Πώς περιήλθε η Ελλάδα στην πλήρη απομόνωση και πώς θα βγούμε απ' αυτήν

Ευχή όλων στις συζητήσεις που γίνονται είναι μην τυχόν και αποχωρήσουμε από την Ευρώπη και βρεθούμε ξαφνικά μόνοι μας, απροστάτευτοι.

Φαίνεται όμως ότι ήδη αυτή η Ελλάδα της Ευρώπης και του σκληρού ευρώ είναι που βιώνει την πλέον πρωτόγνωρη διεθνή απομόνωση στην ιστορία της. Ποτέ άλλοτε δεν ήμασταν τόσο μόνοι όσο τώρα. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει σχεδόν καμία διακρατική συμφωνία για προώθηση ελληνικών προϊόντων στο εξωτερικό. Επίσης, ως γνωστό, είμαστε από το 2009 αποκλεισμένοι από όλες τις αγορές κεφαλαίου οπότε ο μόνος τρόπος που μας απέμεινε να χρηματοδοτούμε (υποτίθεται)  την οικονομία-ζόμπι που έχουμε είναι τα δανεικά από Ευρώπη και ΔΝΤ.

Πολλοί θα πούνε ότι δεν φταίει η Ευρωπαϊκή Ένωση και ότι, απεναντίας, μας προσέφερε plethora ευκαιριών για να αναπτυχθούμε αλλά εμείς τα φάγαμε τα λεφτά στην πορεία. Ας δούμε λοιπόν τα γεγονότα όπως αυτά συνέβησαν τις τελευταίες τρείς δεκαετίες. Θα δούμε εάν και κατά πόσο ακολουθήθηκαν εσφαλμένες πολιτικές ή εάν ήταν όλα ένα καλοστημένο σχέδιο και πόσο συνέβαλαν σ' αυτό - εάν τελικά υφίσταται κάτι τέτοιο - η ΕΕ, οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα αλλά και ο απλός κόσμος.

Η ΠΑΥΣΗ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΟΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 η Ελλάδα διέθετε στη διεθνή αγορά αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα και παρείχε επίσης και υπηρεσίες τουρισμού. Μας έλεγαν τότε ότι «τώρα που μπήκαμε στην Ευρώπη έχουμε έτοιμη μια αγορά 300 εκατομμυρίων καταναλωτών». 

Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι ακόμα και προϊόντα που παράγονται στην Ελλάδα τα εισάγουμε πια από τρίτες χώρες. Μήλα απο Αργεντινή, αχλάδια Ιταλίας, πατάτες Αιγύπτου, κρέας Γαλλίας και Ολλανδίας, τομάτες Βελγίου, λεμόνια Τουρκίας, πορτοκάλια Νότιας Αφρικής, ψάρια απο τη Σενεγάλη και ο κατάλογος είναι μακρύς ακόμα.

Γύρω στο 1985 ξεκίνησε η εφαρμογή των Ολοκληρωμένων Μεσογειακών Προγραμμάτων και ήρθαν οι πρώτες επιδοτήσεις από την ΕΕ προκειμένου ο αγρότης να δεχτεί να πετάξει το προϊόν του. Οι μπουλντόζες πήραν μπρός και άρχισαν να ανοίγονται χωματερές όπου θάβονταν αγροτικά προϊόντα όπως τα ροδάκινα, τα πορτοκάλια κ.ά.

Οι αγρότες από τη μεριά τους αποδέχτηκαν το πρόγραμμα με πανηγυρισμούς. Κανένας δεν τους ενημέρωνε εκείνη την εποχή ότι αυτό που αποδέχτηκαν ήταν η ίδια η κατάργησή τους και η ερήμωση της υπαίθρου από την νέα γενιά που τότε ήταν τα δικά τους μικρά παιδιά.  

Οι δε επαρχιώτες βουλευτές το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονταν (και συνεχίζουν να ενδιαφέρονται) ήταν να εφαρμοστεί το πρόγραμμα παροπλισμού της υπαίθρου ώστε να υπάρχει εφήμερη ευημερία και να εξασφαλιστεί έτσι η επανεκλογή τους.

