Το ψέμα στο οποίο ζούμε

Ο λόγος στον σκηνοθέτη Spencer Cathcart που μέσα από το ολιγόλεπτο φίλμ του, μιλάει για το γεγονός ότι βιώνουμε μία αιώνια σκλαβιά ενώ ταυτόχρονα μας έχουν δημιουργήσει την εντύπωση ότι απολαμβάνουμε πλήρους ελευθερίας. Ακολουθεί η αφήγησή του μεταφρασμένη στα ελληνικά και στο τέλος του κειμένου το ίδιο το βίντεο.

(ΑΡΧΗ)

Αυτή τη στιγμή θα μπορούσες να είσαι οπουδήποτε, να κάνεις οτιδήποτε. Αντί για αυτό, κάθεσαι μόνος μπροστά σε μια οθόνη. Τι είναι αυτό λοιπόν που μας εμποδίζει να κάνουμε ό, τι θέλουμε και να είμαστε αυτό που θέλουμε;

Κάθε μέρα ξυπνάμε στο ίδιο δωμάτιο και κάνουμε τα ίδια πράματα, ώστε να βιώσουμε την σημερινή μέρα σαν τη χθεσινή.

Ωστόσο, κάποτε η κάθε μέρα ήταν και μια νέα περιπέτεια.

Στην πορεία, κάτι άλλαξε. Παλαιότερα, δεν μας ενδιέφερε ο χρόνος. Τώρα, τα πάντα είναι προγραμματισμένα.

Αυτό είναι η σημασία του «έχουμε μεγαλώσει»; Του «είμαστε ελεύθεροι»; Είμαστε όμως πραγματικά ελεύθεροι;


Τρόφιμα, νερό, γη.

Τα βασικά στοιχεία που χρειάζονται για να επιβιώσουμε ανήκουν σε εταιρίες. Δεν υπάρχει φαγητό για μας στα δέντρα, ούτε πόσιμο νερό σε ρέματα, ούτε γης για να χτίσεις ένα σπίτι. Αν προσπαθήσεις να πάρεις ό,τι η Γη παρέχει θα διωχθείς. Έτσι λοιπόν, υπακούμε  στους κανόνες τους.

Ανακαλύπτουμε τον κόσμο μέσα από ένα βιβλίο. Για χρόνια καθόμαστε και αναμασούμε ό, τι μας λένε.  Εξεταζόμαστε και ταξινομούμαστε σαν εργαστηριακά αντικείμενα. Μεγαλώνουμε ακριβώς για να μην κάνουμε την διαφορά σε αυτόν τον κόσμο. Είμαστε αρκετά έξυπνοι για να κάνουμε τη δουλειά μας, αλλά όχι αρκετά έξυπνοι για να θέσουμε την ερώτηση «γιατί το κάνουμε;». Έτσι δουλεύουμε και δουλεύουμε, χωρίς να αφήνουμε χρόνο για να ζήσουμε τη ζωή για την οποία υποτίθεται ότι εργαζόμαστε. Μέχρι που έρχεται μία μέρα που είμαστε πάρα πολύ γέροι για να κάνουμε τη δουλειά μας. Είναι τότε που αφηνόμαστε να πεθάνουμε. Τα παιδιά μας παίρνουν τη θέση μας στο παιχνίδι.

Ο καθένας μας πιστεύει ότι η πορεία του είναι μοναδική, αλλά όλοι μαζί δεν είμαστε τίποτα περισσότερο παρά καύσιμα. Τα καύσιμα που δίνουν δύναμη στην ελίτ. Η ελίτ που κρύβεται πίσω από λογότυπα εταιριών. Αυτός είναι ο κόσμος τους. Και ο πιο πολύτιμος πόρος τους δεν είναι οι πόροι της Γης. Είμαστε εμείς.

Χτίζουμε τις πόλεις τους,  χειριζόμαστε τις μηχανές τους, διεξάγουμε τους πολέμους τους. Μετά από όλα αυτά, δεν είναι το χρήμα αυτό που τους οδηγεί. Είναι η δύναμη. Το χρήμα είναι απλά το εργαλείο που χρησιμοποιούν για να μας ελέγχουν. Άνευ αξίας κομμάτια χαρτιού στα οποία  βασιζόμαστε για να τραφούμε, να κινηθούμε, να διασκεδάσουμε.

