Ἀπὸ τὶς διθυραμβικὲς ὑποσχέσεις τοῦ Σιμήτη ὅτι «ἐντὸς τῆς εὐρωζώνης
θὰ τρῶμε μὲ χρυσὰ κουτάλια καὶ θὰ ἔχουμε μισθοὺς Γερμανίας, Ὁλλανδίας καὶ Γαλλίας»
πήγαμε στοὺς ἐκβιασμοὺς (ΓΑΠ/Παπαδῆμος/Σαμαρᾶς) ὅτι «ἐκτὸς εὐρωζώνης θὰ
πεινάσουμε, θὰ μείνουμε χωρὶς συντάξεις καὶ θὰ ὁδηγηθοῦμε σὲ μισθοὺς Μπαγκλαντές».
Τὸ κίνητρο λοιπὸν ποὺ μᾶς προσφέρεται προκειμένου ὡς πολίτες νὰ συνεχίσουμε νὰ ἀποδεχόμαστε
ἀδιαμαρτύρητα τὴν ἐφαρμογὴ τῆς πολιτικῆς
Σαμαρᾶ δὲν εἶναι πιὰ ἡ προσδοκία γιὰ κάτι καλύτερο ἀλλὰ ὁ φόβος γιὰ κάτι
χειρότερο.
Ἀκοῦμε συνεχῶς ὅτι ἂν φύγουμε ἀπὸ τὴν Εὐρώπη θὰ ἀπομονωθοῦμε. Στὴν πραγματικότητα ἤδη εἴμαστε περισσότερο ἀπομονωμένοι ἀπὸ ποτέ,
ἔχοντας τεθεῖ σὲ καθεστῶς καραντίνας ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς - ὑποτίθεται –
φίλους καὶ ἑταίρους μας.
Περίπου δύο εκατομμύρια άνθρωποι ως τώρα, έχοντας ξεκινήσει ένα περιπετειώδες ταξίδι από χώρες όπως το Αφγανιστάν, Πακιστάν, Μπαγκλαντές και αφού πέρασαν μέσα από μία συμφωνία που έχει επισυναφθεί μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών, στάθμευσαν δια παντός στην Ελλάδα.
Χωρίς να τους έχω ρωτήσει ποτέ φαντάζομαι ότι δεν ήταν η Ελλάδα η χώρα που αποτελούσε τον αρχικό τους προορισμό ούτε και ήταν το όνειρό τους να παρακαλάνε στα φανάρια για ένα ευρώ το οποίο πάει υπέρ των συμμοριών που τους εκμεταλλεύονται με πρώτη και καλύτερη συμμορία την ίδια την εκάστοτε κυβέρνηση που τσεπώνει την επιδότηση της €υρωπαϊκής €νωσης για κάθε έναν μετανάστη που εισέρχεται στην Ελλάδα. Θα πρέπει να διακατέχεται από ψυχοπαθολογικό μαζοχισμό κάποιος, έστω και διωκόμενος πρόσφυγας, για να διαλέξει την Ελλάδα ως εργασιακό του προορισμό.
Αυτό άλλωστε συμπεραίνεται και από τον