Στο διάβα μπήκαν στο παιχνίδι και άλλα προγράμματα χρηματοδοτούμενα από την ΕΕ όπως αυτό για αγρανάπαυση. Επιδότηση στον αγρότη με τη βασική όμως προϋπόθεση να ξηλώσει ό,τι παραγωγή έχει και να πάει να καθίσει στο σπίτι του. Και σ’ αυτή την περίπτωση στήθηκαν τρικούβερτα γλέντια από τους αγρότες. Η κατανομή των όποιων άλλων χρηματοδοτήσεων δίνονταν γινόταν ανεξέλεγκτα και έτσι οι μεν αγρότες προτίμησαν να αγοράσουν κούρσες και ο δε αγροτικοί συνεταιρισμοί και αγροτοπατέρες προτίμησαν να αρχίσουν ένα φαγοπότι με χρυσά κουτάλια με τις ευλογίες πάντα των ντόπιων βουλευτών.

Για να είμαι ειλικρινής εάν και εμένα τον απλό αγρότη μου χτυπούσε κάποιος την πόρτα, μου έδινε 40 χιλιάδες ευρώ στο χέρι λέγοντάς μου να περιοριστώ στο να αγοράσω μόνο τρακτέρ και γεωργικά μηχανήματα και κατόπιν γυρνούσε την πλάτη και εξαφανιζόταν για πάντα τότε - κατόπιν παρελεύσεως του δεκάλεπτου που θα έμενα "άγαλμα" με ανοιχτό το στόμα - μάλλον και εγώ θα πήγαινα την επομένη και θα  αγόραζα μια κούρσα, καινούργιο ψυγείο και τηλεόραση.

Το άλλο μεγάλο χτύπημα ήρθε με εντολή της ΕΕ η οποία ζήτησε την επιβολή ποσόστωσης στην παραγωγή. Ξαφνικά επιβλήθηκε ανώτατο όριο στην ποσότητα παραγωγής ανά αγρότη/κτηνοτρόφο και η πλεονάζουσα ποσότητα έμενε απούλητη. Η αιτιολογία ήταν ότι «έτσι κι αλλιώς δεν τα απορροφούν οι αγορές, οπότε τί να τα κάνουμε;».  Έτσι φτάσαμε στο σημείο να μην καλύπτουμε ούτε καν τις δικές μας ανάγκες και άρχισε έτσι το μεγάλο πάρτι των εισαγόμενων προϊόντων  ειδικά με την είσοδο στην ελληνική αγορά των πολυεθνικών αλυσίδων σούπερ μάρκετ.

Δηλαδή: Αντί να υπάρχουν σ’ αυτήν εδώ  τη χώρα δυο υπουργεία Γεωργίας, το ένα για την διαδικασία παραγωγής και μόνο και το άλλο για την διάθεση των προϊόντων στην παγκόσμια αγορά και να παροτρύνουν τον έλληνα αγρότη για μεγαλύτερη παραγωγή  σε όσα περισσότερα προϊόντα γίνεται,  η μόνη έννοια του εκάστοτε υπουργού ήταν να ακολουθεί κατά γράμμα τις φονικές εντολές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να βολεύει στο υπουργείο τους «δικούς μας ανθρώπους».

Όχι μόνο μας επιβλήθηκε να σταματήσουμε να παράγουμε αλλά υποχρεωθήκαμε με διάφορες περίεργες κοινοτικές οδηγίες κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της Κεντρικής Ευρώπης να εισάγουμε προϊόντα που κάποτε θα αποτελούσε ανέκδοτο εάν λέγαμε π.χ. οτι η τοματοσαλάτα είναι με τομάτες από το Βέλγιο.

Ακόμα και γάλα εισάγουμε σε δυσανάλογη ποσότητα από το πραγματικό έλλειμμα που ίσως να είχαμε εάν η κτηνοτροφία δεν ήταν και αυτή απαξιωμένη.  Το διάσημο «ελληνικό» γιαούρτι Total-2% της ΦΑΓΕ γίνεται εξ’ ολοκλήρου από γάλα Γερμανίας. 
Το δε Total-10% αποτελείται κατά 65% από γερμανικό και κατά 35% από γαλλικό γάλα. Ούτε κατά 1% από ελληνικό. Άρα ...προσοχή στα «ελληνικά» προϊόντα.