Μας έδωσαν χρήματα και σε αντάλλαγμα τους δώσαμε τον κόσμο. Εκεί όπου υπήρχαν δέντρα που καθάριζαν τον αέρα υπάρχουν τώρα εργοστάσια που τον δηλητηριάζουν. Εκεί όπου υπήρχε νερό για να πίνουμε, τώρα υπάρχουν  τοξικά απόβλητα που βρωμάνε. Εκεί όπου ζώα έτρεχαν ελεύθερα, υπάρχουν πια φάρμες όπου ζώα γεννιούνται και σφαγιάζονται δίχως τέλος για την δικιά μας ικανοποίηση. Πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα, παρόλο που υπάρχουν αρκετά τρόφιμα για όλους. Πού πάνε όμως όλα; Το 70% των σιτηρών δίνεται για να παχύνουν τα ζώα που τρως για δείπνο. Γιατί λοιπόν να αντιμετωπίσουμε την πείνα; Δεν θα έχουμε κανένα κέρδος απ’ αυτό.

Είμαστε ο μύκητας που απλώνεται στη γη, διαλύοντας το πολύτιμο περιβάλλον που μάς επιτρέπει να ζούμε. Βλέπουμε τα πάντα ως κάτι που πρέπει να πωληθεί, όπως κάτι που μας ανήκει. Αλλά τι θα συμβεί όταν θα έχουμε ρυπάνει και το τελευταίο ποτάμι;  Όταν θα έχουμε δηλητηριάσει και  την τελευταία πνοή του αέρα; Όταν δεν θα υπάρχει πια πετρέλαιο για τα οχήματα που μας φέρνουν το φαγητό μας; Πότε θα καταλάβουμε ότι τα χρήματα δεν τρώγονται, ότι δεν έχουν καμία αξία;

Δεν καταστρέφουμε τον πλανήτη. Καταστρέφουμε κάθε μορφή ζωής σε αυτόν. Κάθε χρόνο, χιλιάδες είδη εξαφανίζονται. Και ο χρόνος πλησιάζει ώστε να είμαστε εμείς το επόμενο. Αν ζείτε στην Αμερική υπάρχει πιθανότητα 41% να πάθετε καρκίνο. Οι καρδιακές παθήσεις, θα σκοτώσουν τον έναν στους τρεις αμερικανούς. Παίρνουμε φάρμακα για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων, αλλά ακριβώς αυτή η ιατρική αντιμετώπιση είναι η τρίτη κυριότερη αιτία θανάτου πίσω από τον καρκίνο και τις καρδιακές παθήσεις. Μας λένε ότι όλα μπορούν να λυθούν με την χρηματοδότηση επιστημόνων , έτσι ώστε να μπορούν να ανακαλύψουν ένα χάπι που θα λύνει όλα μας τα προβλήματά. Όμως, οι φαρμακευτικές βιομηχανίες και οι εταιρίες του καρκίνου βασίζονται στην ταλαιπωρία μας ώστε να έχουν κέρδος. Νομίζουμε ότι τρέχουμε προς την θεραπεία, αλλά στην πραγματικότητα τρέχουμε προς την αιτία. Το σώμα μας είναι προϊόν από αυτά που καταναλώνουμε και τα τρόφιμα που τρώμε έχουν σχεδιαστεί αποκλειστικά για το κέρδος. Γεμίζουμε το σώμα μας με τοξικές χημικές ουσίες. Τα σώματα των ζώων έχουν μολυνθεί με χάπια και ασθένειες. Αλλά δεν το βλέπουμε αυτό. Η μικρή ομάδα των εταιρειών που έχουν και ελέγχουν τα ΜΜΕ δεν μας θέλουν να γνωρίζουμε. Μας περιέβαλαν με μία ουτοπία και μας είπαν ότι είναι η πραγματικότητα.

