Ἡ ἐπανάσταση τοῦ πληκτρολογίου, τοῦ καναπὲ καὶ τοῦ φραπέ

 Ἡ συνήθης διαπίστωση ποὺ κάνουμε εἶναι ὅτι παρὰ τὰ ἐξοντωτικά μέτρα τῆς κυβέρνησης δὲν ξεσηκωνόμαστε καὶ δὲν βγαίνουμε στοὺς δρόμους.  Ἡ συνέχεια τῆς φράσης εἶναι ὅτι γίναμε πρωταθλητὲς τοῦ καναπεδισμοῦ, τοῦ πληκτρολογίου καὶ τῆς φραπεδιάς. Παρακάτω θὰ δοῦμε ὅτι εἶναι ἀκριβῶς  αὐτὰ τὰ τρία ποὺ χρειαζόμαστε ὥστε νὰ ἀλλάξει ἡ σημερινή, μέχρι λιμοκτονίας παθητικὴ μας στάση ἀπέναντι στὴν ἀνελέητη ἐπίθεση ποὺ δεχόμαστε.

Νὰ βγοῦμε λοιπὸν στοὺς δρόμους. Πολὺ ὡραία. Ἂς πλημυρίσουμε τοὺς δρόμους. Καὶ μετά; Πῶς ἀκριβώς νὰ τὸ κάνουμε;  Μὲ τακτικὴ ἀνούσιας αὐτοθυσίας κατὰ τὸ «Ἀέραααα…..» καὶ ὅποιος σωθεῖ, σώθηκε;

 Μήπως τελικὰ αὐτὸ ἦταν ποὺ συνέβη ὅταν ὁ κόσμος ἀνταποκρίθηκε κατὰ δεκάδες χιλιάδες στὰ καλέσματα στὴν πλατεία Συντάγματος τὸ 2011 καὶ τὸ 2012; Πολλοὶ ἰσχυρίζονται ὅτι τὸ «κίνημα τῆς πλατείας» κατάφερε νὰ ρίξει τόσο τὴν κυβέρνηση Παπανδρέου ὅσο καὶ τὴν κυβέρνηση Παπαδήμου ἀλλὰ δὲν θὰ μάθουμε ποτὲ ἂν τελικὰ ἡ πρόωρη λήξη τῆς θητείας τῶν συγκεκριμένων κυβερνήσεων ὀφειλόταν στὸ ἄτυπο ἐκεῖνο κίνημα ἢ ἂν συνέπεσε αὐτὲς νὰ ἐκτέλεσαν τὸ συμβόλαιο τὸ ὁποῖο ἔπρεπε νὰ ἐκτελέσουν ὁπότε δὲν ὑπῆρχε λόγος περαιτέρω παραμονῆς τους στὴν ἐξουσία.