Την χαριστική βολή βέβαια την το έδωσε η υιοθέτηση από την Ελλάδα του ευρώ το οποίο ως σκληρό, ανελαστικό νόμισμα που είναι δεν έχει καμία απολύτως χρησιμότητα σε χώρες όπως αυτές του Ευρωπαϊκού Νότου που δεν διαθέτουν ολιγοπωλιακά προϊόντα ως πρωτογενή παραγωγή. Νά γιατί καταστράφηκαν οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου που στήριζαν μεγάλο μέρος της οικονομίας τους στην παραγωγή αργοτοκτηνοτροφικών προϊόντων.

STOP ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ

Απίστευτο, ε; Μας έχουν κάνει και εμάς τους ίδιους να θεωρούμε αδιανόητο οτι εμείς, ποιοι; εμεις, θα μπορούσαμε ποτέ να γίνουμε ένα Ισραήλ σε επίπεδο τεχνολογίας/τεχνογνωσίας. 

Προς το τέλος της δεκαετίας του '80 το ελληνικής κατασκευής αντιαεροπορικό σύστημα ARTEMIS-30 ήταν το καύχημα της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας. Μάλιστα ο Ισραηλινός στρατός διαθέτει ήδη αυτό το σύστημα κατόπιν μιας περίεργης παραγγελίας που είχε γίνει τότε (άλλοι λένε οτι η κυβέρνση τους παρέδωσε τα σχέδια, σημασία έχει οτι το σύστημα προκάλεσε εντύπωση). Ακόμα και σήμερα εξειδικευμένα έντυπα με θεματολογία τα αμυντικά θέματα το αξιολογούν ως ένα από τα πλέον αποτελεσματικά όπλα.  

Παρόλα αυτά ο  ειδικός σε όλα Ευάγγελος Βενιζέλος απάντησε σε επερώτηση που έγινε στη Βουλή ότι «το ΑΡΤΕΜΙΣ-30 δεν μπορεί να ανταποκριθεί στον στρατό ξηράς».

Η παραγωγή του λοιπόν σταμάτησε. Γιατί;  Διότι θα έπρεπε να αγοράσουμε αντιαεροπορικά Ραιμένταλ από τη Γερμανία. Προφανώς την ηγέτιδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν την ενδιέφερε ποτέ εάν εμείς εδώ παράγουμε κάτι που ίσως να είναι και καλύτερο από το αντίστοιχο γερμανικό ώστε να μήν ξοδευτούμε έτσι με περιττές αγορές. 

Μοναδικό μέλημά ήταν και είναι το πώς να σταματήσει αυτό να παράγεται εδώ και να ξεκινήσουν οι εισαγωγές από τη Γερμανία. Όλα αυτά βέβαια πάντα στο πλαίσιο συνεργασίας των ευρωπαϊκών χωρών και στο πλαίσιο κάποιων miesenS προς τους εντεταλμένους φερόμενους ως κυβερνήτες εδώ στην Ελλάδα.

Η ΕΥΡΩΠΗ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕ ΠΟΤΕ ΟΜΠΡΕΛΑ ΑΜΥΝΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ

Το 1996 συνέβη το γνωστό επεισόδιο με τα Ίμια. Ποῦ ακριβώς βρισκόταν τότε η προστάτιδα Ευρώπη; Ακούστηκε τότε κάποιος ευρωπαϊκός ψίθυρος; Ωραία, ας υποθέσουμε ότι είχαν δουλειά εκείνο ακριβώς το βράδυ και δεν είχαν καιρό να ασχοληθούν με την εταίρο και φίλη Ελλάδα. 

Αφού λοιπόν ανήκουμε όλοι στην ίδια οικογένεια και αφού είμαστε το πλέον απειλούμενο κράτος-μέλος αυτής της ένωσης θα έπρεπε η υπόλοιπη Ευρώπη να μας είχε εξοπλίσει σαν αστακούς έχοντάς μας δώσει δωρεάν ό,τι παράγει στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας προκειμένου να προασπίσει μ'αυτή τη συμβολή της τα ίδια τα ευρωπαϊκά σύνορα.

Αντί για αυτό, είμαστε από πάντα οι καλύτεροι πελάτες σε προϊόντα πολεμικής βιομηχανίας και μας μοσχοπουλάνε οπλικά συστήματα αμφιβόλου χρηστικότητας με αποκορύφωμα τα υποβρύχια του Άκη που έχουν μάλιστα και κλίση, κάτι σε πύργο της Πίζας, μόνο που είναι μέσα στο νερό. Τον Ιανουάριο του 2012 ήταν έτοιμοι να μας φορτώσουν 60 Eurofighter. Ένα αεροπλάνο γαλλογερμανικής κατασκευής που για την ώρα βρίσκεται στο στάδιο της φωτογραφίας. Εϊναι μια φωτογραφία δηλαδή που κατασκευάστηκε με το γνωστό πρόγραμμα επεξεργασίας εικόνων Photoshop. Φαίνεται οτι τελικά δεν έπεσαν οι απαιτούμενες μίζες και έτσι η αγορά δεν προχώρησε.

ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΜΑΣ ΘΕΛΕΙ ΑΠΡΑΓΟΥΣ Η ΕΕ;

 Η απάντηση σ' αυτό είναι ότι η ΕΕ και ειδικά η Κεντρική Ευρώπη θέλει την πλήρη κυριότητα στο οικόπεδο-Ελλάδα. Δεν φτάνει η ελευθερία κίνησης που προβλέπουν οι Ευρωπαϊκές Συνθήκες, χρειάζεται κάτι πέρα απ' αυτές. 

Πώς όμως να κυριαρχήσεις σε κάποιον που έχει μια οικονομική ανεξαρτησία και δεν σε έχει ανάγκη; Θα πρέπει κάπως να τον φέρεις σε σημείο να σε έχει ανάγκη χτυπώντας ακριβώς στην καρδιά του μηχανισμού που του χαρίζει οικονομική ανεξαρτησία και βιοτική αυτάρκεια. Και τι θα κάνει τότε αυτός ο κάποιος; Θα ζητάει δανεικά.

Και όταν φτάσει να εξαρτάται αποκλειστικά από τα δανεικά σου τότε τον έχεις στο χέρι. Ακριβώς αυτή την διαδικασία επένδυσε επί κάποιες δεκαετίες η Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε ένα βαθμό με πραγματικό χρήμα και σε έναν μεγαλύτερο βαθμό με εικονικό χρήμα, με ένα χαρτί Α4 δηλαδή που έγραφε επάνω ένα νούμερο. Και αυτό δεν είναι υπόθεση. Ήδη, όπως έχω αναφέρει και σε παλαιότερο άρθρο η αμετάκλητη και άνευ όρων παράδοση οποιουδήποτε περιουσιακού στοιχείου της Ελλάδας έχει υπογραφεί στην Δανειακή Σύμβαση Ι (Μάιος 2010, Άρθρο 14, παράγραφος 5).

Η ΕΕ επένδυσε δηλαδή στην μετατροπή ενός ολόκληρου λαού σε επαίτη και ζήτουλα.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ

Το μόνο λοιπόν που μπορεί να γίνει προκειμένου να βγούμε από αυτή την απόλυτη απομόνωση είναι να αποχωρήσουμε από μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ασφαλώς να επιστρέψουμε σε δικό μας νόμισμα προκειμένου να έχουμε τον πλήρη έλεγχο στις εμπορικές μας συναλλαγές οι οποίες όμως για να υπάρξουν θα πρέπει να ξεκινήσουμε να παράγουμε και πάλι. Άρα έξοδος απο ΕΕ και απο Ευρωζώνη δεν είναι απο μόνα τους λύση. Είναι η απαρχή της λύσης.
 

Και μετά θα μπορέσουμε ίσως και πάλι να κλείσουμε αν θέλουμε συμφωνίες με κράτη της ΕΕ ως ανεξάρτητο πλέον κράτος για να διαθέσουμε τα προϊόντα που παράγουμε προς όφελος της δικιάς μας οικονομίας. 

Βέβαια όλα αυτά δεν γίνονται με κυβερνήσεις δοσιλόγων σαν αυτές που μας καθίσαν στο κεφάλι τα τελευταία χρόνια. Γίνονται μόνο με μια κυβέρνηση που είναι με το μέρος των συμφερόντων του λαού και όχι των καρεκλοκένταυρων της ΕΕ και των ανα την Υφήλιο τοκογλύφων δανειστών. 

Ακόμα όμως και αν η Μητέρα Τερέζα αναλάμβανε την κυβέρνηση υπάρχει περίπτωση να προσληφθεί-προσβληθεί και αυτή από ξένα συμφέροντα εάν ο λαός δεν έχει κατανοήσει το βρώμικο παιχνίδι που παίζεται και δεν πιέσει την όποια κυβέρνηση προς αυτή την κατεύθυνση, ο καθένας απο το πόστο του αλλά και όλοι μαζί.