Είναι αστείο αν σκεφτούμε πως κάποτε οι άνθρωποι πίστευαν ότι η γη είναι το κέντρο του σύμπαντος. Αλλά και πάλι, βλέπουμε τους εαυτούς μας ως το κέντρο του πλανήτη. Προβάλουμε την τεχνολογία μας για να πούμε ότι είμαστε οι εξυπνότεροι. Αλλά είναι οι υπολογιστές, τα αυτοκίνητα και τα εργοστάσια που δείχνουν το πόσο έξυπνοι είμαστε; Ή μήπως δείχνουν πόσο τεμπέληδες έχουμε γίνει. Φοράμε τη μάσκα του «πολιτισμένου», όταν όμως τη βγάζουμε, τί είμαστε;

Πόσο γρήγορα ξεχάσαμε ότι το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες  και η ισότητα με τους έγχρωμους αναγνωρίστηκαν μόλις πριν εκατό χρόνια;  Συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε παντογνώστες, αλλά υπάρχουν πολλά που δεν αντιλαμβανόμαστε. Βαδίζουμε στο δρόμο αγνοώντας όλα τα μικρά πράγματα. Τα μάτια που μας κοιτάζουν. Τις ιστορίες που μοιράζονται. Βλέποντας τα πάντα ως υπόβαθρο του «εγώ».

Ίσως φοβόμαστε ότι δεν είμαστε μόνοι. Ότι είμαστε μέρος μιας πολύ μεγαλύτερης εικόνας. Αλλά αποτυγχάνουμε να κάνουμε τη σύνδεση. Είμαστε «εντάξει» να  σκοτώνουμε γουρούνια, αγελάδες, κοτόπουλα, άγνωστους από άλλες χώρες. Αλλά όχι τους γείτονές μας, όχι τα σκυλιά και τις γάτες μας,  καθώς και όσα έχουμε αγαπήσει και κατανοήσει. Αποκαλούμε τα άλλα όντα «ανόητα» αλλά το κάνουμε για να δικαιολογήσουμε τις ενέργειές μας πάνω σ'αυτά. Αλλά το να σκοτώνουμε επειδή μπορούμε να το κάνουμε, σημαίνει πως είναι σωστό; Ή μήπως δείχνει το πόσα λίγα έχουμε μάθει; Ότι συνεχίζουμε να πράττουμε με βάση την πρωτόγονη βία μας αντί της σκέψης και της συμπάθειας

Κάποια μέρα η αίσθηση που αποκαλούμε «ζωή» θα μας εγκαταλείψει. Τα σώματά μας θα σαπίσουν και οι περιουσίες μας θα περάσουν σε άλλα χέρια. Αυτό που θα μείνει θα είναι οι ενέργειες του χθες. Ο θάνατος παραμονεύει παντού, και ας φαντάζει τόσο μακρινός από την καθημερινή μας πραγματικότητα. Ζούμε σε έναν κόσμο στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Οι πόλεμοι του μέλλοντος δεν θα έχουν νικητές. Η βία δεν θα αποτελέσει ποτέ απάντηση. Αντίθετα, θα καταστρέψει όλες τις πιθανές λύσεις.

Αν κοιτάξουμε τις βαθύτερές μας επιθυμίες, θα δούμε ότι τα όνειρά μας δεν είναι και τόσο διαφορετικά. Μοιραζόμαστε ένα κοινό στόχο: Ευτυχία. Καταστρέφουμε τον κόσμο ψάχνοντας ευτυχία, χωρίς ποτέ να την αναζητούμε μέσα μας. Πολλοί από τους ευτυχισμένους ανθρώπους είναι εκείνοι που έχουν και τα λιγότερα. Αλλά είμαστε πραγματικά τόσο χαρούμενοι με το iPhone μας, τα μεγάλα σπίτια μας, και τα φανταχτερά μας αυτοκίνητα;

Έχουμε αποξενωθεί.  Ειδωλοποιούμε ανθρώπους που δεν  έχουμε συναντήσει ποτέ. Γινόμαστε μάρτυρες των παράλογων μόνο μέσα από την τηλεόραση,  αλλά θεωρούμε συνηθισμένα όλα τα υπόλοιπα. Περιμένουμε κάποιον να φέρει την αλλαγή, χωρίς ποτέ να σκεφτόμαστε να προκαλέσουμε αλλαγή στον εαυτό μας.

Οι εκλογές θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι μια κλήρωση. Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Έχουμε την ψευδαίσθηση της επιλογής και δημιουργείται η ελπίδα. Αλλά ο κόσμος παραμένει η ίδιος. Αποτυγχάνουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι οι πολιτικοί δεν υπηρετούν εμάς. Υπηρετούν αυτούς που χρηματοδοτούν την εξουσία τους.

«Χρειαζόμαστε ηγέτες, όχι πολιτικούς». Αλλά σε αυτόν τον κόσμο των οπαδών, έχουμε ξεχάσει να ηγηθούμε του εαυτού μας. Σταμάτα να περιμένεις την αλλαγή και γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις. Δεν φτάσουμε σε αυτό το σημείο με το μην κάνουμε τίποτα. Η ανθρώπινη φυλή δεν επέζησε επειδή είμαστε οι ταχύτεροι ή οι ισχυρότεροι, αλλά επειδή δουλέψαμε μαζί.

Έχουμε διαπρέψει στην τέχνη του φόνου. Τώρα ας διαπρέψουμε στην χαρά της ζωής.

Δεν πρόκειται για τη σωτηρία του πλανήτη. Ο πλανήτης θα είναι εδώ είτε με εμάς είτε χωρίς εμάς. Η Γη υπάρχει εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια. Ο καθένας από εμάς θα είναι τυχερός αν φτάσει τα ογδόντα. Είμαστε μια αναλαμπή στο χρόνο, αλλά η επίδρασή μας είναι για πάντα.

«Συχνά επιθυμώ να  ζούσα σε μια εποχή πριν τους υπολογιστές, όταν δεν είχαμε οθόνες για να μας αποσπούν την προσοχή. Αλλά συνειδητοποιώ ότι υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο θέλω να ζω σε αυτή την συγκεκριμένη περίοδο. Επειδή έχουμε σήμερα την ευκαιρία που δεν είχε ποτέ πριν. Το διαδίκτυο μας δίνει τη δύναμη να μοιραστούμε μηνύματα και να φέρει κοντά εκατομμύρια ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο. Όσο ακόμα μπορούμε, θα πρέπει να χρησιμοποιούμε τις οθόνες μας για να έρθουμε πιο κοντά, όχι για να απομακρυνόμαστε.

Καλώς ή κακώς, η γενιά μας θα καθορίσει το μέλλον της ζωής σε αυτόν τον πλανήτη. Μπορούμε να συνεχίσουμε να υπηρετούμε αυτό το σύστημα της καταστροφής μέχρι κάποια στιγμή να μην υπάρχει καν ανάμνηση της ύπαρξής μας εδώ. Ή, μπορούμε να ξυπνήσουμε. Να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν εξελισσόμαστε ανοδικά, αλλά πέφτουμε κάτω. Απλά, είμαστε με μία οθόνη στο πρόσωπό μας, έτσι δεν βλέπουμε προς τα πού πηγαίνουμε.

Η παρούσα στιγμή είναι αυτή στην οποία έχουμε οδηγηθεί από κάθε βήμα, κάθε ανάσα και θάνατο. Είμαστε τα πρόσωπα όλων όσων ήρθαν πριν από εμάς. Και τώρα είναι η σειρά μας. Μπορείς να επιλέξεις να χαράξεις τη δική σου διαδρομή ή να ακολουθήσεις το μονοπάτι που αμέτρητοι άλλοι έχουν ακολουθήσει.

Η ζωή δεν είναι μια ταινία. Το σενάριο δεν έχει ακόμα γραφτεί. Το γράφουμε εμείς.

Αυτή είναι η δικιά σου ιστορία, η δικιά τους ιστορία, η ιστορία μας.

(ΤΕΛΟΣ)