ ἀπώλεια σὲ δημόσια περιουσία καὶ ἐθνικὴ κυριαρχία. Αὐτὸ τουλάχιστον ἀπαίτησαν καὶ πάλι οἱ ἴδιοι οἱ φίλοι καὶ ἑταίροι μας ὅταν, προκειμένου νὰ μᾶς δώσουν (νὰ δώσουν δηλαδή στὸν ἑαυτὸ τους) τὰ 80.000.000.000€ μέσῳ τῆς πρώτης δανειακῆς σύμβασης (Γιωργάκις/Παπακωνσταντίνου) ἔθεσαν ὡς ὅρο τὴν παραίτηση ἀπὸ μέρους μας τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας (ἄρθρο 14).
Καὶ φυσικὰ στὸ «δημόσια περιουσία» συγκαταλέγεται καί ἡ ἰδιωτικὴ περιουσία ποὺ μὲ τὶς πολιτικές ἀχαλίνωτης κατάσχεσης ποὺ συνεχῶς θεσμοθετεῖ ἡ κυβέρνηση, αὐτὴ θὰ περνάει σταδιακὰ στὸ κράτος προκειμένου κατόπιν νὰ χαριστεῖ καὶ αὐτὴ μαζί.
Μᾶς ἀπειλοῦν διαρκῶς ὅτι ἔξω ἀπὸ τὸ εὐρῶ θὰ καταστραφοῦμε. Τὴν ἴδια ἀκριβῶς στιγμή, μᾶς λένε ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ πρωτοφανή, ἀπάνθρωπα καὶ καταστροφικὰ μέτρα ποὺ παίρνουν κάθε τόσο τὰ παίρνουν ὥστε νὰ παραμείνουμε στὸ εὐρῶ. Ξεχνάνε βέβαια μονίμως νὰ ἀναφέρουν ποιὸ εἶναι τὸ καλὸ ποὺ μᾶς συμβαίνει ἀπὸ τὴν ἐπιμονὴ μας σὲ ἕνα ξένο νόμισμα (ξένο ἐξ ὁρισμοῦ, μιὰς καὶ δὲν ἔχουμε δυνατότητα ἔκδοσής του) κομμένο καὶ ραμμένο στὰ μέτρα τῶν τραπεζιτῶν καὶ ὄχι τῶν λαῶν. Ἄρα σύμφωνα μὲ τὴν δικιὰ τους «ἐπιχειρηματολογία» τὸ εὐρῶ ἀπὸ μόνο του εἶναι ὁ αὐτοσκοπὸς καὶ ὄχι τὸ νομισματικὸ μέσο προκειμὲνου νὰ ἐπιτευχθεῖ εὐημερία.
Προσοχὴ λοιπὸν σὲ ὅσους ἔχουν κολλήματα μὲ τὴν παραμονὴ τῆς Ἑλλάδας στὴν Εὐρωζώνη καὶ μᾶς τὸ ξεκαθαρίζουν ἀπὸ τώρα ὅτι ἡ παρανομὴ μας σὲ αὐτὴν εἶναι ἀδιαπραγμάτευτη.
Ὁ ἄλλος μύθος λέει ὅτι «ἡ Εὐρώπη ἐγγυᾶται τὰ σύνορά μας». Στὴν πραγματικότητα ὄχι μόνο δὲν ἐγγυᾶται τὰ σύνορά μας, ἀλλὰ κὰνει τὰ πάντα ὥστε μὴν τυχὸν καὶ ἁρθεῖ τὸ κλίμα ἀνασφάλειας ποὺ ὑπάρχει στὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς γείτονές μας καὶ ὑπάρξει ἔτσι κάποια μείωση στὶς παραγγελίες ἀμυντικῶν συστημάτων.
Ποῦ ἦταν ἄλλωστε ἡ Εὐρώπη στὸ ἐπεισόδιο μὲ τὰ Ἴμια; Ψέλλισε τότε κάποια λέξη ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδας καὶ δὲν τὴν ἀκούσαμε; Γιατί δὲν ἀπαιτεῖ νὰ ἁρθεῖ τὸ casus beli τῆς Τουρκίας πρὸς τὴν Ἑλλάδα; Γιατί δὲν εἶπε κουβἐντα γιὰ τὸ ὅτι κράτος-μέλος της, ἡ Κύπρος, τελεῖ ὑπὸ κατάληψη ξένων στρατιωτικῶν δυνάμεων καὶ νὰ ἀπαιτήσει τὴν ἄμεση ἀποχώρησή τους; Ἀντί γιὰ αὐτό, πιέζει συνεχῶς τὴν Κύπρο ὥστε αὐτὴ νὰ προχωρήσει σὲ λύση τοὺ θέματος προτρέποντάς την νὰ ἀποδεχτεῖ ὅ,τι προδοτικό σχέδιο προτείνεται κατὰ καιροὺς ἀρκεῖ νὰ τελειώνουμε μὲ τὸ θέμα. Αὐτό, ἔτσι γιὰ ὅσους εἶχαν πιστέψει στὰ παραμύθια ὅτι μὲ τὴν ἔνταξη τῆς Κύπρου στὴν ΕΕ τὸ κυπριακὸ θὰ λυθεῖ αὐτομάτως θεωρούμενο ὡς ζήτημα στρατιωτικῆς κατοχῆς εὐρωπαϊκῶν ἐδαφῶν.
Τί ἄλλο νὰ ἀναφέρει κανείς; Νὰ ποῦμε μήπως γιὰ τὴν «…Εὐρώπη τῆς Δημοκρατίας»; Ὅταν αὐτοὶ ποὺ τὴν κυβερνᾶνε δὲν ἔχουν ἐκλεγεῖ ποτὲ καὶ ἀπὸ κανέναν; βλέπε Μπαρόζο, Όλι Ρεν καὶ τὴν ὑπόλοιπη ὑαινοπαρέα. Μπροστὰ τους ὅμως στέκονται «σούζα» οἱ ἐκλεγμένοι (τρομάρα τους) πρωθυπουργοὶ τῶν κρατῶν-μελῶν ποὺ ἀμέσως βέβαια μετὰ τὴν ἐκλογὴ τους, πέταξαν στὰ σκουπίδια τὶς ὅποιες προγραμματικὲς δηλώσεις σύμφωνα μὲ τὶς ὁποῖες ἄρπαξαν τὴν ψῆφο τοῦ κόσμου.
Αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλά
Θεοδόσης Εκίζογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου